ငါဟာ ကံကောင်းခြင်းနှင့်မွေးဖွားလာတာမဟုတ် (Book-2)

227: Vol 16: 4

Unicode

ဒီမာကာက အတော်လေး လျှင်မြန်စွာ အလုပ်လုပ်ပါတဘ်။ ပတ်ဟီးဆွန်ရဲ့အမူအရာက ပုံမှန်မျက်လုံးနဲ့မြင်ရတဲ့ နှုန်းနဲ့ တဖြည်းဖြည်းခိုင်မာလာတယ်။ သူက လက်ကို မြှောက်ကိုင်ထားပြီး သူ့ရဲ့အသက်ကယ် item ကို သူ့လက်ဖဝါးပေါ်ကအမူအရာပေါ် ဖိချလိုက်တယ်။ အဲ့ဒါက တရုတ်ပြည်သူ့သမ္မတနိုင်ငံမှာ မသေခင် မျက်နှာဖုံးဝတ်ဆင်ခဲ့တဲ့ သရဲပါပဲ။ အဲ့ဒါကို ဆွဲထုတ်လို့ရသ၍ တခြားသရဲတွေကိုလည်း ဖိနှိပ်နိုင်လိမ့်မယ်။ အဲ့ဒါက အရမ်းလက်တွေ့ကျတဲ့ item ပါပဲ။

သို့သော်လည်း အခုတော့ ပတ်ဟီးဆွန်ရဲ့စိတ်ကူးထဲကအတိုင်း ဆောင်ရွက်နိုင်ပုံမရပါဘူး။ တွန်းအားတချို့နဲ့ မျက်နှာဖုံးက သူ့လက်ဖဝါးပေါ်က မျက်နှာမှာ အတိအကျဖြစ်သွားတယ်။ မျက်နှာဖုံးရဲ့အခေါင်းပေါက်အစိတ်အပိုင်းဟာ တကယ့်လူမျက်နှာအစစ်လိုမျိုး 'မျက်လုံးတွေ' နဲ့ 'ပါးစပ်'ပုံ ပြည့်ပြည့်စုံစုံပေါ်လာတယ်။

ပတ်ဟီးဆွန်က ထိတ်လန့်တုန်လှုပ်နေတ​ယ်။ "အဲ့ဒါ လှုပ်ရှားသွားလား?"

သူ့လက်ကို သူ့ခေါင်းအနေအထားအတိုင်းမြှောက်လိုက်ပြီး ဒီဆွဲထားတဲ့မျက်မှာကို ကြည့်ဖို့ အသုံးပြုလိုက်တယ်။

"ဟီးဟီး၊ ဟီးဟီး၊ ဟီးဟီး"

ရှောင်လီ့ရဲ့ငိုနေတဲ့မျက်နှာက အကျိုးသက်ရောက်မှု မရှိပါဘူး။ ပုံစံက သူ့ဘာသာ ပျော်ဝင်သွားပြီး လီယန်စူးစူးရဲ့လက်ကဟာလိုမျိုး ပြန်ပြင်သွားတယ်။

အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ လီယန်စူးစူးရဲ့လက္ခဏာက ပိုဆိုးလာတယ်။ သူမလည်ပင်းကို ဖြတ်ဖို့ ချွန်ထက်တဲ့လက်နက်ကို လိုက်ရှာနေတယ်။ နောက်ဆုံး သူမက မှန်ကိုရွေးချယ်လိုက်ပြီး ရေရွတ်နေတယ်။
"ငါ့ခေါင်းကို ငါပြန်ပြင်ချင်တယ်။ ငါ့လည်ပင်းပေါ်က အရာတွေကို ဖယ်ထုတ်ရမယ်..."

ရှောင်လီက ပတ်ဟီးဆွန်ရဲ့လက်မှာ ပုံဆွဲကတည်းက သူမကို လက်လွှတ်ထားပြီးခဲ့ပြီ ဖြစ်တယ်။ အခု ရယ်ကျယ်ချင်းက လီယန်စူးစူးကို ဆွဲထားပေမယ့် သူ့အားက အဲ့လောက် မမြင့်မားပေ။ သူမလက်ကို ခါယမ်းနေပြီး လွတ်သွားတယ်။ သူမကိုယ်သူမက မြင်းရိုင်းတစ်ကောင်လို မှန်ဆီကို ပစ်ပေါက်လိုက်လေတယ်။