အပိုင်း ( ၄၀-၂ )
"မတွေ့ရတာကြာပြီနော်"
ချွေ့ဖုန်းက ဖေရှစ်ရှောင်းကို ခဏလောက် ကြည့်လိုက်သည်။ သူမက အခြားသော အကျိုးတူ ရင်းနှီးမြှုပ်နှံရေးကုမ္ပဏီသို့ ပြောင်းသွားခဲ့သည်။ ကုမ္ပဏီတွင် ကွန်ဖရင့်ထိုင်ခုံအရေအတွက် အကန့်အသတ်ရှိပြီး သူမက ထိုင်ခုံတစ်ခုကို ရယူနိုင်ခဲ့သည်။
တရားဝင်အခါသမယများတွင် သူမသည် ဖေရှစ်ရှောင်းနှင့်စကားပြောရန် အခွင့်အရေးမရခဲ့ပေ။ ယခု ဖေရှစ်ရှောင်းနှင့်လော့ချီတို့ အတူတူလမ်းလျှောက်လာသည်ကိုတော့ မြင်ချင်စိတ်မရှိ။
အမျိုးသမီးက ဖေရှစ်ရှောင်းကို ကြည့်နေရာမှတစ်ဆင့် လော့ချီအနေနှင့် ဘယ်သူလဲဆိုတာ ခန့်မှန်းမိသည်။ လော့ချီမှာ သူတို့၏နှုတ်ခွန်းဆက်စကားများကို နားထောင်ရန် အချိန်မရှိ၍ ထွက်ခွာသွားခဲ့သည်။
ဖေရှစ်ရှောင်းမှာ ချွေ့ဖုန်းကို လုံးဝဂရုမစိုက် ၊ သူမကို တုံ့ပြန်ခဲ့သလားဆိုတာကို မေ့သွားပြီး လော့ချီရဲ့အနောက်ကိုလိုက်ရန် ခြေလှမ်းကျဲကျဲ လျှောက်သွားသည်။
လူသူကင်းမဲ့နေပြီး ဘယ်သူကမှ ဖြတ်လျှောက်သွားခြင်းမရှိ။
လော့ချီသည် အဓိပ္ပာယ်မဲ့စကားမပြောဘဲ သူ့ကိုပြရန် အိတ်ထဲမှ လက်ထပ်မှတ်ပုံတင်ကို တိုက်ရိုက်ထုတ်ယူလိုက်သည်။
"နောင်မှာ ကျွန်မကို ထပ်မရှာနဲ့တော့ ကျွန်မရှေ့မှာ ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိနဲ့ မပေါ်လာနဲ့"
"လော့ချီ မင်း..."
ဖေရှစ်ရှောင်းသည် ID ဓာတ်ပုံတွင် ကျန်းရှန်းဟယ်ကိုမြင်သောအခါ သူ့တစ်ကိုယ်လုံး ထုံကျင်နေပြီး နာကျင်မှုကို မခံစားနိုင်တော့ဘဲ ထိုအချိန်တွင် သူ့ခန္ဓာကိုယ်ရှိ ခွန်အားအားလုံးကို ဖယ်ရှားခံလိုက်ရသည်။
ယမန်နှစ် စက်တင်ဘာလတွင် သူတို့လည်း လက်ထပ်မှတ်ပုံတင်ယူရန် စီစဉ်ထားခဲ့သည်။ သူမက ဤမျှနှေးကွေးသော သူတစ်ယောက် ၊ သူမက ဘာလို့ ချက်ချင်းကြီး လက်ထပ်လိုက်ရတာလဲ?
ဖေရှစ်ရှောင်း၏တုံ့ပြန်မှုကို ကြည့်ပြီး လော့ချီသည် ယခင်က သူမကိုယ်သူမ ပြန်တွေးမိသွားသည်။ သူ ဖောက်ပြန်နေမှန်း သိလိုက်ရသည့်အချိန်တွင် သူမလည်း ဤကဲ့သို့ ဖြစ်ကောင်းဖြစ်နိုင်သည်။
