PROMISE? ALWAYS...

17ο Κεφαλαιο

"Ποιος είναι;" και απάντησα πως είναι ο Πάνος .
"Χέυ!" άμεσος του ειπα.
"Γειά σου, τι κάνεις;" με ρώτησε.
"Καλά. Τώρα γυρνάμε από την θάλασσα. Εσύ;"
"Έχω πολύ δουλειά. Σε περιμένω ανυπόμονα."
Χαμογέλασα και αποχαιρετιθηκαμε.
"Δεν μου τον γνώρισες πότε." είπε η Ραφαελα και κούνησε τα φρύδια της.
"Τον είδες στο πάρτι του Τάσου."
"Σωστά, όμως δεν είχα την ευκαιρία να τον γνώρισω, αφού ήταν απασχολημένος." κούνησε πάλι τα φρύδια της και γέλασε.
"Αχ είσαι πολύ χαζή!" φώναξα. Θυμήθηκα το φιλί που μου έδωσε για να ζηλέψει ο Χρήστος. Είχαμε και οι δύο μεθύσι. Αλλά είμαι ευτυχισμένη ότι δεν μίλησαμε αλλο για αυτο το θέμα.
"Τον είδες ρε ψεύτρα όταν μας πηγε σχολειο για να φύγουμε για την εκδρομή. Απλος δεν εβλεπα να υπάρχει και μεγάλο ενδιαφέρον απο μεριάς σου οποτε δεν μιληςα."πηγε να απαντηςη αλλα τελευταία στιγμή έκλεισε το στόμα της χωρις να βγάλει λέξη.
Εν το μεταξύ φτάσαμε ήδη στο δωμάτιο μας. Ήταν 14:25. Στις 15:00 θα φεύγαμε με την τάξη για την πόλη. Οπότε είχα αρκετό χρόνο για να ετοιμαστώ.
Μας πήγε ένα λεωφορείο. Η Ραφαελα καθόταν με τον Τάσο και εγώ με την Αφροδίτη. Ήθελα να την γνωρίσω καλύτερα. Είναι πολύ καλό κορίτσι και ενδιαφέρεται όπως εγώ για τον μοντέρνο χορό και μας αρέσει η ίδια μουσική. Μου πρότεινε να έρθω μια μέρα μαζί της στην σχολή χορού όπου μαθένει και αυτή. Και έτσι οπως μιλούσαμε, φτάσαμε κιόλας στην πόλη.
"Λοιπόν κυρίες και κύριοι μπορείτε τώρα να κινηθείτε ελεύθερα παντού. Καλύτερα ειναι να χωριστείτε σε μικρές ομάδες. Και στης 18:30 θα συναντηθούμε εδώ στην στάση λεωφορείου. Στην περίπτωση που γίνει κάτι, παρτε με τηλέφωνο. Νομίζω πως όλοι έχετε το νούμερο μου. Καλα να περάσετε! Και στης 18:30 να είστε εδώ σας παρακαλώ!" φώναξε δυνατά ο κύριος Μιχαηλίδης για να τον ακούσουμε. Με αυτά τα λόγια όλοι έτρεξαν σαν παλαβοί να βρουν την παρέα τους. Έτσι και η Ραφαελα. Οταν με βρήκε μέσα στο πλήθος κόντεψε να με ρίξει κάτω, με τοση φόρα που έτρεχε. Αποφασίσαμε να χωρειστουμε μόνο σε κορίτσια. Γιατί σήμερα θα ήταν το shopping-day μας. Τότε ξεκίνησαμε, εγώ, η Ραφαελα, η Αφροδίτη, η Βάσω που ήταν η αδερφή της Αφροδίτης και η Ναταλία. Η Ναταλία όπως  κατάλαβα ήταν η κολλητή της Βάσως. Έτσι πως προχωρούσαμε παρατηρούσα τα κορίτσια. Η Αφροδίτη είχε κάστανα μαλλιά μέχρι τους ώμους και μπλε μάτια. Η Βάσω είχε μαύρα μαλλιά και γκρι μάτια. Τέτοια μάτια δεν έχω ξαναδεί πότε. Απλά θεϊκά. Η αδερφές δεν έμοιαζαν ομως καθόλου. Και η Ναταλία. Η Ναταλία είχε κάστανα μάτια και ξανθά μαλλιά. Πανέμορφα κορίτσια. Περπατούσαμε μέχρι που η Ραφαελα βρήκε ενα μαγαζί με ρούχα. Άμεσος μπήκαμε και δοκιμάσαμε διάφορα σινολακια.
Από εκεί αγόρασε η Αφροδίτη μια ωραία καλοκαιρινή μπλούζα. Μπαίνω βγαιναμε σε διάφορα μαγαζιά και στο τέλος βρήκαμε εγώ και η Ραφαελα μια ίδια μπλούζα και σορτσάκι. Η Ναταλία και η Βάσω πήραν παπούτσια και νομίζω πως όλες είναι εικανοπηειμένες. Τώρα καθόμαστε σε μία καφετέρια και πίνουμε τον καφέ μας. Τα υπόλοιπα 20 λεπτά που είχαμε μιλούσαμε για διάφορα. Έτσι είχε και η Ραφαελα μια καταπληκτική ιδέα.
"Κορίτσια; Θυμόσαστε πέρσι που η κυρία Μητροπουλου βγήκε μαζί μας το βράδυ;"
Δεν ήξερα τι έγινε πέρσι γιαυτό έκατσα απλός και άκουγα την συζήτηση.
"Ήπιε τόσο πολύ που άρχισε να χορεύει πάνω στα τραπέζια."
Άρχισα να γελάω, ομως δεν μπορούσα να την πιστέψω. Εδω μιλάμε για την κυρία Μητροπουλου η μεγαλύτερη στρίγγλα και αχώνευτη δασκάλα που είχα ποτέ.
"Παρακάνεις λίγο. Η κύρια Μητροπουλου και αλκοόλ; Νεβερ!" είπα.
"Χωρίς πλάκα. Έστω και λίγο να πιει, θα έχει μεθύσει στο φουλ." μου είπε η Ναταλία.
"Χαχα ναι. Και αν την πείσουμε να έρθει σήμερα πάλι μαζί μας, πιστεύω πως καταλάβατε.."είπε η Ραφαελα και κουνισε τα φρύδια της.
Οοο ναι.. καταλάβαμε. Χαμογέλασα πονηρά από μέσα μου. Νομίζω αυτή η νύχτα θα γίνει η καλύτερη της ζωής μου.
"Λέω να  γυρίσουμε σιγά, σιγά. Είναι ήδη  18:20 και μέχρι να φτάσουμε στην στάση θα περάσουν τουλάχιστον 10 λεπτά ειπα κοιτάζοντας το κινητό μου. Έχω ένα μήνυμα. Απο τον Χρήστο.
*Αλεξία πρέπει να σου μιλήσω.*
"Χμμ πολύ παράξενο..."
"Τι είναι παράξενο;" ήρθε κοντά μου η Ραφαελα. Ουπς. Το έχω πει δυνατά;
"Ενα μήνυμα του Πάνου, εε του Χρήστου. Του Χρήστου εννοώ..." της έδωσα το κινητό μου. Γιατί τον μπέρδεψα με τον Πάνο; Ξαφνικά με έβγαλε μια σπαστική φωνή από της σκέψης μου.
"Κράτα λίγο!" είπε η Μελίνα και μου έδωσε ένα σορό σακούλες.
"Χριστίνα! Βγάλε με φωτογραφία για το ινσταγραμμ." είπε και έκανε μια πόζα.
"Σορρυ αν σας διακόπτω, όμως εγώ δεν θα παίζω την υπηρέτρια σου" της είπα και άφησα της σακούλες κάτω στον δρόμο.
"Κοπελιά μου. Δεν έχεις καταλάβει πως θα κάνω ότι θέλω;"
"Μελίνα! Μόνο γιατί ζηλεύεις την Αλεξία, δεν χρειάζεται να της συμπεριφερεσε ετσι." φώναξε η Ραφαελα θυμωμένη.
"Πφ! Γιατί να ζηλεύω την Αλεξία;"
"Μήπως γιατί ο Χρήστος θέλει την Αλεξία και όχι εσένα;"
Ολες σταμάτησαν να αναπνέουν. Την πέταξε την βλακια της η Ραφαελα.
"Ο Χρήστος την Αλεξία; Γελοίο!"
Η Μελίνα ξέσπασε σε ενα νευρικό γέλιο, σαν να μην ήταν σίγουρη αν μπορούσε να γελάσει γιαυτό.
"Φτάνει! Νομίζω πως έγινε παρεξήγηση. Κορίτσια παμε καλύτερα." ειπα και τράβηξα την κολλητή μου απο τον καρπό. Όταν φτάσαμε στην στάση του λεωφορείου πήγα σε μια γωνιά για να της μιλήσω.
"Γιατί ανακατεύεσε παντα; Ήταν ανάγκη να το πεις τώρα; Πρώτα απο όλα δεν ξέρω αν με θέλει. Και δεύτερον, αν πράγματι με θέλει δεν χρειάζεται να της το τρίψεις στην μούρη! Δεν θέλω και αλλα προβλήματα μαζί της." τελείωσα την πρόταση μου. Η Ραφαελα δεν είπε τίποτα και απλός έφυγε απο κοντά μου. Πολύ ωραία Αλεξία, έδιωξες την μοναδική κολλητή που έχεις. Τελεια! Αναστέναξα και ανέβηκα στο λεωφορείο. Έκατσα μπροστά, μπροστά. Μόνη μου κοιτούσα έξω από το παράθυρο. Έλπιζα να έρθει κάνας Χρήστος, κάνας Αλέξης για να μην είμαι μόνη μου. Αλλά τίποτα. Αργότερα από 20 λεπτά μοναξιάς, φτάσαμε στο ξενοδοχείο. Ήμουν πτώμα, γι αυτό ξάπλωσα άμεσος στο κρεβάτι μου. Τότε κατάλαβα ότι πεινούσα. Τι θα έδινα τώρα για ένα ταψί παστίτσιο! Μόλις το σκέφτηκα, άκουσα την κοιλιά μου να γουργουριζει. Ξαφνικά άνοιξε η πόρτα. Η Ραφαελα ήρθε μέσα με δύο χαρτόνια στο χέρι.
"Δεν έχω φέρει παστίτσιο, όμως  τι θα έλεγες για μια ωραία πιτσα;" είπε χαμογελώντας.
Γιατί έχω πάντα την αίσθηση ότι διαβάζει της σκέψης μου;
"Από που ήξερες ότι πεινάω;" την κοίταξα περίεργα.
"Η κοιλιά σου ακούγετε από 10 χιλιόμετρα!" είπε και γέλασε.
Άρπαξα ενα κομμάτι και το απολάμβανα ξαπλώνοντας στο κρεβάτι μου. Έτσι θα έπρεπε να είναι η ζωή.
"Συγνώμη που σε φώναξα πριν δεν ήθελα να-" προσπάθησα να της εξηγήσω. Αλλα με διέκοψε.
"Περασμένα, ξεχασμένα. Τώρα μην σκέφτεσαι τα δυσάρεστα. Σήμερα θα πάμε το βράδυ για ποτό! Και μάντεψε ποιος θα έρθει μαζί για να μας προσέχει;" είπε με λαχτάρα.
"Η στρίγγλα;"
"Ναι! Είμαι σίγουρη πως θα πιει κανα ποτάκι, δύο ή τρία..."
Γελούσαμε όλη την ώρα. Τα παιδιά μας φώναξαν για να ετοιμαστούμε και αμέσως το κάναμε.
Έβαλα ένα απαλό κόκκινο φόρεμα, γιατί είχε πολύ ζέστη. Η Ραφαελα επέμενε να με βάψει. Και για να πω την αλήθεια, έχει πολύ ταλέντο.
Τα παιδιά διάλεξαν ενα πολύ ωραίο κλαμπ. Καθίσαμε σε ενα τραπέζι κοντά στην κυρία Μητροπουλου γιατί δεν ήθελε να μας χάσει απο τα μάτια της. Παράγγειλα ενα ποτό και όσο περνούσε η ώρα μιλούσα με της φίλες μου. Ακόμα και η καθηγήτρια χαλάρωσε. Έτσι πως έπινα το ποτό μου, ανακάλυψα τον Χρήστο να κάθετε πίσω μόνος.
"Σορρυ κορίτσια, επιστρέφω σε λίγο." τους είπα και σηκώθηκα. Χώθηκα ενδιάμεσα από τα άτομα που χόρευαν για να φτάσω στον Χρήστο.
"Χέυ! Όλα καλά;" του είπα και κάθισα δίπλα του.
"Ναι όλα καλά, κούκλα." είπε και πήρε μια γουλιά απο την μπίρα του. Αμέσως κατάλαβα πως δεν είναι η πρώτη μπίρα που πίνει.
"Πόσες μπίρες έχεις πιει είδη;" τον ρωτήσα με μία σοβαρή φωνή.
"Δεν ξέρω. Μπορεί μία, δύο, πέντε, δεκαπέντε" είπε πολύ χαμηλά και άρχισε να  γελάει σε slowmotion.
"Χρήστο σε παρακαλώ, άσε τη μπίρα γιατί πρώτον μέθυσες και δεύτερων βρωμάς!" προσπάθησα να του πάρω το μπουκάλι.
"Άσε με είμαι άνδρας! Και δεν μου βλάπτει ένα μπουκάλι αλκοόλ!" άρπαξε πάλι το μπουκάλι.
"Μόνο που τώρα συμπεριφέρεσαι σαν μωρό! Και δεν έχεις πιει ενα μπουκάλι, έχεις πιει είκοσιενα! Γιαυτό σε παρακαλώ άστο!" πήγα να φωνάξω αλλα συγκρατήθηκα.
"Να σου πω ποιος φταίει σε ολα αυτά; Ποιος με κάνει και να νιώθω χάλια;" πήρε κι άλλη γουλιά. Ξεπέρασε την φάση που γελάει σαν χαζό, τώρα πήγε στην φάση που κλαίει για τα προβλήματα του. Θυμάμαι οταν μέθυσα εγώ πρώτη φορά. Ειχα της ίδιες φάσεις.
Χαϊδεψα την πλάτη του και δεν είπα τίποτα. Απλός το απολλάμβανα που ήμουν δίπλα του.
"Γνώρισα ενα κορίτσι πριν κάτι εβδομάδες. Την λένε Αλεξία. Δεν είναι σαν τα άλλα κορίτσια που σκέφτονται μόνο τον εαυτό τους, και δίνουν μονο στο εαυτό τους σημασία. Είναι λίγο ντροπαλή," έκανε παύση και χαμογέλασε. "Αλλά λέει την άποψη της χωρίς να ενδιαφέρεται τι σκέφτονται οι άλλοι για αυτήν. Όμως αυτό που με εντυπωσιάζει περισσότερο είναι ότι, παρόλα αυτά που έχει περάσει τόσα  στη ζωή της, την βλέπω κάθε μέρα με ενα χαμόγελο στο πρόσωπο. Όμως κάθε φορά οταν την βλέπω με ενα άλλο αγόρι ξέρω πως δεν πρόκειται να κερδίσω ποτέ την καρδιά της γιατί δεν είμαι πάντα το καλό αγόρι που παίζω μπροστά της. Έχω κάνει πολλά στην ζωή μου. Πολλά που τα μετανιώνω. Αλλά δεν μπορώ να αλλάξω το παρελθόν."
Έμεινα αμείλικτη. Το στόμα μου στέγνωσε εντελώς και δεν μπορούσα να πω ουτε μία λέξη. Δεν γίνεται να το εννοεί. Είναι εντελώς μεθυσμένος και δεν κατάλαβε καν οτι μιλάει μαζί μου. Με την Αλεξία.
"Με σκοτώνει αυτή η σκέψη ότι δεν ξέρω εάν νιώθει και αυτή έτσι, κατάλαβες;" άφησε το μπουκάλι κάτω στο πάτωμα.
Μου κύλισε ενα δάκρυ. Δεν ξέρω γιατί, ομώς αυτή την στιγμή δεν ήξερα αν μπορούσα να τον πιστέψω και έτσι ανακατευτικαν τα συναισθήματα μου.
"Σε καταλαβαίνω. Απλός να ξέρεις ότι αυτη η κοπέλα δεν είναι σίγουρη για τα συναισθήματα της. Δώσε της λίγο χρόνο." είπα και σηκώθηκα για να φύγω. Καθώς έφυγα άκουσα να ψιθυρίζει 'ευχαριστώ'. Όταν έφτασα πάλι στα κορίτσια, της είδα ολες να χορεύουν μαζί με..ΤΗΝ ΣΤΡΙΓΓΛΑ; Δεν μπορούσα να πιστέψω τι έβλεπαν τα μάτια μου. Πράγματι, η στριγγλα χόρευε με τον ρυθμό της μουσικής σαν να μην υπάρχει το αύριο. Κάθισα στο τραπέζι μας και παράγγειλα κι άλλο ποτό. Αυτή την φορά ενα ποιο δυνατό απο το προηγούμενο. Οταν ήρθε το κατέβασα με την μία και άμεσος παράγγειλα κι αλλο. Μερικές φορές κάνει καλό αυτο το κοφτερό υγρό. Οταν νιώθεις να κυλάει σε ολο το σώμα σου. Και το δεύτερο, και το το τρίτο που παράγγειλα το κατέβασα με την μία. Μπροστά μου μαζεύτηκαν ένα σορό άδεια ποτήρια. Ξαφνικά ένιωσα να τρίζει το κινητό στην τσάντα μου. Όταν είδα τα γράμματα <<Μπαμπάς♥>> προσπάθησα να μυρίσω την αναπνοή μου, ομως μετα κατάλαβα πως δεν μπορεί να με δει ούτε να με μυρίσει και γέλασα σαν ενα μικρό κοριτσάκι.
"Ναι μπαμπά;" φώναξα για να με ακούσει.
"Κορίτσι μου; Πού είσαι; Δεν σε ακούω καλα."φώναξε και αυτός.
"Είμαι με τα παιδιά έξω σε ενα μπαρ, μην ανησυχείς έχουμε μια καθηγήτρια που μας προσέχει." κοίταξα πρως την δασκάλα μας και άρχισα να γελάω.
"Εντάξει πρόσεχε καλά, αν είναι κάποιος που σε ενοχλεί φύγε μακριά του, κατάλαβες; Και τι έκανες μέχρι τώρα; Ελπίζω να μην πίνεις αλκοόλ..." ακούστηκε σοβαρά.
"Θα προσέχω. Καλα μπαμπά τα λέμε!" είπα γρήγορα και του το έκλεισα. Νομίζω κατάλαβε πως ήπια. Ξαφνικά με άρπαξε κάποιος απο το χέρι και με τράβηξε κοντά του. Κοίταξα μεσα σε δύο υπέροχα μάτια.
"Θες να χορέψουμε; Είπα καλύτερα να σε ρωτήσω τώρα που μεθύσαμε και οι δύο γιατί αύριο δεν θα τα θυμάμαι αλλο και νομίζω είναι καλύτερα να μην τα θυμάμαι." ειπε ο Χρήστος και με πήρε απο την μέση. Εγώ απλός κούνησα καταφατικά το κεφάλι. Χορεύαμε μαζί και εγώ χάθηκα στα μάτια του. Μακάρι να τα εννοούσε αυτά από πριν. Έτσι όπως τα σκεφτόμουν ζαλίστηκα λίγο και κρατήθηκα απο τον ώμο του για να μην πέσω. Σταμάτησε άμεσος, και με κράτησε. Κουνούσε τα χειλια του αλλά δεν τον άκουγα. Μετα από λίγο έβλεπα μόνο κατι μαύρο.

----------------------------------------------

Συγνώμη που αργήσαμε.Ευχομαι να σας αρεσει το κεφαλαιο.Το επόμενο δεν ξερω ποτε θα το βάλουμε.😬❤️