Kaçınılmaz Lanet (2)

42. Yıldırım'ın Evi

"Burada ne yapıyorsun?"

Asena, hayatında bu kadar korktuğunu hatırlamıyordu. Arkasına dönmemek için orada sonuna kadar durabilirdi fakat imkansızdı. Ritmi bozulmuş kalbini sakinleştirmeye çalışarak arkasına döndü. 

Kendisine doğrultulmuş tahta kılıç ve küçük boylu kurt ona yabancı gelmiyordu. Küçük gözleri kısılmış, kendisini dikkatle süzen bu küçük alfa Asena'yı rahatlattı.

"Bu evden uzak dur. Yoksa seni korkutmak zorunda kalırım!"

Elindeki tahta kılıcı sallayan çocuğa dönüp gülümsedi. Lakin tatlı bir gülümseme değildi, o da çocuklaşıyordu. Yaramazca bir gülümseme takındı. 

"Neden? Bu ev senin mi?"

"Bu ev benim omegamın!"

Bahsettiği omegası sol taraftaki bir ağacın arkasından çıkıp küçük alfanın arkasına girdi ve kafasını hafifçe çıkarıp Asena'ya baktı. Küçük omega daha kısa boyluydu. Ve Asena şaşırmıştı.

Evin sahibi vardı. 

"Emin misin? Bu ev boş diye biliyordum ben."

"Hayır değil bu eve önceden onlar taşındı. Sahibi var."

Asena birkaç saniye düşündü. Bu onun işini zorlaştırıyordu. Evin içi çoktan boşaltılmış, eşyalarla doldurulmuştu ve içeride yaşayan bir aile vardı.

"Peki onlardan önce boş muydu? Bana boş denmişti de..."

Küçük çocuk yüzünü sıvazlayıp kafasını hayır anlamında salladı. Küçük omega diğerinin arkasından çıkıp yanına geldiğinde dikkatini ona verdi.

"Bizden önce kötü bir asker yaşıyormuş. Ama gitmiş ve ölmüş. Annem öyle söyledi."

Asena hızlıca düşünürken kafasını salladı ve nefesini üzgünce verdi. 

"Hadi ya, geç kalmışım o zaman."

"Ne için?"

"O askerle işim vardı. geç kalmış olmalıyım, çok kötü oldu."

İki çocuk bu kez Asena'ya merakla bakmaya başladı. Asena ise çocukların kendi istediği gibi davranmasından memnundu. Yalanı iyi gidiyor gibiydi.

"Ne işi?"

"O askerin evinde bazı eşyalarım vardı. Lakin artık bulamam değil mi? Çok da yol gelmiştim. Çok kötü oldu. Yorulmuştum."

Güzel bir oyunculukla olduğu yere yorgunca çökerken nefesini verdi. Elini kafasına koyup öylece durmaya devam etti.

"Neyse çocuklar yardımınız için teşekkür ediyorum ama çok geç kalmışım. Biraz dinlenir, koca yolu tekrar geri yürürüm."

Küçük omeganın kendisine üzgünce baktığını görünce gülümsememek için kendini zor tuttu. Fazla tatlıydı. Lakin diğeri öyle değildi, hala şüpheliydi. İnandırıcılığını artırmak için kafasını duvara yasladı ve gözlerini kapattı.