Benjamin
Sıradan günler beraberinde farkındalık aylarını onlarda güzel bir yılı getirmişti.
Koca bir yılı kendime ayırmıştım sadece. Vincent'in dosyalarını yine ben kontrol ediyordum, operasyon günlerini ve hazırlıklarını belirliyordum ama gitmiyordum oraya.
Vincent'in evinden çıkıp yeni bir ev bulmuştum kendime. Çatısında ölümden döndüğüm eve taşınmak beni ilk başlarda kötü etkilese de geçici olduğundan pek umursamıyordum.
Vincent son bir yılda ne kadar çökebilirse o kadar çökmüştü. Kilo verişi, uykusuzluktan sarhoşluğa vurmasını izlerken neden ondan uzak durduğumu hatırlıyordum her bir seferde.
Yine de dönmemiştim. İçim acımıştı belki ama ona görünmek, onunla konuşmak istememiştim.
Her şeyin tekrara düşmesi isteyeceğim son şeydi.
Kahve yaparken duyduğum telefon sesiyle salona döndü bakışlarım. Makineyi bırakıp salona ilerlediğimde gördüğüm isimle yüzüme şaşkın ve keyifli bir gülümseme yerleşti.
"Çınar." Diye seslendim sesimden mutluluk akarken. Aylardır ortalarda yoktu ve nihayet ikna çabalarım sonuç vererek Mikhail'i oraya gitmeye ikna etmiştim.
"Benjamin. Nasılsın?" Dediğinde bir süre duraksadım. Pek iyi hissettiğim söylenemezdi ama şuan için bu cevap gereksiz olurdu.
"İyiyim." boşverip hemen,"Bana döndüğünü söyle." Diye sordum merakla.
"Henüz değil yoldayız ama geliyorum." Tavana bakıp keyifle gülerken sesimi zar zor bulabildim.
"İyi iyi, kafe sensiz çok sıkıcıydı zaten." Diyerek normal bir cevap vermeye çalıştım .
"Sen burada mısın ki?" Diye sorduğunda sorusunu tam olarak anlayamamıştım. Nerede olmam gerekiyordu ki?
"Evet." Diye cevapladım yine de.
"Ama siz, Vincent ile tartışmışsınız gitmişsin? Barıştınız mı yoksa?" Nihayet sorusunu açıklandığında bir süre sessiz kaldım. Nasıl toparlayacağımı düşünüyordum.
"Barışmadık. Gittim zaten, sadece göz önünden." Diye özet geçtim.
"Yani herkesin gözü önündesin ama istemediğin için göremiyorlar?" Sesindeki etkilenme gülmeme sebep olsa da konuyu fazla uzatmak istemiyordum.
"Beni boşver, Pakhan ile aranız düzeldi mi?" Diye sordum bu yüzden.
"Düzeldi, her şey yolunda. Ama ben seninle konuşmak istiyordum." Üzgün bir tonla konuşurken istemsiz bir sıcaklıkla gülümsedim.
"Konuşuruz, gece camını açık bırak rapunzel." Diye dalga geçtim bu yüzden.
"Tamam öyle yaparım." Diye karşılık verdi.
Yolda dikkatleri dağılmaması için vedalaşarak kapattım telefonu.
×
Kafenin kapısına yaslanmış Çınar'ı beklerken onu fazlasıyla özlediğimi fark ediyordum. Dönmüşlerdi ancak Çınar'ın hemen buraya geleceğini biliyordum bu yüzden onu burada karşılamak istemiştim.
Saniyeler sonra görüş açıma giren bedenle tahminimde haklı olduğumu kanıtlamış oldu.
Bakışlarında kavuşmanın yarattığı hüzün varken dalgındı.
"Rapunzel uyan da balığa çıkalım." Seslenişimle irkilerek bana döndüğünde istemsizce güldüm bu haline.
"Beni korkuttun!" Diye kızsa da saniyeler sonra yeşilleri özlemle parıldıyordu.
