"Güzelim... Anlat bana artık, lütfen. Tamam acı çekiyorsun, bunu görmek yeterince üzücü ama neden acı çektiğini bilmemek daha çok üzüyor beni."
Abimi gördüğüm andan beri konuşmuyordum. Dudaklarım birbirlerine mühürlenmiş gibiydi.
"Konuş artık, lütfen..." dedi çaresizce.
Bedenimi yavaşça ona döndürdüm. Gözleri dolmuştu. Kollarımı boynuna sarıp bir süre öylece durdum. Ona sarılmak her zaman bana iyi geliyordu.
"Makarna yapsana..." diye mırıldandım.
Saatler sonra ağzımdan çıkan ilk cümle buydu.
"Ne?" dedi şaşırarak.
"Makarna yap..."
"Yapayım!"
"Sen mutfağa git. Üzerimi değiştirip geliyorum ben."
Saçlarıma minik bir öpücük bıraktı.
"Tamam güzelim."
Atlas mutfağa giderken yavaşça yataktan kalktım. Yüzümü yıkadıktan sonra üzerimi değiştirip odadan çıktım. Kapının önünden geçerken zil çaldı.
"Ben bakıyorum!"
Kapıya doğru ilerleyip kapıyı açtım. Abim yine karşımda duruyordu. Kapıyı kapatacağım sırada hızlıca beni durdurdu.
"Lütfen konuşalım."
Onun yaşıyor olması bana hâlâ gerçek gibi gelmiyordu. Sanki bana bir oyun oynanıyormuş gibi hissediyordum.
"Şuan olmaz!"
"Derin, lütfen..."
"Kim gelmiş güzelim?" dedi Atlas yanıma gelirken.
Kapıdaki kişiyi görünce kaşları çatıldı. Abimin yaşadığını ona daha söylememiştim. Gözlerimi kapatıp derin bir nefes aldım. Atlas'a doğru gidip kulağına fısıldadım.
"Daha sonra anlatacağım. İçeride bekle beni, olur mu?"
"Kim bu adam güzelim?"
"Söyleyeceğim Atlas. Lütfen dediğimi yap!"
Atlas emin olamayarak son kez Toprak'a baktı.
"İyi, tamam."
Atlas mutfağa giderken abimi içeriye aldım.
"Gel."
Birlikte salona girdik. Bakışlarımı gözlerine çevirdim.
"Harbiden yaşıyorsun sen ya!" dedim anlamsızca gülerek.
"Söyleyecektim size..." diye mırıldandı.
"Sen bildiğin bizi bırakıp kaçtın!"
"Geri gelecektim, sizi de alacaktım!"
"Ama gelmedin!" dedim sesimi yükselterek. "Sen bizi o adama bıraktın. Benim abim böyle yapmazdı. Benim abim korkak değildi!"
"Yemin ederim kurtaracaktım sizi ama babam-"
"Bahaneleri bıraksan mı artık? Her şey çok basit. Sen korktun, bıktın, sıkıldın ve kurtulmak için bizi bırakıp gittin!"
"Derin, lütfen dinle beni!"
"Ben seni kendi ellerimle gömdüm ya... Öldün sandığım için, hem de benim yüzümden öldüğünü sandığım için günlerce uyuyamadım ben. Bir insana böyle bir şey yapılır mı ya? Bir insana böyle büyük bir yalan söylenir mi? Hadi beni boş ver. Annemi hiç düşünmedin mi sen? Nasıl söyleyeceğim ona şimdi? Öldüğü için kendini kaybettiği oğlunun aslında yaşadığını ona nasıl söyleyeceğim ben?"
ŞİMDİ OKUDUĞUN
DerLas (Gay)
Romansa|Tamamlandı| - Biliyor musunuz? Onun yerinde olmayı o kadar çok isterdim ki... Çok rahattı, çok umursamazdı. Bir şey yaparken sonunu düşünmezdi. Çünkü onu bekleyen kötü bir şey olmazdı. Etrafında bir sürü arkadaşı vardı. Herkes onu seviyordu. O onla...
