{COMPLETED} Can't save the world by pretending to be dead

ch 103

အခန်း ၁၀၃

တိမ်တွေက နိမ့်ဆင်းလာနေပြီး ရာသီဥတုက အုံ့မှိုင်းနေခဲ့ လေရဲ့။

ယန်ကျစ် မြစ်၏တောင်ဘက် ဆောင်းရာသီတွင် အအေးဓာတ်လွန်ကဲလာပြီးလမ်းပေါ်ရှိ လမ်းသွားလမ်းလာများ၏ မျက်နှာများပေါ်သို့ မိုးဖွဲလေးများက ကျဆင်းလာကာ အလွန်အေးလွန်းသဖြင့် အဖြူရောင်အအေးဓာတ်များ က ဝေနေခဲ့ပြီ။ မိုးလင်းလာပြီ ဖြစ်၍ သိပ်မကြာခင်မှာပဲ လမ်းပေါ်မှာ လူတွေ တဖြည်းဖြည်း များလာလေ၏။

ဘတ်စ်ကားတစ်စီးက ရေအိုင် တစ်ခုကို နင်းဖြတ်ကျော် မောင်းနှင်သွားလိုက်သည်။

သိပ်မကြာခင်မှာပဲ ဘတ်စ်ကား ဆိုက်ရောက် အချက်ပြသံ ထွက်ပေါ်လာပြီး ဘတ်စ်ကားပေါ်က လူတွေ တယောက်ပြီး တယောက် ဆင်းသွားခဲ့ကြ၏။

"ဟေး ဘာလို့မိုးရွာနေတာလဲ ငါတို့ကားပေါ်တတ်တုန်းကတောင် မိုးမရွာ သေးဘူး"

"မင်းထီးယူလာသေးလား"

"ငါ့ပုံစံက ထီးယူလာမယ်လို့ များ မင်းထင်လား"

မိုးက မသဲပေမယ့် ခေါင်းအထက် ကျရောက်လာတဲ့အခါတော့ အေးနေဆဲပင်။ လူအုပ်ရဲ့အဆုံးမှာ လမ်းလျှောက်လာနေတဲ့ အမျိုးသမီး ကျောင်းသူ တစ်ဦးကလွဲရင် အားလုံးက အနည်းငယ် ပြာယာ ခတ်သွားကြသည်။

ဆံပင်ကို ခပ်မြင့်မြင့်စီးထားပြီး ကျောင်းလွယ်အိတ်သေးသေးလေးကို လွယ်ထားတဲ့ ကျစ် ယွီချန် ဟာ ဘတ်စ်ကားတံခါးဆီကို လျှောက်သွားချိန်မှာ ကောင်းကင်ကို မော့ကြည့်လိုက်လျက်။

"မိုးတိတ်သွားပြီလား"

"ဘယ်လောက်ကောင်းလိုက်သလဲ!"

ပတ်ဝန်းကျင်က လူတွေရဲ့ အော်ဟစ်သံကို သူမ မကြားသလိုပင်၊ ကျောင်းသူ လေးက ကားထဲက တိတ်တိတ်လေး ထွက်သွားပြီး ကျောင်းဘက်ကို လျှောက်သွားခဲ့၏။

ကမ္ဘာကြီးမှာ အချိန်ရဲ့အဆုံးကို ပြေးဆွဲ နေမည့် ရထားတစ်စီးနှင့်တူသည်ဟု ဆိုကာ ထိုစကားကိုမည်သည့်ဒဿနပညာရှင်က ပြောခဲ့သည်ကိုတော့ သူမ မသိပေ။

ကျစ်ယွီချန် က ငယ်စဉ်ကပင် သူမကို ခေါင်းငုံ့ထားတတ်သူ အနည်းစုထဲမှ တစ်ဦးပင်ဖြစ်သည်။