TEHLİKELİ İNTİKAM

✾ 99.

Veee işte finall ^,^ lütfen bol yorum hapım neler düşündüğünüzü merak ediyorum ^,^

KURTARMA

Gece kaçarak uzaklaştığımız, ölümün nefesini ensemizde hissettiğimiz villaya yeniden gidiyorduk. Bu defa arabayı ben kullanıyordum. Emir yan koltukta düşünceli bir şekilde oturuyor kafasındaki şeytanlarla sanki hesap yapıyordu.

Araçta sadece ikimiz vardık. Arkamızda bir siyah minibüs ile bizi takip eden Şafak üyesi birkaç adam vardı. Süleyman'ı da kurtarabilmeyi umuyorduk. Bu defa kalabalık değildik. Çünkü Utku ile konuştuğumuzda adamların yarısını kendi alacağını ve sanki bizi yakalamak için çıkıyormuş gibi evden çıkacağını söylemişti. Başta Kadir ile bu konuda zıt düşseler de, onu ikna etmeyi başarmıştı. Kadir evde oturmuş viskisini içerken Utku'nun bizi yakalamasını ve ayaklarına cesetlerimizi atmasını bekliyordu.

Utku plana başta uymak istememişti. Kadir'i kendi elleri ile öldüreceği yönünde sürekli bağırmış ve direnç göstermişti. Ancak Emir tekrardan nasıl olduğunu bilmediğim bir şekilde Utku'yu ikna etmişti. Henüz birbirimize çok yabancıydık ama gerçeklerin açığa çıkması birkaç saatte de olsa bizi biraz yakınlaştırmıştı.

Ameliyat olmayı kabul etmişti. Evde doktorlar hazır bekliyordu. Her şey çok hızlı gerçekleşmesi gerektiği için tahlil ve test verecek bir sürecimiz maalesef yoktu. Bunu düşünen Emir her türlü olumsuz bir komplikasyona karşı alanında uzman üç doktor getirmiş resmen evin içerisinde birkaç saatte bir ameliyathane inşa ettirmişti.

Engin ve Uygar ise yanlarına verdiğim birkaç adamla küçük Asel ve Selin'i kurtarmaya gidiyordu. Durumlarının iyi olduğunu Utku'dan öğrenmiştik. Onlara bir zarar vermemişti. Aslında tek derdi bize ulaşmaktı ve bunun içinde Selin ve bebeğini koz olarak kullanmak istiyordu. Başka bir eve yerleştirmiş ve başlarına iki kişi koymuştu. Onlardan kurtulmak Uygar ve Engin için çocuk oyuncağıydı.

Utku bizim eve vardığında hali hazırda onları bekleyen bir sürü adamımız vardı. Yanındakilerin hakkında gelip Utku'yu direkt operasyona alacaklardı. Bizde direkt haber verilmesi ile birlikte Kadir denen adamın inine girecektik. Onu öldürmemem için herhangi bir sebepte kalmayacaktı ve onu öldürürken zevk alacağımı hissediyordum. Benden bir katil yaratmıştı.

"Araba kullanan birine göre fazla düşüncelisin. Daha dikkatli olmalısın."

"İyiyim ben." dedim başımı hafifçe iki yana sallarken. Cidden düşüncelere kaybolmuştum.

"Merak etme her şey yolunda gidecek. Neredeyse eve varmışlardır. Bizimde yolumuz az kaldı. Bak göreceksin çok kolay olacak."

İç çektim. "Sahi sen Utku'yu nasıl ikna ettin Emir? Ben o kadar yalvardım yine beni dinlemedi. Sen konuşunca seni dinledi. Ben bu işte bir bit yeniği aramaya başladım artık."

Emir güldü. Hem de zevk alarak güldü. Başını bana çevirdiğini gördüm. Yanağımdan kocaman bir makas alıp tekrardan güldü.

"Ona, eğer başına bir iş gelirse senin bebeği doğurmayacağını söyledim. Sağlıksız bir anne ile büyümeyi hak etmiyor bebeğim diye konuştuğundan bahsettim. Oda kabul etmek zorunda kaldı." dediğinde şaşkınlıkla inledim.

"Bu meseleyi ne kadar çok kullandın ve uzattın sen böyle?" diye sordum şakayla karışık. Ortada olmayan bir bebeğin yalanlarını söylüyordu.

"Napalım? Kardeşin hık demiş burnundan düşmüş. Deli gibi inatçı. Bende vicdan yönünü kullanmak zorunda kaldım." dediğinde yeniden kıkırdadı.

"Peki bir bebek olmadığını görünce çocuğa ne diyeceğiz. Bunca şeyin üzerine biz seni kandırdık mı diyeceğiz?"

"Yok canım neden öyle diyelim?" dedi Emir böbürlenir gibi. Sesi biraz gizemli çıkmıştı. Boğazını temizledi. "Mecbur, yapacağız bir tane." dediğinde "Ne?" diye cırlarken beni sollamaya çalışan arabayı son anda fark edip hızla direksiyonu sağa çevirdim. Aracın hızıyla biraz savrulduğumuzda kalbim ağzımda atıyordu. Kendimi toparlayarak yola devam ettim.