Kaçınılmaz Lanet (2)

35. İntikam İstiyorum

"Uzun lafın kısası, sizi bulmak ve yerinizi belirlemek için tutulan büyücünün doğruyu söylemediğine inanan İliaca'lı betalar var. Yıldırım Aspera'lı bir büyücüye gidip cinsini öğrenmiş bu yüzden Siyah onunla iletişim kurmadı. Fakat ben senin cinsini yazarken kendimi belirtecek bir söz kullanmadım. Bu yüzden senin geldiğin büyücü ortada yok."

"Yani sen yoksun."

Kadife konuşmaktan dolayı kuruyan boğazını Asena'nın getirdiği suyla ısladı. Yarım saate yakındır konuşuyordu. Kafasını sallayıp cevabını verirken Yıldırım ağrıyan başını ovaladı. Karışık ve kabarık kahverengi dalgaları birbirine girmişti.

"Peki seni nasıl buldu?"

"Senin geçmişini araştırmış. Ve tabii ben de vardım. Sonra benim geçmişime girince bana gelebileceğini tahmin etmiş. Sonra bütün ipuçlarını yok etmiş, beni bulmaları artık imkansız."

"Ya gören olduysa?"

"Onun Aspera'nın baş büyücüsü olduğunu biliyorsunuz değil mi? Birine hesap vermek zorunda değil. Aspera büyücülüğün başkenti ve Siyah onların büyücüsü, yapmak için izin alamayacağı büyü yok gibi bir şey. Tek sıkıntısı kendi için, büyü yapması. Ama bunu hep yapan biri."

"Bu beta denen kızın dedikleri, tamamen yabancı geliyor bana. Ama ikinizin diğerleri tarafından öldürülmek için arandığını çok net anladım."

Asena konuya sessiz bir tonla giriş yaptığında Kadife gözlerini ona dikti. Gerçekten meraklı ve hiçbir şey anlamamış gibiydi. Ve siması fazla uzak gelmiyordu. 

"Bu alfa Yıldırım'ın kardeşi falan mı?"

Duydukları Yıldırım ve Asena'nın birbirine bakmasına neden olurken ikisi de sırıttı. Düşündükçe birbirine benzediklerini fark etmişlerdi.

"Hayır Asena sadece bana benzemeye çalışıyor."

"Tabii, her gün sana benzemek için yollar arıyorum. Ne zaman başımı belaya sokarım diye bekliyorum. Koskoca kurtlar dünyasını birbirine katmışsın."

Asena elindeki tavşanının kafasını okşarken Yıldırım'a tek kaşını kaldırarak baktı. Kadife ise konuşmaya devam etmek istiyordu. 

"Yani, İliaca gizlice sizi aramaya devam ediyor çünkü Siyah'ın kanıtlarını yeterli bulmadılar. Sizin ölü olduğunuza inanmak için insan dünyasına bile girmeye hazırlar. Ben de size bunu ulaştırmak için buradayım. Girdiğiniz her orman, kasaba için dikkatli olun. Ve buradan kısa bir süreliğine uzak kalsanız iyi olur. Yoldalarmış."

Bulut Kadife'nin anlattıklarını büyük bir sessizlikle dinlerken boğazından tırmanan acıya dayanamıyormuş gibi hissediyordu. Kurtlar, orada Dolunay gecesini kutlarken hiçbir şey olmamış gibi hayatlarına devam ederken Bulut suçu olmadığı halde mahvoluyordu, bunu sürekli düşünüyordu. Bu düşünce onu yıkıyordu.

Gözleri öfkeyle açık maviye dönerken kendini tutmadı bile. Yıldırım ise sinirle nefesini vermişti. Hayatları daha da kötüye gidiyor gibi hissettiriyordu. Bir gün bulunacaklardı, bunu düşündükçe içi daralıyordu.

"Anladım Kadife. Teşekkür ederim sana çok şey borçluyum."

Kadife hüzünle, acıdığını saklamaya çalışarak elini omzuna koydu.