အနောက်မြောက်အရပ်မှပန်းလေးတစ်ပွင့်နှင့်သူ၏အသည်းရတနာမွေးစားသား

{၆}

အခန်း {၆}

ကျိန်စာ

ရှို့နျန်က ပြုံးလျက် ခပ်အေးအေးပင် လက်ကိုပြန်ရုတ်သွားတော့သည်။

သူမ၏ နှုတ်ခမ်းပေါ်တွင် ရှန်ရှစ်လျို့ ဝယ်ပေးသော အမှုန့်များခြယ်သထားပြီး ဖြူ ဆွတ်နေသောမျက်နှာပေါ် အရောင်တစ်မျိုးတိုး၍ ပံ့ပိုးလိုက်သဖွယ်ပင်။ နီနီရဲရဲသွေးများ အဝအလင်စုပ်ယူထားသော ပန်းပွင့်တစ်ပွင့်နှင့်တူနေသည်။

" မင်းစိတ်ထဲမှာ အမြဲသံသယဝင်နေတယ်ဆိုတာ ငါသိပါတယ်... ဒီနေ့တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် အခွင့်အရေးရှိတုန်း ရှင်းသွားအောင် ပြောလိုက်ကြရအောင်... မင်းက တကယ့်ကို ငါမွေးထားတာမဟုတ်ဘူး "

ရှို့နျန်က ဆက်ပြောသည်။

" ဒီလိုပြောလိုက်ရင် မင်းစိတ်ထဲ နေလို့ကောင်းရဲ့လား? "

ချန်ကန်း၏ မျက်လုံးထောင့်မှာ ခပ်ဖြေးဖြေးလှုပ်ခတ်သွားသည်။ သူသည် ငယ်ရွယ်သေးသူတစ်ဦးဖြစ်ပြီး စိတ်၏ရှုပ်ထွေးခြင်းပျော်ရွှင်ခြင်းများကို မျက်နှာတွင်မပေါ်စေရန် ထိန်းချုပ်နိုင်စွမ်းမရှိသေးချေ ။

လောကကြီးတွင် မည်မျှကောင်းသောမိတ်ဆွေ၊ မည်မျှရင်းနှီးသောဆရာဖြစ်စေ မိခင်တစ်ယောက်နေရာတွင် အစားထိုးမဝင်နိုင်ပေ။ ဖခင်အရင်းလျှင်ပင် မိခင်တစ်ယောက်၏ အရေးပါမှုကို အစားမထိုးနိုင်ချေ ။ ချန်ကန်းသည်လည်း မိခင်မေတ္တာကို ငတ်မွတ်တောင့်တ တတ်သေးသည်။ သို့ပေသိ တစ်ခါတစ်ရံတွင် မဖြစ်နိုင်မှန်းသိသောအရာကို မျှော်လင့်တောင့်တနေမိပြီး ထိုအရာက မဖြစ်နိုင်ဟု မိမိဘာသာလည်းလက်မခံနိုင်ပြန်ခြင်းသည် ပင်ပန်းဆင်းရဲလှသည်။ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုပင် သနားစရာကောင်းလှသည် ဟုထင်မိသည်။

ချန်ကန်းစိတ်ထဲတွင် အကြိမ်ပေါင်းများစွာ စဉ်းစားဖူးသည်။ သူ့ကို ရှို့နျန်ကိုယ်တိုင်မွေးထားခြင်းမဖြစ်နိုင် ဟူ၍ပင် ဖြစ်သည်။ ယနေ့တွင် မိမိအတွက် သိပ်မထူးဆန်း မအံ့သြရသောအဖြေကို ကြားလိုက်ရသော်လည်း စိတ်ထဲတွင် ဟာတာတာနှင့် ခံစားချက်ကိုပြောမထွက်နိုင်တော့ပေ။