လော့ချီကို အိမ်ပြန်ပို့ပြီးနောက် ကားသည် ကျန်းယွဲ့ရူ၏ဗီလာသို့ မောင်းသွားခဲ့သည်။ ကျန်းယွဲ့ရူမှာ လွန်ခဲ့သောနှစ်ရက်က ဆေးရုံမှဆင်းလာခဲ့ပြီး ယခုအခါ အိမ်တွင် အနားယူနေပါသည်။ ကျန်းရှန်းဟယ်က ကျန်းယွဲ့ရူ၏အိမ်တွင် သူ့ကိုယ်ပိုင်အခန်းရှိသည်။ သူငယ်ငယ်က သူ့အဒေါ်အိမ်မှာ နေ့တိုင်းနီးပါး နေထိုင်ခဲ့၏။ ကြီးပြင်းလာသောအခါတွင်လည်း သူက အဒေါ်နှင့်အတူ မကြာခဏ ဤနေရာတွင် နေထိုင်ခဲ့သည်။
သူမရဲ့သား ကျန်းစစ်ရွှင်းက New York ကို ပြန်ရောက်နေပြီ။ ကျန်းယွဲ့ရူက အိမ်တွင် တစ်ယောက်တည်း ရှိနေသောကြောင့် ကျန်းရှန်းဟယ်က ယနေ့ည နေထိုင်ရန် စီစဉ်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။
မီးဖိုချောင်မှာ ညစာပြင်ဆင်ရင်း လူတွေ အလုပ်ရှုပ်နေကြပြီး သူ့အဒေါ်က ဧည့်ခန်းထဲမှာ တီဗီကြည့်နေသည်။ ကျန်းယွဲ့ရူက သူ့ကိုတွေ့တာနဲ့ တီဗီကိုပိတ်လိုက်ပြီး
"မင်းလာမယ်ဆိုတာ ငါသေချာတယ်"
"ဒါကို ဒေါ်လေး ဘယ်လိုတွက်ခဲ့တာလဲ"
"ဒါက လျှို့ဝှက်ချက်ပဲ ငါက ဒါကို ပေါ့ပေါ့တန်တန် ဘယ်လိုပြောပြရမလဲ"
"ဒါဆို ကျန်းစစ်ရွှင်းက သူဘယ်တော့လက်ထပ်မလဲ၊ ဘယ်အချိန်မှာ ဆိုးရွားတဲ့ဆက်ဆံရေး လုံးဝပြတ်သွားမယ်ဆိုတာကို ဒေါ်လေး တွက်ချက်လို့ရတယ်"
"......."
သူမမှာ ဒီလိုစွမ်းရည်မျိုး ဘယ်လိုလုပ် တကယ်ရှိနိုင်မလဲ?
"ဒါဆို မင်း ငါ့ကို စိတ်ဆိုးနေမှာပဲ"
ကျန်းရှန်းဟယ်က ပြုံးပြီး သူ့အဒေါ်ဘေးမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။
"ဒီနေ့ ဘယ်လိုလဲ ဒဏ်ရာက နာနေသေးလား"
"အဆင်ပြေပါတယ် ငါ အသက်ကြီးလာပါပြီ ငါ့ရဲ့နာလန်ထတာက သဘာဝအတိုင်း နှေးကွေးနေပြီ"
ကျန်းယွဲ့ရူက စီးပွားရေး ခရီးစဉ်အကြောင်းကို ပြောလာသည်။
"ဒီတစ်ခါ မင်း စူကျိုးကိုသွားတာ မင်း အများကြီး ဘက်လိုက်တာကို ပြခဲ့တယ်နော် နောက်တစ်ခါ သတိထားပါ လူတွေကို မမြင်ရစေနဲ့"
