အပိုင်း ( ၃၂-၂ )
နောက်တစ်နေ့တွင် လသာဆောင်၌ သခွားသီးများ ပေါက်လာပြန်သည်။
ဤသီးနှံသည် သခွားသီးအလုံးနှစ်ဆယ်ကျော်ကို ထုတ်လုပ်ခဲ့ပြီး လော့ချီအနေဖြင့် ၎င်းတို့အားလုံးကို သူ့ဘာသာသူ အပြီးသတ်နိုင်မည်မဟုတ်ပေ။ သူမသည် သခွားသီးဆယ်လုံးခူးပြီး အတွင်းရေးမှူးရုံးရှိ လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်များထံ ပေးခဲ့သည်။
ရှောင်ကျန်းက အမြဲတမ်း အတက်ကြွဆုံးဖြစ်သည်။ သခွားသီးကိုရပြီးနောက် သခွားသီးအနည်းငယ်ကို ချက်ချင်းဆေးကြောပြီး လူတိုင်းနှင့်မျှဝေ၏။
"အစ်မလော့ အစ်မရဲ့လသာဆောင်မှာ သခွားသီးတွေ တကယ်စိုက်နေတာလား"
"လသာဆောင်က ဘယ်လောက်ကြီးလဲ"
သခွားသီးစားနေစဉ် အခြားလုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်တစ်ဦးက စကားဝိုင်းတွင် ဝင်ပြောလာ၏။
"သိပ်မကြီးပါဘူး မီတာအနည်းငယ်ပဲရှိတယ် မြေမဲ့စိုက်ပျိုးတာလေ"
သူမရိုက်ထားသော ဗီဒီယိုအတိုပါရှိသော သူမဖုန်း၏ ဓာတ်ပုံအယ်လ်ဘမ်ကို နှိပ်လိုက်သည်။
"ငါ မင်းကိုပြမယ်"
ဤသို့ဖြင့် မနက်စောစောမှာ သခွားသီးတွေ ပေါက်နေတဲ့ ဗီဒီယိုအတိုလေးကို ကြည့်ရင်း ပျော်ရွှင်မြူးထူးစွာ ရယ်မောနေကြသော အတွင်းရေးမှူးရဲ့ရုံးခန်းထဲမှာ သခွားသီးတွေ ကိုက်ဝါးနေတဲ့ လူတော်တော်များများကို တွေ့လိုက်ရပါသည်။
"မင်းတို့ ဘာအကြောင်းတွေပြောပြီး အရမ်းပျော်နေကြတာလဲ"
".....ဥက္ကဋ္ဌကျန်း"
"ဥက္ကဋ္ဌကျန်း မင်္ဂလာနံနက်ခင်းပါ"
အားလုံးသည် သူတို့စားနေကြသောသခွားသီးကို ချလိုက်ကြ၏။ ဘော့စ်က ဒီလောက်စောလာဖို့ မမျှော်လင့်ထားဘူး။
လော့ချီ သူမ၏နာရီကို ကြည့်လိုက်သည် - နံနက် 7:50 သာ ရှိသေးသည်။
ကုမ္ပဏီက ကိုးနာရီတွင် အလုပ်စသည်။ သူတို့က နေ့တိုင်း အလုပ်စောစောဆင်းတာကြောင့် အတွင်းရေးမှူးရုံးက နောက်တစ်နေ့မှာ စောစောလာလေ့ရှိပါ၏။
