PROMISE? ALWAYS...

56ο Κεφαλαιο

~Ραφαελα~

Πρώτα έπαθα πανικό. Τι θα της κάνει τώρα; Όμως πρέπει να φέρω γρήγορα βοήθεια. Μόλις βγήκα από το κελάρι έτρεξα προς την έξοδο. Εννοείτε πως ενημέρωσα τον Χρήστο ότι θα συναντηθούμε με τον Νίκο. Πριν φύγουμε απο το σπιτι του, του εδωςα ένα χαρτί που έγραφε τι εχει γίνει αυτές της μερες και οτι κινδυνεύουμε. Να έρθει όσο πιο γρήγορα μπορεί και να έφερνε και τα παιδια μαζι του. Το μονο που δεν του ειχα πει ηταν που να έρθουν. Πρέπει  μόνο να τον βρω και να τον οδηγηςω εδω. Μιας και ο Νίκος μας πήρε τα κινητά δεν μπορούσα να τον πάρω τηλέφωνο.
Έτρεχα και έτρεχα μεχρι που βγήκα μια ηλικιωμένη κυρία στον απέναντι δρόμο. Αμεσος ετρεξα προς αυτην.
"Συγνώμη μπορείτε να μου κανετε μια χάρη;"της ειπα όσο πιο γλυκά μπορω.
"Πες μου κοπέλα μου.."
"Μήπως μπορείτε να μου δώσετε το τηλεφωνώ σας για να πάρω ενα επείγον τηλεφώνημα; Επειδη εχασα το κινητό μου και ειναι μεγάλη ανάγκη.."ήθελα να της πω και αλλα για να μου το δόση αλλα με διεκοψε.
"Ελα κοπέλα μου πάρε και μιλά όσην ωρα θες."της χαμογελαςα γλυκά και μου εδωσε το τηλεφωνώ. Χωρις δεύτερη σκέψει πηρα τον Πανο.
"Παρακαλώ;"τον ακουςα να λεει με απογοητευμένη φωνή.
"Μωρο μου.."ειπα ενω ένας αναστεναγμώς μου βγήκε.
"Ραφαελλα; Που εισαι βρε κοριτσάκι μου; Μας τα ειπε ολα ο Χρήστος, είμαστε μαζεμένη και δεν ξέρουμε τι να κάνουμε. Πες μου που εισαι να έρθουμε."Αναστεναξα και του ειπα την οδό που ημουν. Πριν το κλείσουμε με ενημέρωσε πως θα ειναι εδω σε δέκα λεπτά.
"Σας ευχαριστο παρα πολυ."ειπα στην ηλικιωμένη κυρία.
"Δεν κανει τιποτα κοριτσι μου. Αλλα δεν σε βλεπω καλα."της χαμογελαςα πίκρα.
"Που να ξέρατε κυρία.."
"Νικη."με πρόλαβε λεγοντας μου το όνομα της και χαμογελαςα πίκρα, προςπαθοντας να συνγκρατισω τα δάκρυα μου. Με αγκάλιασε ξαφνιάζοντας με, αλλα ανταποκρίθηκα μιας και την χρειαζόμουν αυτην την στοργική αγκαλιά.
"Μην στεναχοριεσε κοριτσι μου. Τωρα θα έρθει το αγόρι σου και ολα θα λείθουν θα δεις."μου σκούπισε τα δάκρυα που κυλούσαν στα μάγουλα μου. Της χαμογελασα και μου ανταπεδωςε.
Ξαφνικα ακούω έναν θόρυβο και αμεσος μαζι με την κυρία Νικη γυρίσαμε να δουμε απο που ακούγετε αυτός ο ηχως. Με το που βλεπω τον Πανο με τον Χρήστο και να αγόρια να έρχονται ολοι τρέχοντας προς στα εμενα, ανακουφιζομαι και αμεσος τρέχω στην αγκαλιά του Πάνου.
"Πανο.."ψυθίρισα. Με έσφιξε στην αγκαλιά του.
"Σσς μωρο μου ηρεμησε και πες μας που την εχει."του έγνεψα καταφατικα και τους οδήγησα ολους προς το παλιό εργοστάσιο.

~Αλεξια~

Άνοιξα τα ματια μου με δυσκολία. Κοιταξα γύρω μου για να δω που ειμαι. Και φυσικα ειμαι σε αυτο το άθλιο κελάρι. Ο βλάκας με έδεσε. Εφοσον δεν ακουγοταν τιποτα υπόθετο θα έχουν φυγει. Αμεσος προσπαθώ να απελευθερωθω απο τα σχοινιά που για κακή μου τύχη μου τα έσφιξε πολυ δυνατά.
"Γαμωτο!!"ψιθύρισα απο τον πόνο. Αποτομα η πόρτα άνοιξε και μπροστά μου εμφανίστηκε ο Νίκος. Τον κοιταξα άγρια και ακούμπησα την πλατύ μου στον τοιχο.
"Μπα μπα ξυπνησαμε.."μου ειπε με ειρωνεία στην φωνή του.
"Άι παραταμας ρε.."ψιθύρισα, αλλα το άκουσε. Αμεσος ήρθε μπροστά μου και με δύναμη μου σήκωσε το πιγούνι ωστε να τον κοιτάω.
"Για πρόσεχε κοριτσάκι πως μου μιλας γιατι δεν θα μείνω μονο στης ενεσης.."με απείλησε. Αυτοματος γουρλοςα τα ματια. Με νάρκωσε;
"Τιι..τι μου εκανες;"ειπα τραυλιζοντας.
"Οο..δεν θελεις να ξερεις."ειπε με πονηρό βλέμμα. Αυτος ο τύπος όσο περνάει η ωρα με αηδιάζει όλο και περισσότερο. Χωρις να του δώσω απαντηςη εσκιψα το κεφαλή κοιτοντας τα δεμένα πόδια μου. Τον ακουςα να αναστενάζει και έκατσε στην καρέκλα που βρίσκονταν λιγα μέτρα μπροστά μου. Που παρεπιπτοντος πριν δεν υπήρχε εδω. Για πολυ ωρα κανένας απο τους δυο δεν μιλούσε μεχρι που έσπασα την σιωπή.
"Γιατι;"ψιθύρισα.
"Τι γιατι;"ρώτησε χαλαρά και πηρε το βλέμμα του απο το κινητό του, κοιτώντας με.
"Γιατι τα κανεις ολα αυτα; Γιατι σε εμενα; Τι σου εκανα;"ειπα βουρκονοντας.
"Εισαι το πιο σημαντικό πράγμα για αυτον. Και εκει θα τον χτυπήσω, χρησιμοποιώντας εσενα."ειπε παλι χαλαρά. Κατάπια και τον ξανακοιταξα τρομαγμένη.
"Τιι..τι θα μου κανεις;"
"Τιποτα παραπάνω..εκτός αν γίνεις παλι κακό κοριτςι..μετα τα πράγματα αλλάζουν. Απο εσενα εξαρτάται τι θα γίνει στην συνέχεια.."με κοίταξε με πονηρό βλέμμα. Εγω μαζευτικα σαν κουβάρι στην γωνία του δωματίου.
"Τι σου εκανε;"τον ρώτηςα, ενω τον κοιταξα στα ματια.
"Οο γλυκιά μου πολλα ρωτάς.."σηκώθηκε και αρχιςε να με πλησιάσει. Εσκιψε μπροστά μου και μου χάιδεψε το μαγουλο. Εγω προσπαθουσα να αποφύγω το άγγιγμα του αλλα μάταια.
"Ποςο θα ήθελα να γευτώ αυτα τα ωραια χειλάκια.."ειπε ενω με πλησίασε ακομα περισσότερο.
"Ουτε καταδιανεια!"του ειπα με σοβαρό βλέμμα.
"Φύγε μακρια μου!"του φώναξα αλλα αυτός μου επιαςε το πιγούνι και με πλησίασε ακομα περισσότερο. Λιγο πριν αγγίξουν τα χειλη μας, απο εξω ακούστηκε ένας δυνατός θόρυβος.
"Και πολυ άργησε.."τον ακουςα να ψυθιριζει και απόμακρηνθηκε απο εμενα. Τον κοιταξα ερωτηματικα και πριν τον ρωτήσω τι εννοεί, η πόρτα άνοιξε με δύναμη και μπροστά μου βλεπω έναν εξαγριομενω Χρήστο. Αμεσος ενα χαμόγελο σχηματιστηκε στο προσοπω μου. Με το βλέμμα του προσπάθησε να με εντόπισει και με το που με είδε ενα χαμόγελο χαράχτηκε στο προσόπο του. Αμεσος αρχισε να με πλησιαζει αλλα έμεινε ακίνητος όταν αντιλήφθηκε τον Νίκο.
"Εσυυ.."ειπε ενω τον εδιξε.
"Ο Χρήστο..χρόνια και ζαμάνια φίλε.."ειπε ενω με πλησίασε παλι. Πηγε να με ακουμπήσει, ομως αμεσος ο Χρήστος μίλησε.
"Έστω και την ακουμπήσεις.."τον απείλησε.
"Τι θα κανεις Χρήστο;"τον προκάλεσε ο Νίκος. Χωρις να περιμενη απαντήσει με σήκωσε και με έφερε κοντά του βάζοντας τα χέρια του στην μεςη μου. Εγω προσπαθουσα να τον απομακρινο, αλλα ηταν δύσκολο μιας και ημουν δεμένη.
"Μαλακά πέθανες!!"του φώναξε ο Χρήστος και αμεσος του επιτέθηκε. Εγω εχασα την ισορροπία μου και έπεσα κατω στο σκληρό πατομα.
"Ααουυ.."ψυθίρισα. Αμεσος έριξα  το βλέμμα μου στον Χρήστο ο οποίος πλακωνοταν με τον Νίκο. Ηταν απο πανω του και του έριχνε μπουνιές στο προσόπο. Ηταν σχεδόν λιπόθυμος. Ο Χρήστος έβγαζε όλο τον θυμό πανω του όποτε ηταν πιο εύκολο για αυτον να τον ρίξει κατω και να του επιτεθεί.
"Χρήστο.."ψιθύρισα. Δεν με άκουγε και συνέχισε να τον χτυπάει. Ηταν τοσο τρομακτικός που τον φοβηθικα.
"Χρήστο!!"φώναξα. Οταν άκουσε την φωνή μου, αμεσος απομακρύνθηκε απο τον Νίκο και κοίταξε τα χέρια του. Ηταν γεμάτα αίματα. Τον ειδα που ταράχτηκε και αμεσος προσπάθησε να τα σκουπίσει απο την μπλούζα του.
"Μωρο μου.."ψιθύρισε και με πλησίασε. Με ξεδεσε και αμεσος τον αγκάλιασα κλαίγοντας.
"Σσς μωρο μου ηρεμησε, πέρασε..ειμαι εγω εδω.."του έγνεψα και τον έσφιξα πιο πολυ στην αγκαλιά μου. Ήχοι απο περιπολικά ακούστηκαν και αμεσος αστυνομική μπήκαν στο δωμάτιο. Πηραν τον Νίκο και κάποιους άλλους που τους είχαν χτυπήσει τα παιδια. Απο οτι παρατήρησα και ο Πάνος της έφαγε, μιας και είχε μια σακούλα με παγάκια στο μάτι του.
"Μωρο μου παμε σπιτι;"μου ψιθύρισε και με αγκαλιασε. Του έγνεψα θετικά και εβαλα το κεφάλι μου στον ωμο του.

----------------------------------------------
Αλλο ενα κεφάλαιο!!Ευχομαι να σας αρεσει!!Ειναι λιγο μικρο αλλα δεν μπορούσαμε να σκεφτούμε πιο πολλα..Και παλι συγνώμη..Καλο διαβασμα💓