အပိုင်း ( ၅၄-၂ )
သူတို့ ပေကျင်းသို့ရောက်ချိန်တွင် နေမဝင်သေးပေ။ ယာဉ်မောင်းမှာ ယနေ့တွင် အားလပ်ရက်ဖြစ်သဖြင့် သက်တော်စောင့်က သူတို့ကို လာကြိုရန် ကားမောင်းလာသည်။
ကျန်းရှန်းဟယ်က သက်တော်စောင့်ကို စတော်ဘယ်ရီ အိုးစိုက်ဆိုင်သို့ မောင်းခိုင်းလိုက်သည်။ သူ အရင်က သူဌေးဆီက စတော်ဘယ်ရီအိုးသုံးအိုးကို မှာထားခဲ့ပြီး သွားယူရန် အဲဒီကို သွားခြင်း ၊ မဟုတ်ပါက မနက်ဖြန် လော့ချီ ကုမ္ပဏီကိုသွားလျှင် ဘာမှလုပ်စရာရှိနေမှာမဟုတ်။
"ဘာလို့ ထပ်ဝယ်တာလဲ"
"မင်း နေ့တိုင်း စတော်ဘယ်ရီသီးကို သေချာစားရမယ်"
ထိုဆိုင်သည် ကားပါကင်ဘေးရှိ ပထမပန်းဈေးတွင် တည်ရှိခြင်းဖြစ်ရာ ကားပေါ်မှဆင်းပြီးနောက် ခြေလှမ်းအနည်းငယ် လျှောက်ရပါ၏။
ကျန်းရှန်းဟယ်တစ်ယောက်တည်း ကားထဲက ဆင်းလာပြီး လော့ချီက ကားထဲမှာ သူ့ကို စောင့်နေသည်။ ဆိုင်ထဲတွင် တခြားအိုးစိုက်ပင်များ ရှိမရှိ သိရအောင် သူမ တံခါးဖွင့်ပြီး ဝင်သွားလိုက်၏။
ကျန်းရှန်းဟယ် အိုးစိုက်အပင်များကို ယူနေသည်။
"မင်း ဘာလို့ဆင်းလာတာလဲ? မတော်တဆ တွေ့မိသွားမှာကို မစိုးရိမ်ဘူးလား"
"မှောင်စပြုလာပြီမလို့ ယွမ်ဝေက လူတွေနဲ့ မတော်တဆ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ဆုံဖြစ်မှာမဟုတ်တော့ပါဘူး.. ကျွန်မ တခြားအိုးစိုက်ပင်တွေကို သွားကြည့်လိုက်ဦးမယ်"
တစ်စုံတစ်ယောက်က လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ သူတို့ကိုမြင်သွား၏။ ပြန်လှည့်ကြည့်ပြီး နောက်ပြန်ဆုတ်သွားသည်။
အလုပ်ဆင်းဆင်းချင်း ချက်ချင်းဆိုသလို ဆိုင်ပိုင်ရှင်က အထဲမှာ ပန်းတွေကို စုစည်းနေပြီး၊ အခုလေးတင် တံခါးနားရောက်လာသည့်သူမှာ ပြန်လှည့်သွားသဖြင့် ဖုန်းယူဖို့မေ့သွားတယ်လို့ ထင်လိုက်သည်။
ကားထဲပြန်ဝင်လာတော့ ချွေ့ဖုန်းမှာ သက်ပြင်းမောတစ်ချက်ချပြီး မနေနိုင်ဘဲ လှောင်ရယ်မိသည်။
