အောက်ထပ်ဟိုတယ်ဝင်ပေါက်တွင် ကားနှစ်စီးရောက်လာသည်။ ကျန်းရှန်းဟယ်နှင့် လုပိုင်ရှန်းတို့သည် ပထမကားပေါ်သို့ တက်ခဲ့ကြပြီး ဒုတိယကားသည် လော့ချီနှင့် အခြားသူများကို ဟိုတယ်သို့ ပြန်ခေါ်ဆောင်သွားခဲ့သည်။
"မစ္စတာကျန်း ခင်ဗျား ဘယ်ကိုသွားမှာလဲ"
ယာဉ်မောင်းက မေးသည်။
လုပိုင်ရှန်းက အရင်ဆုံးနှင့် တမင်တကာ ပြန်ဖြေခဲ့သူဖြစ်သည်။
"ကျောင်းကို ပြန်သွားလိုက်ပါ"
သူက လက်ပတ်နာရီကို တစ်ချက်ကြည့်ဟန်ဆောင်လျက်
"ကိုယ်ပိုင်စာကြည့်ချိန်အတွက် နောက်မကျသေးဘူး ငါပြန်သွားပြီး သူတို့ကို ယူနစ်စာမေးပွဲတစ်ခု ပေးလိုက်မယ်"
ကျန်းရှန်းဟယ်သည် သူ့နဖူးကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် အုပ်ထားပြီး မျက်လုံးများကို မှိတ်ထားလိုက်သော်လည်း ထိုစကားကြားတော့ သူ အလွန်ဒေါသထွက်သွားကာ တစ်ဝက်လောက် အမူးပြေသွားသည်။ သူက မျက်လုံးဖွင့်ပြီး လုပိုင်ရှန်းကို မကြိုက်သလိုကြည့်လိုက်၏။
"လူကောင်းလုပ်စမ်းပါ မင်းရဲ့တပည့်တွေကို လွှတ်ထားလိုက်"
သူက ယာဉ်မောင်းကို ပြောသည်။
"သူ့ကို အိမ်ပြန်လိုက်ပို့လိုက်"
လုပိုင်ရှန်းက အနီးအနားတွင် နေထိုင်ပြီး ကားဖြင့် ၁၅ မိနစ်ခန့် သွားရသည်။ သို့သော် ဒီနေ့ မိုးရွာတော့ လမ်းက ပုံမှန်ထက် ပိုကျပ်နေပြီး သူ့အိမ်ကိုရောက်ဖို့ နာရီဝက်လောက်ကြာနေ၏။
ကားပေါ်ကမဆင်းခင် လုပိုင်ရှန်းက သူ့ကို ဖိတ်ခေါ်သည်။
"အိမ်ထဲဝင်ပြီး ထိုင်အုံးမလား"
ကျန်းရှန်းဟယ်က ငြင်းပယ်လိုက်၏။
"ဒီနေ့ အရမ်းနောက်ကျနေပြီ နောက်တစ်ကြိမ်မှပေါ့"
လုပိုင်ရှန်းသည် နောက်တစ်ကြိမ်မရှိတော့ကြောင်း ခံစားမိသည်။ ပရောဂျက်ကို လက်မှတ်ရေးထိုးပြီးနောက် ကျန်းရှန်းဟယ်က နောက်တစ်ကြိမ် ထပ်လာရန် မလိုအပ်တော့ပါ။ လော့ချီ လက်ထပ်ပြီးသောအခါ စူကျိုးသို့ သူလာရောက်ရန် အလားအလာ နည်းပါးသည်။
