Ζέχνω ψυχικά.
Από την μια, πάλι καλά που δεν είναι κανείς τριγύρω να νιώσει τη δυσωδία μου.
Από την άλλη, δεν είναι κανείς τριγύρω να με νιώσει.
Εγκαταλελειμμένος.
Αυτό νιώθω.
Απ' όλους και απ' όλα.
Γι' αυτό πίνω. Γι' αυτό μαστουρώνω.
Numbάρει τη απομόνωση.
Σιωπεί την εκκωφαντική ησυχία.
Μη με εγκαταλείψει κι αυτό.
Χάθηκα γαμώτο.
Αναρωτιέμαι, γιατί κάθομαι και τα γράφω πια εδώ όλα αυτά. Αφού κανείς δε θα τα διαβάσει. Ίσως, κάπου, κάπως ξεσπάω έτσι. Από το να ξεσπάω σε άλλους, καλύτερο είναι.
YOU ARE READING
Ε.
Non-FictionΊσως μια μελαγχολική ματιά,ίσως μια υπερδραματοποιημένη προσέγγιση και μια δόση υπερβολής στα μάτια κάποιων,μα αυτά είναι που κάνουν μιά άποψη ενδιαφέρουσα. Αυτο λοιπόν ειναι το journal μου στο ταξίδι της καθημερινής παράνοιας που ζω τα τελευταία χ...
