အပိုင်း ( ၃၅-၄ )
အပေါ်ထပ်မှ လျင်မြန်သောခြေသံများ ထွက်ပေါ်လာပြီး နီးကပ်လာသောအသံနှင့်အတူ မီးရောင်များက ကြမ်းပြင်တစ်လျှောက် ထွန်းလင်းလာသည်။
ကျန်းရှန်းဟယ် မော့ကြည့်လိုက်တော့ လော့ချီက ဒုတိယထပ်ကနေ ဆင်းနေပြီဆိုတာကို တွေ့လိုက်ရ၏။ ရောက်ရှိလာသောလူမှာ ယာဉ်မောင်းမဟုတ်ဘဲ ကျန်းရှန်းဟယ်ကိုယ်တိုင်ပင်ဖြစ်ကြောင်း သူမတွေ့လိုက်ရသောအခါတွင် သူမ၏ခြေကျင်းဝတ် အဆစ်လွဲလုနီးပါးဖြစ်သွားသည်။
"သတိထား"
သူ မနေနိုင်ဘဲ ရှေ့နှစ်လှမ်းတိုးမိလိုက်သည်။
ဘော့စ်က သူမကို မိုးရေထဲမှာ ဆီပန်းချီကားတွေလာပို့ပေးဖို့ ဘယ်လိုလုပ်များ အနှောင့်အယှက်ပေးနိုင်မည်နည်း?
သူမ လှေကားမှ အလျင်အမြန်ဆင်းကာ
"ဥက္ကဋ္ဌကျန်း ရှင် ဘာလို့ဒီကိုရောက်နေတာလဲ"
ကျန်းရှန်းဟယ်က သူမကိုကြည့်ကာ ရိုးရိုးရှင်းရှင်းပြောသည်။
"ကိုယ် မင်းကိုတွေ့ဖို့ ဒီကိုလာခဲ့တာ"
လော့ချီ : "....."
သူ့စကားတွေကို သူမ ပြန်မဖြေ။ တစ်စုံတစ်ခု ထွက်ပေါ်လာခါနီးဖြစ်သော်လည်း သူမ တွန်းချလိုက်မိသည်။
စိတ်ကူးယဉ်ဆန်သူဖြစ်ရခြင်းမှာ သူစိုးရိမ်သည့်နေရာတွင် လုပ်ဆောင်နိုင်သည့် အဆိုးဆုံးအရာဖြစ်သည်။ လမ်းကြားကျဉ်းကျဉ်းလေးရှိ လေထုသည် အဆင်မပြေဖြစ်လာ၏။
ကျန်းရှန်းဟယ်က ဘာမှထပ်မပြောတော့ဘဲ လော့ချီမှာ တိတ်ဆိတ်မှုကို ချိုးဖျက်ဖို့ကလွဲလို့ ရွေးချယ်စရာမရှိတော့ဘူး။
"ဥက္ကဋ္ဌကျန်း ရှင် ဒီနေ့ည လူမှုရေးပွဲမရှိဘူးလား"
၎င်းသည် တရားဝင်အချိန်ဇယားအရ ဖြစ်သော်လည်း ဘော့စ်က ယနေ့ညတွင် သူတို့ကိုလိုက်ပါရန် မစီစဉ်ပါဘဲ တစ်ရက်အနားပေးခဲ့သည်။
"ပြီးသွားပြီလေ"
သူ့အင်္ကျီလက်ရှည်တွေကို လိပ်တင်ထားသည်။ လော့ချီက သူ့လက်မောင်းများတွင် ရေစိုကွက်များနှင့် ဘောင်းဘီခြေထောက်များ စိုစွတ်နေသေးသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ အပြင်မှာ မိုးက ပိုသည်းလာ၏။
