Ε.

LXVIII - Η δικαίωση του Λεονάρντο.

Ανήκω στη θάλασσα. Η δουλειά μου,η ζωή και η ψυχή μου έχουν ποτίσει από την αλμύρα της και το απέραντο γαλάζιο της μου προσφέρει καταφύγιο όταν όλα στη στεριά καταρρέουν.

Γαλάζιος όμως είναι και ο ουρανός,με τους σωρίτες,θύσανους και τα φαινομενικά ανύπαρκτα του συνορα όπως και η θάλασσα,είναι απρόβλεπτος και δεν συγχωρεί. Το τελευταίο όριο,the final frontier που για κάποιους απο εμας έπαψε να ειναι αργά ή γρήγορα. Μια πρόκληση που δεν σε γειώνει ποτέ, μα μόνο σε εξυψώνει κυριολεκτικά.
Ενα κομμάτι μου ανήκει και εκεί. Πιθανον να μην το έχω αναφέρει όλως παραδόξως, αλλά πέρα από ναυτικός,συνθέτης, συγγραφέας, επαγγελματίας μέθυσος και απελπισμένος, τυγχάνει να είμαι και αεροπόρος. Μπορεί να μην βιοπορίζομαι από αυτό,πράγμα που δια καώς θα ήθελα,αλλά είναι η μεγαλύτερή μου τρέλα. Κάθομαι και βλέπω συχνά πυκνά οπαδούς της μηχανοκίνησης,είτε σε δίκυκλα είτε σε αυτοκίνητα και αναγνωρίζω καλά αυτό το πάθος. Λένε πως νιώθουν ελεύθεροι όταν είναι πίσω από το τιμόνι και ξανοίγονται στην άσφαλτο. Η σερατονίνη και η αδρεναλίνη σκάει στις φλέβες τους και νιώθουν θεοί. Ετσι και εγώ,πίσω από τα χειριστήρια του εκάστοτε αεροσκάφους που πετάω,νιώθω ελεύθερος χωρίς καμία διάσταση να με περιορίζει. Πάνω, κάτω,δεξιά και αριστερά μπορώ να κινηθώ όπως εγώ ορίζω σαν ιδέα που δεν κομφορμάρεται από δρόμο, στροφές και ευθείες.

Είχε πει ο Ντα Βίντσι, πως αν ο άνθρωπος γευτεί τη μαγεία της πτήσης έστω μια φορά,θα περπατάει πάντα κοιτώντας ψηλά. Μεγάλη αλήθεια. Έπρεπε να το γευτώ όμως και εγώ από πρώτο χέρι για να καταλάβω το εύρος και την εμβέλεια αυτής της νουθεσίας.

Το 2016 λοιπόν, ήμουν κοντά δεκαεννιά-είκοσι χρονών. Νοέμβριος, γιορτή της πολεμικής αεροπορίας, θα το θυμάμαι όσο ζω,Σάββατο πρωι κιόλας. Ηταν η πρώτη φορά που μετά τη φράση του τότε εκπαιδευτή μου,Γιώργου :"You have controls, your aircraft" η
ζωή μου άλλαξε οριστικά. Το μικρό παιδί που κρύβεται καλά μέσα μου,εκείνο που όταν άκουγε τουρμπίνες και έλικες στον ουρανό έτρεχε να προλάβει να δει έστω για λίγα δευτερα αυτές τις πολύπλοκες μηχανές που αψηφούν τη βαρύτητα να περνούν πανω απο το κεφάλι του, βγήκε ξανά στην επιφάνεια. Και πιστέψτε με,ηταν πολύ περήφανο. Σφίγγοντας το χειριστήριο στις παλάμες μου και πατώντας απαλά τα ποδωστήρια, πετούσα. Είχα τον πλήρη έλεγχο. Έβαλα πορεία για Αγγελοχώρι και μετά για Μηχανιώνα,πάνω από την σχολή και το σπίτι μου. Το μικρό Cessna 150,σαν καλός φίλος που με έπιασε από το χέρι για να με ξεναγήσει στα λημέρια του στους ουρανούς,μου μάθαινε τα μυστικά που μόνο όσοι είναι εκεί πάνω ξέρουν.