Ε.

XLIII - Ένα παράξενο όνειρο.

Ήμουν,λέει,στην σκηνή μιας παράστασης. Ποιος; εγώ. Στο spotlight της δημοσιότητας. Μια δική μου πρεμιέρα.

Η κόκκινη κουρτίνα σηκώθηκε μπροστά μου και πίσω της,η πραγματικότητα του κόσμου.
Πρόσωπα να με κοιτούν και να κρέμονται από κάθε ακμή της σιλουέτας μου. Να περιμένουν να ακούσουν και να δουν κάτι από εμένα.

Απίστευτα αντικοινωνικός,introvert και καμιά φορά,ντροπαλός θα τολμήσω να πω,το μυαλό μου άδειασε. Λόγια, σκετσάκια και κινήσεις καλά μελετημένες,εξαϋλώθηκαν με το που είδα τόσα μάτια,τόσα πρόσωπα στραμμένα επάνω μου.

Ένα αμήχανο χαμόγελο κρατώντας ένα τόσο δα μικρόφωνο στα χέρια μου. Το ένα μου πόδι,ακολούθησε το άλλο,ανεβοκατεβαίνοντας μπρος πίσω,δεξιά και αριστερά την σκηνή.

"-Καλησπέρα στο κοινό μου" Αναφώνησα,με σταθερό τόνο και χροιά,προσπαθώντας να κρύψω την αμηχανία της στιγμής που με έκανε να τρέμω. "-Τι ήρθατε να δείτε εδώ;" Ακολούθησα ρωτώντας.

Σιωπή. Ψίθυροι μεταξύ τους. Γελάκια.

"-Ας επανατυπώσω το τελευταίο. Τι περιμένετε να δείτε εδώ?" Φώναξα ξανά στο μικρόφωνο. Στιγμές σιωπής,που έκαναν τον ύπνο μου να φαίνεται αιώνας.

"-Εσένα!" Φώναξε μια μελαχρινή νεαρή από το κοινό,με τις παλάμες της γύρω από το στόμα της. Χαμογέλασα,αμήχανα.

"-Και τι θα θέλατε να δείτε από εμένα;"

Ο ένας ήθελε κάτι που δεν έχει ξαναδεί. Κάτι που να του πάρει την ανάσα. Ο άλλος,κάτι που θα τον κάνει να γελάσει. Εκείνη η κοπέλα μου ζήτησε να τραγουδήσω. Ακούγοντάς αυτό,γύρισα προς εκείνη. Δίπλα της ήσουν εσύ.
Γνέφοντάς μου,σαν να συμφωνείς με εκείνη. Ένα χαμόγελο μετά. Ακόμα και εσύ,ηθελες να το δεις αυτό,που ξέρεις πως δεν τραγουδώ.

Μια έκρηξη μέσα μου,ανατίναξε το άδειο,κενό μυαλό μου,γεμίζοντας με ζωή.

Φωτιά.

"-Το τάδε το ξέρεις;" Μου φώναξε. Δεν γύρισα να σε κοιτάξω. Ήξερα πως με κοιτούσες ακόμα και όταν νόμιζες πως δεν σε βλέπω. Ακόμα και όταν τα μάτια μου δεν είναι σε εσένα,το ήξερα. Το όφειλα σε εμένα,σε εσένα,σήμερα να δώσω χαρά σε ένα κοινό που ειλικρινά δεν έχω ιδέα πως στο όνομα του διαβόλου βρέθηκα εκεί.

(Μεταξύ μας,in real life είναι πολύ πιθανό σενάριο το να βρεθω σε ενα τέτοιο αναλογο σκηνικό υπό τερατώδη κατανάλωση αλκοόλ.)

Πίσω στα του ονείρου.

Μουσική,ρυθμός και στίχοι που ποτέ στην ζωή μου δεν έχω ξανακούσει που και όσο και να σπάω το κεφάλι μου να βρω έστω τον ρυθμο,αποτυγχανω παταγωδώς,έπαιζε από το πουθενά. Τραγούδησα το ένα τραγούδι μετά το άλλο,βλέποντας τον κόσμο να τραγουδά μαζί μου. Στιχους που δεν άκουσα ή εγραψα ποτέ. Να ουρλιάζει και να ξεφαντώνει. Και εσύ εκεί,μου χαμογελούσες κοιτώντας με.

Τα πέντε λεπτά δημοσιότητας μου έγιναν ώρες και στο τέλος,όταν ο κόσμος έσπασε και έγινε μια θάλασσα κορμιών, έψαξα να σε βρω. Σε βρήκα σε ένα κατακόκκινο φωτισμένο διάδρομο να με περιμένεις, λες και σου ειχε πει κάποιος πως θα περασω απο εκεί. Έτρεξα κατά πάνω σου. Δεν ήξερα πως θα αντιδρούσες αν σε αγκαλιαζα. Δεν ήξερα πως θα αντιδρουσες αν σε άγγιζα. Αν σου μιλούσα.

Φόβος.

Μα εσύ στεκοσουν εκεί και με περίμενες,λες και ήξερες πως θα περάσω από εκεί. Ξαφνικά η λαοθάλασσα δεν ειχε καμια σημασία,λες και ηταν αδιάφορες,θαμπές σκιές σε τοίχο. Μονο εσένα εβλεπα. Μόνο εσύ με ένοιαζες. Φτάνοντας μπροστά σου, σάστησα. Το μόνο που έκανα ήταν να σου μιλήσω ενθουσιωδώς. Δεν θυμάμαι λεξη απο οτι σου ειπα,μα θυμαμαι πως φοβόμουν πως θα έφευγες ξανα. Μου χαμογέλασες πάλι κοιτώντας με στα μάτια,όπως μόνο εσύ ξέρεις να κάνεις. Μου έπιασες το αριστερό χέρι από την κρύα μου παλάμη και με τράβηξες να σε ακολουθήσω. Λες και βιαζόμαστε για να προλάβουμε κάτι. Ανεβαίνοντας μια στριφογυριστή μεταλλική σκάλα,ένιωθα πως από κάπου πάνω μας φυσάει αέρας. Έβλεπα τα μαλλιά σου να χορεύουν και να αλλάζουν χρώματα καθώς πλησιάζουμε την έξοδο. Σαν γαλαξίας που περιστρέφεται γύρω από το κέντρο του,αφήνοντας χρώματα στον συμπαντικό θόλο,γινόντουσαν λευκά,πορφυρά,πορτοκαλί,γαλάζια. Ένιωθα σαν να πετάμε πλέον πάνω από τις σκάλες και όχι απλά πως τις ανεβαίνουμε. Και ο χώρος γύρω μας χαθηκε. Τα κόκκινα φώτα,οι σκιες των ανθρώπων, ο θόρυβός τους. Ο χώρος και ο χρόνος έσβησαν σαν έννοιες και ιδέες ενός άλλου,χαμένου κόσμου που χάθηκε στη νύχτα. Το χέρι μου μέσα στο δικό σου ήταν το μόνο που ένιωθα,να με κρατάει σφιχτά,καθώς πετούσαμε μαζί στο κοσμικό άγνωστο.

Γαλήνη.