အပိုင်း ( ၃၀-၃ )
နောက်တစ်နေ့တွင် AI ထိပ်သီးဆွေးနွေးပွဲ ပြီးဆုံးသွားကာ ညနေရထားဖြင့် ပြန်လာခဲ့ကြသည်။
တစ်ရက်တည်း ညှိနှိုင်းပြီးနောက် လော့ချီ စိတ်အေးသွားရပြီ။ ကျန်းရှန်းဟယ်က သူမကို ထီးအောက်တွင် သူ့ရင်ခွင်ထဲ၌ ထွေးပွေ့ထားချိန်ကို အဆက်မပြတ် မတွေးနိုင်တော့။
ပေကျင်းကို ပြန်ရောက်ပြီးနောက် သူမဟာ အလုပ်တွေရှုပ်နေပြန်သည်။ ကြာသပတေးနေ့မွန်းလွဲပိုင်းတွင် လော့ချီက သူမ၏အစီရင်ခံစာကို အပြီးသတ်ပြီး မေး၏။
"ဥက္ကဋ္ဌကျန်း ရှင့်မှာ တခြားညွှန်ကြားချက်တွေ ရှိလား"
ကျန်းရှန်းဟယ်သည် ကွန်ပျူတာကိုကြည့်ရင်း ခေါင်းမမော့ကြည့်လာဘဲ
"လွန်ခဲ့တဲ့သုံးလအတွက် ရွေ့ဖူဆေးဘက်ဆိုင်ရာရဲ့ အရောင်းစာရင်း ကော်ပီကို ကိုယ့်ကိုပေးပါ အဲဒါရဲ့အသေးစိတ် ကိုယ်ရေးအကျဉ်းတွေအပါအဝင် စီမံခန့်ခွဲမှုစာရင်းကိုပါပေး"
"ဟုတ်ကဲ့ပါ ကျွန်မအလုပ်မဆင်းခင် ရှင့်ကို ပေးလိုက်မယ်"
လော့ချီ ရုံးခန်းမှထွက်လာပြီး တံခါးကိုပိတ်ကာ အသက်ရှူသွင်းလိုက်သည်။ ယခု သူမသည် ဘော့စ်နှင့်ရင်ဆိုင်ရသောအခါ ယခင်ကထက် ပို၍ပင် ဖိစီးလာခဲ့ပြီး မတော်တဆ အမှားလုပ်မိမှာကို သေလောက်အောင် ကြောက်လန့်နေခဲ့သည်။
သူမရုံးပြန်ရောက်သောအခါ ထိုင်ခုံတွင်ထိုင်လိုက်ချိန်၌ အမည်မသိနံပါတ်တစ်ခုမှ တစ်စုံတစ်ယောက်က သူမအား ဖုန်းခေါ်လာခဲ့သည်။ ၎င်းမှာ စူကျိုးနံပါတ်...
လော့ချီ ခဏလောက်စဉ်းစားပြီး ရွေ့ဖူဆေးဘက်ဆိုင်ရာမှ တစ်စုံတစ်ယောက် ဖြစ်ကောင်းဖြစ်နိုင်သောကြောင့် သူမဖုန်းဖြေလိုက်သည်။
"လက်ထောက်လော့ရဲ့ဖုန်းကို ဆက်သွယ်ရဖို့က တကယ်ကိုခက်ခဲတာပဲ"
လှောင်ပြောင်နေသော အကြီးဆုံးအဒေါ်ရဲ့လေသံ...
"ဖုန်းကို အလျင်စလို မချလိုက်နဲ့.. နင်နဲ့ဖေရှစ်ရှောင်းကြားမှာ ဘာဖြစ်သွားလဲ ငါမထိန်းချုပ်နိုင်ဘူး နောက်ပြီး နင့်ရဲ့ကိုယ်ပိုင်အနာဂတ်ကို ဖျက်စီးချင်ရင် ငါ့ကိစ္စလည်းမဟုတ်ဘူး.. ငါက အဲဒါကို လုံးဝဂရုမစိုက်ဘူး! ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ငါတို့ရဲ့စိုးရိမ်ပူပန်မှုတွေကို နင်သဘောမပေါက်ပါဘူး"
