အပိုင်း ( ၃၅-၂ )
လော့ချီ ဟင်းပွဲတွေမှာတုန်းကတော့ ဟင်းရည်မမှာရသေးဘူး။ သူမ ခေါင်းမော့ပြီး ကျန်းရှန်းဟယ်ကို မေး၏။
"ဥက္ကဋ္ဌကျန်း ရှင် တခြားဟင်းရည် လိုချင်လား"
"မှာလိုက်ပါ"
လော့ချီ သူ့အရသာအတိုင်း ဟင်းအနည်းငယ်ကို မှာပေးသည်။
ကျန်းရှန်းဟယ်က လုရွေ့အကြောင်း ပြောလာ၏။
"မင်း ရွေ့ဖူကိုသွားတဲ့အခါ သူနဲ့ဆက်ဆံဖို့ နည်းလမ်းရှာရမယ် သူ့မှာ လေးနက်တဲ့ အတွေးတွေရှိတယ်"
"ကျွန်မ အဲဒီကိုမသွားခင် သူ့အကြောင်း ပိုလေ့လာလိုက်မယ်"
တကယ်တော့ လော့ချီတွေးနေသည်မှာ လုရွေ့ရဲ့အတွေးတွေ ဘယ်လောက်ပဲ နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်းရှိနေပါစေ ဘော့စ်ရဲ့အတွေးတွေလောက်တော့ ပိုပြီးနက်ရှိုင်းနေမှာမဟုတ်။
ယခုတွင် အခြေခံအားဖြင့် ဘော့စ်က သူမကို လုရွေ့နှင့်ကြိုတင်တွေ့ဆုံခွင့်ပေးရအောင် ဒီနေ့ ရွေ့ဖူကိုခေါ်သွားခဲ့တာ သေချာသွားပြီ။ သူမသည် ကျေးဇူးတင်စကားတစ်ခွန်းမျှ မပြောဘဲ အနာဂတ်တွင် သူမ၏စွမ်းဆောင်မှုဖြင့်သာ သူ့ကို ဆုချမည်ဖြစ်သည်။
သူသည် ဥက္ကဋ္ဌရုံးခန်းရှိလူတိုင်းကို ကာကွယ်ပေးခဲ့ပြီး ၎င်းတို့၏လုပ်ငန်းကို ပိုမိုကောင်းမွန်စေရန် အကြံဉာဏ်များကိုလည်း ဘယ်သောအခါမှ ဆုပ်ကိုင်ထားမည်မဟုတ်ကြောင်း၊ ရာထူးတိုးခွင့်များရှိပါက ၎င်းတို့ကို ဦးစားပေးမည်ဖြစ်သည်။ သူမကို ဒီနေ့ ရွေ့ဖူဆီကို ခေါ်သွားတာကြောင့် သူမဟာ သူ့အတွက် ထူးခြားတယ်လို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ထင်ယောင်ထင်မှားမဖြစ်ခဲ့ပါ။
သူမ ငွေရှင်းရန်သွားသည်။ ကျန်းရှန်းဟယ်ပေးထားသည့်ကတ်ကို မသုံးဘဲ သူမ၏ဖုန်းဖြင့် တိုက်ရိုက်ငွေပေးချေပြီး စားပွဲထိုးအား ပြော၏။
"ကျေးဇူးပြုပြီး ပြေစာထုတ်ပေးပါ"
"မင်းမှာ ကတ်မရှိဘူးလား?"
ရှိတယ် ၊ သူမအိတ်ထဲမှာ။
သို့သော် သူမအိတ်ကိုရှာရန် သူ့အတွက်က မဖြစ်နိုင်သောကြောင့် လော့ချီ ရိုးရိုးရှင်းရှင်း ပြောလိုက်သည်။
