ကျန်းရှန်းဟယ် ပြန်မလာခင်မှာ လော့ချီ ကော်ဖီခွက်တစ်ဝက်လောက်သောက်ခဲ့သည်။ သူတို့ကို စားပွဲက ခွဲထားခြင်းကြောင့် ဖြစ်ကောင်းဖြစ်နိုင်သလို သူ့ကိုယ်ပေါ်ရှိ စီးကရက်နံ့ကို သူမ မရနိုင်ပေ။ အခုပဲ သူ အပြင်မှာ ဆေးလိပ်သောက်နေတုန်း သူမ ဖေရှစ်ရှောင်းနှင့် စကားအနည်းငယ်ပြောဖြစ်ခဲ့သည်။
"ဇွန်လ ၁၀ ရက်မှာ လက်မှတ်ထိုးမှာလား?"
ကျန်းရှန်းဟယ်က အချိန်ကို အတည်ပြုခဲ့သည်။
"ဟုတ်ကဲ့ ၁၀ ရက်နေ့ နေ့လည်ပိုင်းမှာပါ"
ကျန်းရှန်းဟယ်က အသုံးမပြုထားသော စီးကရက်ဗူးကို ကွန်ပျူတာဘေးတွင် ပုံမှန်အတိုင်း ပစ်ချလိုက်ပြီး သူမကို ကြိုပြီး အသိပေးလိုက်သည်။
"၈ ရက်နေ့ စူကျိုးကိုသွားပြီး ၁၁ ရက်နေ့ ပြန်လာမယ်"
လော့ချီက နှစ်ရက်ကြိုပြီး လာဖို့ မမျှော်လင့်ထားဘဲ မေး၏။
"စုစုပေါင်း လူဘယ်နှစ်ယောက် သွားကြမှာလဲ လက်မှတ်တွေနဲ့ အခန်းတွေ ကြိုစီစဉ်ပေးပါ့မယ်"
"မလိုပါဘူး အတွင်းရေးမှူးကျွီက စီစဉ်ပေးလိုက်ပါ"
ကျန်းရှန်းဟယ်က နောက်ထပ်စာရွက်စာတမ်းတစ်ခုကို ကောက်ယူပြီး ဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။
သူ၏ကွန်ပျူတာအရံပစ္စည်းမြင်ကွင်းသည် သူမရဲ့လက်ပ်တော့ပ်နှင့် အဝတ်အစားအရောင်တို့ကို မြင်နိုင်ပေသည်။ သူက ခေါင်းကိုငုံ့ထားတာကြောင့် သူ့အကြည့်တွေက ဖိုင်တွေနှင့်သူ့စားပွဲထိပ်ကိုသာ မြင်နိုင်ရုံလေးပဲ ၊ သူမကော်ဖီခွက်ရဲ့ရနံ့က နေရာတိုင်းမှာ ပျံ့လွင့်နေ၏။
လော့ချီ ဝမ်းသာအားရဖြင့် အလုပ်သို့ အမြန်ပြန်လာခဲ့သည်။ နာရီဝက်အကြာတွင် အစားအသောက်များ ပို့ဆောင်ပေးခဲ့ပြီး အတွင်းရေးမှူးကျွီက ရုံးသို့ အစားအသောက်ဘူးနှစ်ဘူးကို တိုက်ရိုက်ယူဆောင်လာခဲ့သည်။ လော့ချီက ထမင်းစားနေစဉ် ကျန်းယွဲ့ရူနှင့် အလုပ်အကြောင်း မကြာခဏ ပြောလေ့ရှိသော်လည်း ယခု သူမနှင့်အနီးနားတွင် ထိုင်နေသောလူကို သူမ ကျင့်သားမရသေးသော ကျန်းရှန်းဟယ်နှင့် အစားထိုးလိုက်သည်။
