နဂါးမင်းသား၏ကံကြမ္မာ

အပိုင်း (၁၇) လင်ဖုန်း

ဇူယွမ်ရဲ့မျက်လုံးတွေက အနည်းငယ်ကျဉ်းမြောင်းသွားခဲ့ရသလို စုယုဝေကလည်း သူမတို့ရှေ့က လူငယ်လေးရဲ့ သက်တောင့်သက်သာပုံစံနဲ့ ကိုယ့်ကိုကိုယ်ယုံကြည်မှုရှိသည့်ပုံစံကို မြင်နေရပေသည်။ သူမရဲ့ရှည်လျားပြီးညီညာလှတဲ့ မျက်ခုံးနှစ်ဖက်က အနည်းငယ်တွန့်ကွေးသွားခဲ့ရပြီး အပြုံးတစ်ခုနဲ့အတူ ပြောလိုက်သည်။ “ဒါဆို ဒါကသခင်လေးလင်ပေါ့… ငါ့မှာဒီနေ့အချိန်မရှိတဲ့အတွက် အားနာပါတယ်…”

လင်ဖုန်းက စုယုဝေရဲ့ငြင်းပယ်မှုကိုကြားလိုက်ရတဲ့အခါ အနည်းငယ်မျှစိတ်ပျက်အားလျော့သွားခြင်းမရှိခဲ့ချေ။ ထိုအစားသူကပြုံးရယ်၍ ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်။ “ဒါဆိုလည်း ကောင်းပါပြီ… နောက်တစ်ကြိမ်မှပေါ့…”

သူကအလျော့မပေးဘဲ ခေါင်းမာစွာနဲ့တောင်းဆိုမှုကိုထပ်ပြီးမပြုလုပ်ခဲ့သည့်အပြင် ထိုအစားယဉ်ကျေးစွာ ပြန်ပြောခဲ့သည်။

သို့ပေမဲ့လည်း သူ့ရဲ့ဒီအပြုအမူကြောင့် စုယုဝေက သူမရဲ့နှလုံးသားထဲမှာ ကူကယ်ရာမဲ့စွာနဲ့ သက်ပြင်းတစ်ချက်ချလိုက်မိသည်။ ဒီလိုလူတစ်ဦးနှင့်ရင်ဆိုင်ဖို့က အရမ်းကိုခက်ခဲလှပေသည်။

ဇူယွမ်ကတစ်စုံတစ်ရာ ဝင်ပြောခဲ့ခြင်းမရှိဘဲ လင်ဖုန်းကိုပြုံး၍ကြည့်နေခဲ့လိုက်ပြီး စုယုဝေနဲ့အတူအဝေးကို လျှောက်လှမ်းထွက်ခွာသွားခဲ့လိုက်သည်။

လင်ဖုန်းက ထွက်ခွာသွားသည့်လူနှစ်ယောက်ကိုကြည့်လျက် သူ့ရဲ့ကြင်နာတတ်တဲ့မျက်နှာက အနည်းငယ်နက်မှောင်သွားခဲ့သည်။

“ဟီဟီ… ကြည့်ရတာမင်းမှာ အခွင့်အရေးမရှိတဲ့ပုံပဲ…” တိုးညှင်းတဲ့ရယ်သံတစ်ခုကို နောက်ကနေရုတ်တရက် ကြားလိုက်ရသည်။ လင်ဖုန်းသူ့ရဲ့ခေါင်းကို ပြန်လှည့်ကြည့်လိုက်သည့်အခါ အဖြူရောင်ဝတ်စုံကို ဝတ်ဆင်ထားသည့် ချီယွဲ့ကိုမြင်တွေ့လိုက်ရသည်။

“မင်းသားငယ်လေး…” လင်ဖုန်းသူ့ရဲ့အမူအယာကို ပြန်ထိန်းချုပ်လိုက်ကာ ဦးညွတ်အရိုအသေပေးလိုက်သည်။

ချီယွဲ့က လင်ဖုန်းရဲ့ဘေးမှာရပ်တန့်လိုက်ကာ ဇူယွမ်နဲ့စုယုဝေတို့ ထွက်ခွာသွားတဲ့ဘက်ကို ပြုံး၍ကြည့်နေလိုက်သည်။ “ငါတို့ရဲ့မင်းသားလေးက စွမ်းအင်ဝင်ပေါက်ဖွင့်ခြင်းကျင့်ကြံမှုကို မစတင်နိုင်သေးပေမဲ့လည်း သူ့မှာသူ့ရဲ့အဆင့်အတန်းရှိသေးတယ်… ဒါ့အပြင်ကို စုယုဝေက သူ့ဆီမှာကျေးဇူးကြွေးတစ်ခုရှိနေတယ်… မင်းအတွက် အမှန်တကယ်အခွင့်အရေးမရှိမှာကို ငါစိုးရိမ်မိတယ်…” လင်ဖုန်းရဲ့မျက်လုံးတွေက နက်မှောင်သွားခဲ့ပြီး သူ့ရဲ့နှုတ်ခမ်းကို တင်းကျပ်စွာစေ့ပိတ်ထားလျက်ရှိသည်။ သူ့အနေနဲ့သေချာပေါက်ကို လက်လျော့လိမ့်မည်မဟုတ်ပေ။