PROMISE? ALWAYS...

3ο Κεφαλαιο

"Ώστε έχουμε μια καινούρια μαθήτρια. Ξέρεις  που έχεις καθίσει κορίτσι μου;"
Πήρα μια βαθιά ανάσα. Πάντα το κάνω αυτό όταν είμαι θυμωμένη. Αυτός ο τόνος δεν μου άρεσε καθόλου. Γύρισα το κεφάλι μου προς τα δεξιά και είδα ενα λεπτό κορίτσι με βαμμένα ξανθιά μαλλιά. Ήταν γεμάτη με μακιγιάζ, ώστε ηταν δύσκολο να δεις το πρόσωπο της.
"Τι με κοιτάς έτσι σαν ηλίθεια;" Άκουσα να λέει η ξανθιά κοπέλα. Με αυτή την πρόταση σηκώθηκα λέγοντας της με σοβαρή φωνή:
"Πώς μου μιλάς ετςι; Δεν με ξέρεις καν!"
Ξαφνικά αντέδρασε και η Ραφαέλα που ήταν πισω μου και με τράβηξε προς τα κάτω.
"Μην τα βάζεις μαζί της. Έλα να φύγουμε."
"Αν θα ειμουν στην θέση σου θα άκουγα την μικρή φιλενάδα σου." Την κοίταξα καλύτερα δίνοντας της ενα επιθετικό βλέμμα. Άμεσος κοκκίνισε το πρόσωπο της. Ίσως δεν τόλμησε κανεις  μεχρι στιγμής να της μιλήσει με τέτοιο τρόπο.
"Ξέρεις τι είσαι; Είσαι μια βλαμμένη που δεν ξέρει πια έχει μπροστά της! Αλλα μην ανησυχείς, θα σου κάνω την ζωή κόλαση. Σου το υπόσχομαι." Φώναξε ενώ τα χείλια της διέσχισαν ενα πονηρό χαμόγελο. Όλοι μας κοιτούσαν στην καφετέρια. Η Ραφαέλα σταμάτησε να αναπνέει, όπως όλη οι υπόλοιποι περιμένοντας να δουν τι θα γινόταν στην συνέχεια.
"Έστω και τολμήσεις.." Ψιθύρισα ώστε μπορούσε να το ακούσει μόνο η ξανθομάλλα. Γύρισα θέλοντας να κάτσω πάλι στην θέση μου, όμως ένιωθα ενα κακό προέσθημα.
Ξαφνικά η ξανθομάλλα έκανε νόημα στην κολλητή της, που στεκόταν πίσω μου και αυτή έβαλε τρικλοποδιά σε ενα αγόρι που περνούσε εκείνη την στιγμή από δίπλα μας. Σε χρόνο μηδέν έπεσαν πάνω μου όλα τα φαγητά που κρατούσε με αποτέλεσμα να πέσω στο πάτωμα.
"Αχ όχι! Καημένη! Έπαθες κάτι;"
Είπε ειρωνικά το λεπτό κορίτσι. Γελοντας η κολλητή της έδειχνε με το δάχτυλο προς το μέρος μου.
"Μελίνα το παράκανες! Γιατί τα βάζεις με άλλους χωρίς λόγο; Τι νομίζεις πως είσαι καλύτερη από αυτούς;" άκουσα μία θυμωμένη αγοριστική φωνή. Περίεργα σήκωσα το βλέμμα μου. Ενα αγόρι με κάστανα μάτια και κλειστά καςτανοξανθα μαλλιά στεκόταν δίπλα μου. Τα μάτια του γυαλίζαν από θυμό. Τόσο ωραία μάτια δεν έχω ξαναδεί πότε. Ξέχασα τα πάντα γύρω μου γιατί είμουν απορροφημένει σε αυτά τα θεϊκα μάτια. Ξαφνικά με έτρωγε μια σκέψη. Κάπου τον είχα ξαναδει.Ήταν το αγόρι που με παρακολούθησε όταν έφτασα χθές στο σπίτι.
"Νομίζεις πως είσαι η πιο όμορφη και πιο έξυπνη εδώ πέρα; Πίστεψε με δεν είσαι τίποτα από αυτά. Ένα τίποτα είσαι που κάνει μαλακιες για να του δώσουν προσοχή!"
Άμεσος είχε πάλι ησυχία στην καφετέρια και κανείς δεν τόλμησε να βγάλει άχνα.
"Τι μου λες Χρήστο μου; Μου φαίνεται πως δεν άκουσα καλα!"
Φώναξε σοκαρισμένη η Μελίνα.
"Μια χαρά άκουσες! Τελειώσαμε! Χωριζουμε!Δεν θέλω να σε ξαναδώ και άπορο πως μπόρεσα να τα έχω μαζί σου. Μονο για το κρεβάτι είσουν καλή!" Της απάντησε με σταθερό τόνο το αγόρι, που προφανώς ονομαζόταν Χρηστος. Εν το μεταξύ σηκώθηκα και σκουπίστικα λίγο με μια χαρτοπετσέτα. Σε μία φάση έβγαλε την μπλούζα του και μου την έδωσε στα χέρια. Από κάτω δεν φορούσε τίποτα, ώστε μπορούσα να δω το γυμνασμένο σώμα του. Δάγκωσα τα χείλια μου και προσπαθούσα να συγκρατιθώ.
"Πάρτο, πρέπει να αλλάξεις." μου είπε και εγώ κρατούσα την μπλούζα του σφιχτά στα χέρια.
Μόλις το είδε αυτό η Μελίνα, με έσπρωξε απο ζήλια και έφυγε σοκαρισμένη. Δεν μπορούσα να κρατήσω την ισορροπία μου με αποτέλεσμα να πέσω πάνω στον Χρηστο. Αυτός με έπιασε ελαφρά και με κάρφωσε με το βλέμμα του. Άμεσος άστραψαν τα μάτια του και εγώ κόντεψα να λιποθυμήσω ακούγοντας πόσο γρήγορα χτυπούσε η καρδιά του. Μετα από μερικά δευτερόλεπτα που κοιταζόμαστε ακίνητει, με αφίσε και έφυγε χαρίζοντας μου ενα κρύο βλέμμα. Τι έγινε μόλις; Με παράτησε έτσι; Ουτε που μου μίλησε. Mάλλον θα έχει πρόβλημα το παιδί. Έγινα και χάλια γαμωτο!