ဒုက္ခိတတောင်မှ ထရပ်တဲ့အထိ လိမ်ပြမယ်

အခန်း 21.2

ကုယဲ့ ထွက်သွားပြီး မျက်နှာလွှဲသွားကာ အိတ်ကပ်ထဲက တစ်ခုခုကို ယူလိုက်သည် ကုကတော်က သူမကို ပေးစရာ တစ်ခုခု ထုတ်ပေးတော့မည်ဟု တွေးလိုက်လေသည်။ ကုယဲ့သည် သူ့လက်ချောင်းများကို ညှစ်လိုက်ကာ လေးနက်သော မျက်နှာနှင့် “သတိထားဦးနော်” ။ "အမေ၊ ကြိုးစားထားနော်၊ ချစ်တယ်။"
ကုကတော်: "..."
ဒီကောင်!
ကုယဲ့လှည့်ကြည့်လိုက်ပြီးနောက် ထိန်းမနိုင်သိမ်းမရ ကျယ်လောင်စွာ ရယ်မောရင်း အမေက ချော့ရတာ လွယ်လိုက်တာ၊ ဒီညပြီးရင် ကုကတော်သည် ကုဒဲ့ချန်းက သူ့အားနိုင်ငံခြားသို့ လွှတ်မည့်ကိစ္စကို လက်ခံတော့မည်မဟုတ်ပေ။ ဖခင်၏ တစ်ခုတည်းသော အားနည်းချက်သည်သူ့ဇနီးရှေ့မှာ စိတ်ပျော့နေခြင်းပင် ဖြစ်ပါတယ်။ မက်မွန်ပွင့်များ ပွင့်လာသော်လည်း အမှန်တကယ်ဆိုလျှင် ပုပ်ပွနေသော မက်မွန်ပွင့်များ ပွင့်ခြင်းဖြစ်သည်။ အလှပြင်ဆိုင်ဖွင့်ကတည်းကပင် ကုကတော်ဟာ သူ့ကိုယ်သူ ပိုဂရုစိုက်လာခဲ့သည်။သူမသည် ရုပ်ရည်ချောမောပြီး ချမ်းသာသောကြောင့် သံသယရှိတဲ့လူများသည် သူမအား ဆွဲဆောင်ကြခြင်းကို ရှောင်လွှဲလို့မရပါပေ။ . အခုလိုမျိုးလေးပဲ ကောင်းပါတယ်၊ သူမအား လိမ်ရန်လာသောသူများကို အမေသည် ဖြိုခွဲပစ်မည်ဖြစ်သည်။
တည်ငြိမ်သောမိသားစုနှင့် အနာဂတ်ဘဝ ပျော်ရွှင်ဖွယ်ဘဝကို တွေးတောရင်း ကုယဲ့သည် ပျော်ရွှင်စွာဖြင့် သူ့အခန်းသို့ ပြန်သွားပြီး ကုတင်ပေါ်သို့တက်လိုက်ကာ ခေါင်းအုံးကို ပွေ့ဖက်လျက် ကျယ်လောင်စွာ ရယ်မောလိုက်သည်။
ထိုအချိန်တွင် ခေါင်းအုံးအောက်မှ ဖုန်း အသံမြည်လာလေသည် ။ ကုယဲ့ သည် ထုတ်ကြည့်လိုက်သောအခါ ကျောက်ဖုန်းယွိထံမှဖုန်းလေးကြိမ်လွှတ်နေသည်ကိုသိလိုက်ရသည်။ ကုယဲ့သည် ချက်ချင်း ဖုန်းကိုင်လိုက်ကာ "ဆောရီး ငါ့ဖုန်းနဲ့ ခုနကအတူမရှိနေလို့ "
"ဟေ့ကောင်၊ မင်းကို သရဲမဖမ်းသွားပြီလို့ ငါထင်နေတာ!"
ကုယဲ့က "ငါက မင်းလိုကောင်မဟုတ်ဘူး"
"စကားများမနေနဲ့၊ မင်းကို ပြောစရာရှိတယ် ၊ မနက်ဖြန် အားလား။ ငါ့ အဒေါ်တစ်ယောက်က မင်းကို ဖုန်းရွှေ လာကြည့်ဖို့ ဖိတ်ချင်လို့၊ အခုတလော သူ့မိသားစုမှာ ပြဿနာတွေအများကြီးရှိနေလို့။"
ကုယဲ့သည် ကုတင်ဘေးတွင် ချထားသော "မေးခွန်းဟောင်းစာအုပ်" ကို ပေါ့ပေါ့ဆဆ ကောက်ကိုင်လိုက်ပြီး " အားတဲ့အချိန်က မင်း ဘယ်လောက် ပေးတဲ့ပေါ်မှာ မူတည်တယ်။ ဘယ်လောက် ပေးမှာလဲ "
ကျောက်ဖုန်းယွိ သည် သူ့အမေအား' "အန်တီဝမ်ကို ကြိုပြောထားပြီးသား။ ကုယဲ့က ပရဟိတလုပ်နေတာ မကြာသေးဘူး။ သူလည်း ပိုက်ဆံလိုတယ်၊ အများကြီးလိုတာ။"
ကျောက်ဖုန်းယွိပြောသည်ကြားသည်နှင့် ကျောက်ကတော်သည် ချက်ချင်းဆိုသလိုပင် သူမရဲ့ လက်ကိုင်ဖုန်းကို ထုတ်ပြီး သူ့သူငယ်ချင်းဆီ မက်ဆေ့ချ်ပို့လိုက်လေသည်။ "ကုယဲ့ ကိုကြည့်စမ်း၊ ကိုယ့်ကိုကိုလဲ ကြည့်ပါဦး သနားစရာကောင်းလိုက်တာ"
ကျောက်ဖုန်းယွိ နာကျင်သွားကာ "သားက ဘာဖြစ်နေလို့လဲ ပြောလေ!"
ကျောက်ဖုန်းယွိ သည် မနက်ဖြန် နံနက် ၉ နာရီတွင် သူ့အိမ်သို့ လာခေါ်ရန် ကုယဲ့နှင့် ချိန်းထားပြီးဖုန်း‌ရွှေကို စောင့်ကြည့်ရန် အဒေါ် ၀မ် ၏ အိမ်သို့ လိုက်သွားခဲ့သည်။ ဒီညပင် အန်တီဝမ်အိမ်မှာ တစ်ခုခုဖြစ်သွားလိမ့်မယ်လို့ မည်သူမှ မမျှော်လင့်ထားပေ။
လွန်ခဲ့သည့်သုံးလအတွင်း အန်တီဝမ်၏မိသားစုသည် ကံမကောင်းသဖြင့် သွေးထွက်သံယိုဖြစ်ခဲ့ရသည်။ ပထမတော့ ခင်ပွန်းသည်ရဲ့ လုပ်ငန်းက တစ်ခုပြီးတစ်ခု ပျက်စီးသွားပြီးတော့ သူမ သားသည်လည်း ပန်းအိုးနှင့် အရိုက်ခံရကာ ဆေးရုံကုတင်ပေါ်တွင် တစ်လခွဲလောက် လှဲနေခဲ့ရသည်။ သမီးသည်လည်း သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်နဲ့ တောင်ပေါ်တက်ပြီး မြေပြိုသည်နှင့် ကြုံပြီး အဲဒီမှာပင် သေလုနီးပါးဖြစ်ခဲ့ရသည်။ သေစေသောအရာများသည် တစ်ခုပြီးတစ်ခုပေါ်လာပြီး အသေးစားကိစ္စများကို ဆိုထားရန်မလိုတော့ပေ။
အထက်လမ်းဆရာများကိုခေါ်၍ အိမ်တွင်းအိမ်ပြင်များကို ငွေကြေးအမြောက်အမြားကုန်ကာ ပြင်ဆင်ထားသော်လည်း ရက်အနည်းငယ်သာခံကာ နောက်ရက်များတွင်ပြန်ဖြစ်နေလေသည်။
ကုယဲ့နှင့် ချိန်းသောညတွင် ခင်ပွန်းဖြစ်သူသည် အိမ်အပြန်လမ်းမှာ ဘရိတ်ရုတ်တရက်ပျက်သွားကာ ကားသည် တံတားပေါ်မှ ပြုတ်ကျသွားလေသည်။ပတ်ဝန်းကျင်တွင် လူသိပ်မများဘဲ မီးသတ်သမားများ အချိန်မှီ မရောက်လာလျှင် သူသေမည်ဖြစ်သည်။
နောက်နေ့မနက်မိုးလင်းသောအခါ အန်တီဝမ်သည် မစ္စ ကျောက် ကို ဖုန်းခေါ်ပြီး "ဆရာလေး ဘယ်တော့လာမှာလဲ၊ မြန်မြန်လာပါတော့၊ ငါဘုရားကို စော်ကားမိလို့လဲ၊ ငါ ကံဆိုးလိုက်တာ။ "
ကုယဲ့သည် ကျောက်ဖုန်းယွိ ၏တိုက်တွန်းချက်ကိုလက်ခံရရှိပြီး လူ့အသက်သည် အန္တရာယ်ရှိသည်မှန်းသိသွားသောကြောင့် ကြောင်တောင်တောင်နှင့်ထကာ တစ်မိသားစုလုံးတွင် နောက်ဆုံးထသောသူဖြစ်ကြောင်း သိလိုက်လေသည်။ တစ်မိသားစုလုံးသည် လေ့ကျင့်ခန်းလုပ်ရန် စောစောထလေ့ရှိကြသည်။ကုယဲ့ သည် ငါးခြောက် ကဲ့သို့ ရုတ်တရက် ခံစားလိုက်ရသည်။
ကုဒန်းချန်သည် ရှုပ်ထွေးသောမျက်လုံးများဖြင့် ကုယဲ့ကို ခဏတာကြည့်ပြီး မနေ့ညက သူ့မိန်းမပြောခဲ့သည့်စကားကို ပြန်သတိရကာ သက်ပြင်းတစ်ချက်ချလိုက်သည်။ သားကြီးသည် နိုင်ငံရပ်ခြားတွင် ဝေးကွာနေပြီး ဒုတိယသားမှာ မကြာခဏ အိမ်မပြန်ဘဲ ကလေးနှစ်ယောက်သာ ရှိကာ နှင်ထုတ်ခံရပါက နောင်တွင် မည်သူကိုမျှတွေ့နိုင်တော့မည်မဟုတ်ပေ။ အနာဂတ်မှာ သားသမီးမြေးတွေ အပြည့်ရှိတဲ့ အိမ်လေးလည်း ပိုင်ဆိုင်ချင်ပြီး အထီးကျန်သော အဘိုးကြီးလည်း မဖြစ်ချင်ပေ။
ကုဒဲ့ချန်က သူ့အနားတွင် နေချင်နေသော ကုယဲ့ကို ခေါ်ပြီး " မင်းနိုင်ငံခြားမှာ စာမသင်ချင်ဘူးလို့ မင်းအစ်ကိုကြီးဆီက ကြားတယ် "
ကုယဲ့ က နာခံစွာ ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။
"ဘာလို့လဲ၊ ရိုးရိုးသားသားပြောရရင်"
ကုယဲ့ ခဏတုံ့ဆိုင်းသွားပြီး "ကျွန်တော့်မှာ အစ်ကိုကြီးနဲ့ ဒုတိယအစ်ကိုလို ရည်မှန်းချက်တွေ မရှိဘူး၊ သူတို့လို စီးပွားရေး အရည်အချင်းလည်း မရှိဘူး။ ကျွန်တော် ကုမိသားစုရဲ့ အနာဂတ်ကို သူတို့ဆီမှာပဲ ထားခဲ့ချင်တယ်။ ကျွန်တော်က အိမ်ပြန်ပြီး မကြာခဏ အဖေ့ကိုတွေ့ကြချင်တာ၊ ပြီးတော့ အဖေလည်း အသက်ခြောက်ဆယ်ကျော်နေပြီ အငြိမ်းစားယူဖို့ နီးလာပြီ"
ကုဒဲ့ချန်က ကုယဲ့ကို ဒီလိုမျိုး ပြောဖို့ မမျှော်လင့်ထားသောကြောင့် အရမ်းစိတ်လှုပ်ရှားပြီး မင်းလိုချင်တာကို ပြောလို့ ပြောလုနီးပါးဖြစ်သွားခဲ့သည်။ အေးဆေးသော မျက်နှာထားနှင့် တင်းကြပ်တဲ့ ဖခင်တစ်ယောက်လို ကုယဲ့ အား "မင်း တရုတ်ပြည်မှာ ဒီလိုအယူသီးတာတွေ ဆက်လုပ်နေမှာ စိုးလို့ မင်းအစ်ကိုကြီးနဲ့ နိုင်ငံခြားကို သွားဖို့ပြောတာ၊ ငါက ငယ်သေးတယ်၊ မင်း ငါ့အနားမှာ နေစရာမလိုဘူး။"
ကုယဲ့က ပြုံးပြီး "ဒါပေမယ့် အဖေ့မျက်လုံးတွေက သားကို မသွားနဲ့ ~ ဒီမှာနေ ~ မင်းအဖေကို ထားခဲ့လို့မရဘူး!"လို့ပြောနေတယ်။
ကုယဲ့ ၏ စနောက်သောလေသံသည် အလွန်ချဲ့ကားသည့် စစ်‌‌‌ဝေကို ထိန်းသိမ်းရန် ကြိုးစားနေသည့် အားခန် နှင့်တူသည်။
ကုဒန်းချန်က ရှက်သွားပြီး "ချီးဘဲ!"
ကုယဲ့ သည် နောက်ပြန်ခုန်ပြီး ထိတ်လန့်တကြားနဲ့ " ဆဲတယ်ကြည့်စမ်း၊ မကောင်းဘူးနော်!"
ဒီအချိန်တွင် ကုဒဲ့ချန်းက သူ့သားကို ထပ်ရိုက်ချင်သော်လည်း ကုယဲ့သည် အခြေအနေမဟန်မှန်းသိသော ကြောင့် ထွက်ပြေးသွားတယ်။ ကုဒဲ့ချန်သည် အလွန်ဒေါသထွက်ခဲ့သော်လည်း ဒေါသကို ပြေလျော့သွားကာ သူ့ပါးစပ်ထောင့်များက တွန့်ကွေးကာ ခေါင်းကို ခါယမ်းလျက် ပြုံးကာ ကျိန်ဆဲလိုက်သည်- "ဒီကောင်!"
မနက်စာမပြီးခင်မတွင် ကျောက်ဖုန်းယွိ သည် တံခါးနားရောက်လာလေသည်။ သူဌေးသားစတိုင်နှင့် နေကာမျက်မှန်တပ်လာတုန်းက အကိုကြီး၏ စောင့်ကြည့်ခြင်းခံနေရသောကြောင့် ယခုအခါ မျက်မှန်တပ်ကာ စာကြမ်းပိုးကဲ့သို့ ဟန်ဆောင်နေလေသည်။ ကုဒဲ့ချန် က သူ့ကို တွေ့ဖူးသလိုရှိသောကြောင့် နောက်တချက်ကြည့်လိုက်သောအခါ ကျောက်ဖုန်းယွိ သည် သူ့အထောက်အထားကို ချက်ချင်းထုတ်ပြလိုက်သည်။ ကုဒဲ့ချန် သည် သူ့မိဘများနှင့်တွေ့ပြီးဖြစ်ပြီး သူတို့နှစ်ယောက်လုံးသည်လည်း ပညာတတ်များဖြစ်သည်။ ကျောက် မိသားစု၏ သင်ကြားမှုများအရ ကျောက်ဖုန်းယွိ သည် ယောက်ျားကောင်းတစ်ယောက်ဖြစ်မည်ဟု သိထားသည်။ ကျောက်ဖုန်းယွိ က ကုယဲ့ကို အတူတူစာလုပ်ရန် လေးလေးနက်နက် ‌ခေါ်သောအခါ ကုယဲ့ ၏အဖေသည် သိပ် မစဉ်းစားဘဲ ကုယဲ့ ကို လွှတ်လိုက်လေသည်။
အပြင်ထွက်ပြီးနောက် ကျောက်ဖုန်းယွိသည် သူ့မျက်မှန်ကို ချွတ်လိုက်ပြီး "ဘယ်လိုလဲ၊ မင်းသူငယ်ချင်းကဟန်ဆောင်ကောင်းတယ်မလား" ဟု စိုးရိမ်တကြီး မေးလိုက်သည်။
ကုယဲ့ သည် တစ်နေ့နေ့ လိမ်လည်လှည့်ဖြားခံရမှန်းသိရင် သူ့အဖေက သူ့ကို မရိုက်ဖို့ အလားအလာ ဘယ်လောက်ရှိလဲ ခဏလောက်စဉ်းစားနေလေကာ အဖြေမှာ သုညဖြစ်နေသည်။
ကုယဲ့က နာကျင်သွားကာ သူ့ကို မချီးမွမ်းချင်တော့ပေ။
နောက်နှစ်နာရီလောက်ကြာသောအခါ အန်တီဝမ်ရဲ့အိမ်တည်ရှိရာ ရပ်ကွက်ကို ကျွန်တော်ရောက်သွားလေသည်။ ထိုနေရာသည် ဆိတ်ငြိမ်တဲ့ပတ်ဝန်းကျင်နဲ့ အဆင့်မြင့်ရပ်ကွက်တစ်ခုပင်ဖြစ်သည်။ ရပ်ကွက်တစ်ခုလုံးက ခြောက်ထပ်တိုက်ဖြစ်ပြီး၊ ဒုတိယထပ်တွင် အိမ်ထောင်စုတစ်စုရှိသည်။ ယေဘုယျအားဖြင့်၊ အိမ်ထောင်စု (၃)စု ရှိပြီး ကုမိသားစု လောက် အဆင်မပြေသော်လည်း ကျောက်မိသားစု မှာတော့ ဒီလို ကြီးမားတဲ့ ဗီလာ ကြီး တွေ ပိုင်ဆိုင် နိုင် ပြီး အန်တီ၀မ် ရဲ့ မိသားစု ကိုလည်း ချမ်းသာသည်ဟု ယူဆ ရသောနေအိမ် မှ လည်း မြင်တွေ့ ရပါနိုင်သည်။
ကျောက်ဖုန်းယွိက ဓာတ်လှေကားထဲတွင် "အန်တီဝမ်ရဲ့ခင်ပွန်းက မနေ့ညက ကားမတော်တဆမှုဖြစ်ပြီး သေလုနီးပါးဖြစ်သွားတာ။ မနေ့ညက အန်တီဝမ် ခြုံးခြုံးကျနေတယ်။ သူတို့နှစ်ယောက်က ဆက်ဆံရေးကောင်းပြီး စိတ်ဓာတ်လဲကောင်းတယ်။"
ကုယဲ့သည် အေးစက်စက်မျက်နှာဖြင့် ဓာတ်လှေကားထဲသို့ ဝင်လိုက်သည် "အန်တီဝမ်က တတိယထပ်မှာလား"
ကျောက်ဖုန်းယွိက ကုယဲ့ကို နတ်ဘုရားလို ကြည့်ပြီး "ဒါပါ သိနေတာလား၊ ဟေ့ကောင်၊ မင်းက မိုက်လှချည်လား!"
"တွက်လိုက်တာ မဟုတ်ဘူး၊ မြင်လိုက်တာ" ကုယဲ့ရဲ့ လေသံက အေးလာသည်ထက် ပိုအေးစက်လာပြီး၊ "ဒီကံမကောင်းမှုတွေက ဖုန်းရွှေကြောင့်မဟုတ်ဘူး၊တစ်ယောက်ယောက်က သူတို့ကိုကျိန်စာတိုက်ထားတာ၊ သူက သူတို့တစ်မိသားစုလုံးကို သေစေချင်နေတာ။"