အပိုင်း ( ၅၅-၁ )
လုရွေ့က သူမကို ထပ်ပြီး ဖျောင်းဖျချင်ခဲ့သည်။ လော့ချီ နားကြပ်ကိုယူကာ တပ်ဆင်လိုက်သည်။ သူ စကားအများကြီးမပြောတော့ပါ ၊ လော့ချီရဲ့ချစ်သူအသစ်က ဘယ်သူလဲဆိုတာ သူ မသိပေမဲ့လည်း သူ့ရဲ့ခွန်အားနှင့် အရည်အချင်းတွေက ရွှီရှန့်ယိနှင့်မယှဉ်နိုင်သည်မှာ အသေအချာ။
သူက လော့ချီကို မဖျောင်းဖျနိုင်သောကြောင့် ချွေ့ဖုန်းကို တစ်ဖန် စည်းရုံးချင်ပါသော်လည်း ပိုပိုပြီး တင်းမာလာကာ တစ်ဖက်လူကို ဘယ်သူကမှ မျက်စိကျစရာ မရှိပါ။
ချွေ့ဖုန်းတွင် အလုပ်ရှုပ်ရမည့် အခြားပရောဂျက်များရှိသည်။ သူမ ရွေ့ဖူကို မရောက်လာတာကြာပြီ ၊ တစ်ခုခုလုပ်စရာရှိရင် သူ့အတွင်းရေးမှူးကိုသာ ဖုန်းဖြင့် အမြဲဆက်သွယ်သည်။
တစ်နေ့မှာတော့ ချွေ့ဖုန်းက သူ့ကို ညသန်းခေါင်မှာ ဖုန်းဆက်လာပြီး ဧည့်ခံပွဲမှာ အလွန်အကျွံသောက်လိုက်လို့၊ ဗိုက်နာတာကို သည်းမခံနိုင်ဘူးလို့ ဆိုလာသည်။ သူမအား ဆေးရုံပို့ပေးရန် အဆင်ပြေမလားလို့ မေး၏။
သူက သူမအား 120 ကို ခေါ်ခိုင်းသည်။ ဒါပေါ့ နောက်ဆုံးတော့ သူ သည်းမခံနိုင်တော့ပါ ၊ အဆုံးမှာတော့ သူမ ဘယ်လိုနေလဲဆိုတာ ကြည့်ရအောင် သူ ဆေးရုံကိုသွားခဲ့သည်။
သူမ ဆေးရုံကိုရောက်တဲ့အချိန်က ညလယ်သန်းခေါင်မှာဖြစ်ပြီး အရက်နံ့ပြင်းပြင်းတွေဟာ သူမခန္ဓာကိုယ်က မပျောက်ကွယ်သွားသေး။
သူ မိုးလင်းသည်အထိ သူမနှင့်အတူ ရှိနေပေးခဲ့ပြီး ဆန်ပြုတ်ဝယ်ပေးခဲ့သည်။
သူမမှာ စားနေရင်း မျက်ရည်ကျနေလေ၏။
သူမ ဘာလို့ငိုနေလဲဆိုတာ သူ မမေးခဲ့ပေမဲ့ ဗိုက်ထဲမှာ မသက်မသာဖြစ်နေတုန်းပဲလို့သာ သူထင်လိုက်သည်။
ထိုအချိန်တွင် လုရွေ့စိတ်ထဲ၌ အခြားအမျိုးသမီးတစ်ယောက်၏မျက်နှာက တောက်ပလာသည်။ သူမ အရက်အလွန်အကျွံသောက်လိုက်ရင်ရော ဘာဖြစ်သွားမလဲ?
120 ကို ခေါ်ရမလား ဒါမှမဟုတ် သူမကို ဆေးရုံပို့ပေးသင့်သလား?
အဲဒီအခိုက်အတန့်မှာ ရယ်စရာကောင်းတယ်လို့ ခံစားရသည်။
ချွေ့ဖုန်းသည် ဆေးရုံတက်ရန် မလိုအပ်ပါ ၊ ဆေးချိတ်ပြီးသည်နှင့် အိမ်ပြန်ပြီး အလုပ်မသွားခင် အချိန်အတော်ကြာ အနားယူလိုက်သည်။
