အချပ်ပို ( ၁ )
လော့ချီ အသက် 22 နှစ်အရွယ် ဇူလိုင်လတွင် တရုတ်နိုင်ငံသို့ အထူးတန်းလက်မှတ်ကို အောင်မြင်စွာ ပေးချေပြီးနောက် သူမ၏မျက်နှာမှာ သန့်ရှင်းနေခဲ့သည်။
အိမ်ကို ပြန်ရောက်လာပြီး အဝတ်အစားတွေ အကုန်ပြန်ယူသွားလိုက်သည်။
မိသားစုက ယွမ်ငွေ သန်း ၃၀ ကျော် အကြွေးတင်နေပြီး အဖေရဲ့ ကျန်းမာရေးက ရှင်သန်နိုင်ပါ့မလားမသိ ၊ အချိန်အကြာကြီး.. ဆယ်နှစ်ဖြစ်နိုင်သလို ပိုပြီးလည်းကြာနိုင်တယ် ဒီလောက်ဈေးကြီးတဲ့ အဝတ်အစားတွေဝယ်ဖို့ သူမမှာ ပိုက်ဆံမရှိတော့ဘူး။
လုပ်ငန်းခွင်ဝင်တဲ့အခါ ဒီအဝတ်အစားတွေက မျက်နှာစာကို ထောက်ကူပေးနိုင်ပါသည်။
အရင်ကဝယ်ခဲ့သော အိတ်တွေနှင့် လက်ဝတ်ရတနာတွေကို ရောင်းပြီး အဖေ့ရဲ့ဆေးဖိုးဝါးခအားလုံးကို စုဆောင်းခဲ့သည်။ သူမမှာ သိပ်မကျန်တော့ပါ ၊ တရုတ်ပြည်ကို ပြန်ရောက်ပြီး အိမ်ငှားဖို့ ပိုက်ဆံကလည်း ပြဿနာတစ်ခုပဲ။
တရုတ်နိုင်ငံသို့ မပြန်မီတစ်ရက်တွင် သူမ ယွမ်ဝေရင်းနှီးမြှုပ်နှံရေးသို့ ထပ်မံသွားရောက်ခဲ့သည်။
ပျင်းရိနေတာကြောင့်ဖြစ်မယ်...
စွဲလမ်းနေတာကြောင့်လည်း ဖြစ်ပါလိမ့်မယ် ၊ ကျန်းရှန်းဟယ်က သူမရဲ့အီးမေးလ်ကို ပြန်ကြားခြင်း ရှိ၊မရှိ အမြဲအတည်ပြုချင်သည်။
အလုပ်ကထွက်တဲ့အခါ အလုပ်အီးမေးလ်ကို ရုပ်သိမ်းလိုက်သောကြောင့် သုံးနိုင်ရန်အတွက် ယွမ်ဝေရင်းနှီးမြှုပ်နှံရေး၏ အင်ထွာနက်ကိုသာ သွားနိုင်ပါသည်။ အဲဒါကို ပြန်ဖွင့်လို့ရောရပါ့မလား?
ကုမ္ပဏီ၏အီးမေးလ်တွင် သွေးနှောလူငယ်တစ်ဦးဖြစ်သည့် အထူးစီမံခန့်ခွဲသူ တစ်ဦးရှိသည်။
"ဖောက်သည်က ငါ့ကို အကြောင်းပြန်ခဲ့လားဆိုတာ ငါကြည့်ချင်လို့ပါ"
သူမက ကျန်းရှန်းဟယ်ရဲ့ဖြေကြားချက်ကို စောင့်နေတယ်လို့တော့ မပြောခဲ့ပါ။
"မင်းရဲ့အလုပ်ကို တခြားသူလက်မအပ်သေးဘူးလား"
"အစနဲ့အဆုံး ရှိတယ် ငါ့ရဲ့ချို့ယွင်းချက်က ဘာလဲဆိုတာ သိချင်လို့ပါ"
သူမ၏ဦးနှောက်ပတ်လမ်းကို သူနားမလည်ပေ ၊ သူ့မျက်လုံးထဲမှာတော့ သူမက တစ်ပါးသူအပေါ် ယုံမှားသံသယလွန်ကဲနေ၏။
