အပိုင်း ( ၄၇-၂ )
လော့ချီက ကုမ္ပဏီတွင် အချိန်အားလပ်ဆုံးလူဖြစ်လာသည်။ ဧည့်ကြိုကောင်တာမှ မိန်းကလေးသည်ပင် သူမထက် အလုပ်များနေပုံရ၏။ သူမသည် ပထမဆုံး အလုပ်ဆင်းရုံသာမက နေ့လည်ခင်းတွင် ပထမဆုံးစားသူလည်းဖြစ်သည်။
ရွေ့ဖူသည် ယွမ်ဝေလောက်မကောင်းပေ ၊ ယွမ်ဝေကန်တင်းတွင် အထပ်နှစ်ထပ်ရှိပြီး အပေါ်ထပ်တွင် အထူးစားသောက်ဆိုင်ငယ်တစ်ခုရှိသည်။ ရွေ့ဖူကန်တင်းမှာ မကြီးသလို လူတိုင်းက တူညီတဲ့ထမင်းစားခန်းမှာ စားကြသည်။
လူတိုင်းအတူတူအသုံးပြုနိုင်ရန် စားပွဲနှင့်ထိုင်ခုံများ များများစားစား မရှိသောကြောင့် ဝန်ထမ်းများသည် မတူညီသောအချိန်များတွင် စားသောက်ရမည်။
ဌာနခွဲမန်နေဂျာဖြစ်စေ အလုပ်သင်ဖြစ်စေ သူမသိသည်ဖြစ်စေ မသိသည်ဖြစ်စေ သူဌေးအသစ်သည် ကုမ္ပဏီရှိလူတိုင်းကို ခေါင်းညိတ်ပြီး နှုတ်ဆက်လိမ့်မည်။
"ရုံးကို သုံးကြိမ်ရောက်ပြီးတော့ သူဌေးအသစ်က ငါတို့ကို သေအောင်လုပ်ခိုင်းတော့မယ်လို့ ထင်နေတာ"
"ဒါက အသေးအမွှားကိစ္စလေးပါ အချိန်ပိုအလုပ် လုပ်ရင်တောင်မှ အနည်းဆုံးတော့ လစာနဲ့အချိန်ပိုလုပ်ခတွေ ရနေသေးတယ်လေ.. ရိုးရိုးသားသားပြောရရင် သူမ မရောက်လာခင်က ငါက ထုပ်ပိုးပြီး ထွက်သွားဖို့ အဆင်သင့်ဖြစ်နေပြီ"
အခြားတစ်ယောက်က တိုးတိုးလေးပြော၏။
"ငါရောပဲ ငါလည်း အလုပ်ကမ်းလှမ်းချက်တွေကို မကြာသေးခင်ကမှ လိုက်ကြည့်နေတာ"
လော့ချီမလာခင်မှာ ကုမ္ပဏီက စီမံခန့်ခွဲရေးမှာ ကြီးကြီးမားမား အပြောင်းအလဲတစ်ခု လုပ်တော့မယ်လို့ ကောလာဟလတွေ ထွက်နေပြီး အဖွဲ့ကို ဖျက်သိမ်းပစ်မယ်လို့ ဆိုခဲ့ကြသည်။ အဆုံးမှာတော့ ယွမ်ဝေအုပ်စုသည် မိထွေးသာဖြစ်ပြီး ၎င်းတို့ကဲ့သို့ ဝန်ထမ်းဟောင်းများကို လိုက်လျောညီထွေမဖြစ်နိုင်ပါ။
အဆုံးမှာတော့ အတွင်းရေးမှူးနှင့် ဘဏ္ဍာရေးဝန်ထမ်းတွေတောင်မပါဘဲ လော့ချီတစ်ယောက်တည်း ရောက်လာခဲ့သည်။
