ငါဟာ ကံကောင်းခြင်းနှင့်မွေးဖွားလာတာမဟုတ် (Book-2)

270: Extra 2

Unicode

ရှန်ချန်ကျီးက ရှောင်လီ့ကို တခဏလောက် စောင့်ကြည့်နေခဲ့တယ်။

အစပိုင်းမှာတုန်းက လုံးလုံးအရွယ်မရောက်သေးတဲ့ လူငယ်လေးကို သူ စောင့်ကြည့်နေခဲ့ပေမယ့် အခြေအနေကို စတင်ရရှိဖို့ ကျောင်းဝင်ထဲကို ဝင်လာခဲ့တယ်။ သူက ဒီနေရာကနေ ထွက်သွားပြီး အလယ်မှာ အသူရာချောက်နက်ထဲ ပြန်သွားရသော်လည်း သူ အပြင်ထွက်လာလို့ရတိုင်းမှာ ဒီနေရာကို လာကြည့်နေဆဲပါပဲ။

ကျောင်းဝင်းထဲမှာ ရှောင်လီက အရမ်းကို ပေါ်ပြူလာဖြစ်တယ်။ သူက အေးစက်ပြီး ဂရုမစိုက်ဟန်နဲ့နေတတ်ပေမယ့် သူ့မျက်နှာဟာ အတန်းဖော်တွေကြားမှာ ပေါပြူလာဖြစ်စေတယ်။ အဲ့လိုဆိုရင်တောင်မှ သူဟာ တစ်ယောက်ထဲပဲ နေပါတယ်။

ဒီနေ့ သူ ကျောင်းကိုရောက်တော့ သူ့ရဲ့အတန်းဖော်တွေဟာ တခုခုကိုစောင့်နေသလိုမျိုး အုတ်အုတ်ကျက်ကျက်ဖြစ်နေကြတယ်။ ဒီနေ့က... ထူးခြားတဲ့နေ့တနေ့နေ့လား? ရှောင်လီက စဉ်းစားကြည့်လိုက်ပေမယ့် ဘာမှ တွေးလို့မရခဲ့ဘူး။ ဒီနေ့က တခြားနေ့တွေနဲ့ကွာခြားနေတယ်လို့ သူတော့ မထင်မိဘူးရယ်။

ထုံးစံအတိုင်း သူက အတန်းထဲမှာ စာလိုက်နားထောင်ပြီး အတန်းချိန်ကြားထဲမှာတော့ အိမ်စာတွေလုပ်နေခဲ့တယ်။ ရှန်ချန်ကျီးက သူ့ဘေးမှာ စောင့်ကြည့်လေ့လာနေတာကို ဘယ်သူမှ မတွေ့ပါဘူး။ ရှန်ချန်ကျီးတောင်မှ လူတယောက်ကို အခုလို စောင့်ကြည့်လေ့လာရတာ အရမ်းကိုထူးခြားတဲ့အရာလို့ ခံစားနေရတယ်။

လမ်းတဝက်မှာ အဖြစ်အပျက်တခုသာ မဖြစ်ပေါ်ခဲ့ရင် ဒီလူသားလေးကို ဒီလောက်မြန်မြန်သိမ်းပိုက်လိုက်မိမှာ မဟုတ်ပါဘူး။ အဲ့ဒါက နေ့လည်ထမင်းစားချိန်မှာ ဖြစ်ပွါးခဲ့တာဖြစ်တယ်။ အတန်းရှိရာ တံခါးဆီကို ဆံပင်ခပ်မြင့်မြင့်စည်းနှောင်ထားတဲ့ မိန်းမလှလေးတယောက်ရောက်လာခဲ့ပြီး ရှောင်လီ့ကို အချိန်ရရင် ပန်းခြံငယ်လေးထဲ လိုက်ခဲ့ဖို့ မေးခဲ့တယ်။

အခန်းထဲကတစုံတယောက်က လေထချွန်လိုက်လေတယ်။ သူတို့တွေက ဒီမိန်းကလေး ဘယ်သူဆိုတာနဲ့ ဘာလုပ်မလို့လဲဆိုတာကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်းသိနေကြတယ်။ လူတချို့က ရှောင်လီ့ကို အားကျစွာကြည့်နေတယ်။ သူ့အတန်းဖော်တွေရဲ့ အာရုံစိုက်မှုအောက်မှာ ရှောင်လီက စာအုပ်ကို တည်ငြိမ်စွာပဲ ပိတ်လိုက်တယ်။ သူက တခဏလောက်စဉ်းစားနေပုံရပြီး နောက်တော့ လက်ခံလိုက်တယ်။ "... ကောင်းပြီလေ"