Ε.

LXXV - The Cursed Brethren

Όλα τ' άστρα που κανείς δεν ονόμασε,
είναι ενωμένα στο άπειρο.
Όλο το φως που κανείς δεν είδε,
κανένα σκοτάδι δεν κατάφερε να το καταπιεί.
Στον απόηχο του του κόσμου,
που πολιτισμοί καταρρέουν σαν τραπουλόχαρτα,
σαν συμπαντική Βαβυλώνα,
είναι περίφανα, αέναα.

Στο παραπέτασμα της πλάσης καμιά φορά,
ανθίζει το λουλούδι του χρόνου.
Οπού το άρωμά του το μυρίζουν λίγοι,
αν όχι κανείς.

Είναι να πεθάνεις,
μοναχά να νιώσεις το δέος τους.
Το πείσμα της δημιουργίας.
Την έκσταση της αλήθειας.

Τον οργασμό των πάντων.

Τη λύση και την αρματωσιά
της πλάσης τους.

Εκεί, είναι άλλος θεός.
Εκεί, είναι οπού τα αδύνατα,
χαράσσονται στην πραγματικότητα.
Οι σκέψεις, τα όνειρα για λίγους.

Τα νήματα της αλήθειας,
ξεμπλέκονται μόνα τους απο το
αστρικό τους κουβάρι.

Υφαίνονται στο ύφασμα των νεφελωμάτων.

Και όποιος έχει μάτια βλέπει.

Και όποιος έχει τη φλόγα μέσα του,
την αφήνει να τον κάψει.

Η άβυσσος δεν μπορεί να καταπιεί
ό,τι δίνεται να έχει μια άλλη υπόσταση.

Δε στέκονται όλοι στο κενό.

Δε χτίζουν όλοι στο χάος.

Και το φως τους, είναι εκεί.
Ακόμα και αν τα μάτια των χιλιάδων
εσφάλονται να το αναγνωρίσουν με το δικό τους λίγο.

Κι έτσι, αλληλοφωτοβολούν το ένα στο άλλο.
Δε χρειάζονται ονόματα.
Δε έχουν την ανάγκη του ονόματος,
που τρίτοι αλαζωνικά πάντα θα απαιτούν.

Υπάρχουν.

Δεν τα βλέπουν όλοι,
μα βλέπουν το ένα το άλλο.

Μια άφεση αμαρτιών,
ανάμεσα στους κρυφούς αμαρτωλούς.

Μια ανάσα ζωής,
στο παραπέτασμα των ουρανών.

Μια εκπνοή πριν τον θάνατο,
ένας πλούς στους συμπαντικούς ωκεανούς
με μόνο λιμάνι το πάντα.

Νιώθουν.

Και για κάποιους ας είναι
μοναχά φώτα στον ουράνιο θόλο.
Οι ηλιακοί άνεμοι δαμάζονται
από τις ψυχές τους και ξεχύνονται
στον πολύχρωμο, μαύρο καμβά.

Θριαμβεύουν.

Και ο χρόνος χάνει κάθε νόημα.
Και τα ρολόγια σπάνε.
Οι δείκτες χορεύουν στο ρυθμό τους
και οι κομήτες χάνουν το φως τους.

Μετέωρα, μα σταθερά.
Μακριά απ΄όλους σας.
Μαζί, σε μια δική τους γιορτή
που θα κρατά αιώνια.

Ατέρμονη.

Ατέλειωτη.

Σαν το φως τους.