Ε.

LXII - Πρασινάδες και σαμπρέλες.

Ειμαι στην όχι και τόσο ευχάριστη θέση να ανακοινώσω πως μέσα σε όλα τα νεύρα,φρίκες και κλασική Απόκληρη θεατράλε οργή πως πλέον έχω απαυδήσει και με το σώμα μου.

Για να σας δώσω μια εικόνα,να καταλάβετε. Πριν κάνα δυο τρία χρόνια,όσο οι καραντίνες ήταν στα ντουζένια τους,είχα κλειδαμπαρωθεί σπίτι με μια κατάπτυστη πρώην μου και,ως εκ των πραγμάτων δεν μπορούσα να βγω από το σπίτι παρά μόνο για τα απολύτως απαραίτητα. Στερήθηκα το έξω,τη ζωή μου την ίδια με ότι και αν συνεπάγεται αυτο και οι καθημερινές μου ασχολίες ήταν όλες πίσω από δύο οθόνες από το πρωί μέχρι το βράδυ. Και ξανά μανά από την αρχή την επομένη μέρα. Ο φαύλος αυτός κύκλος άρχισε να μου θυμίζει τα καταναγκαστικά έργα στο εξπρές του μεσονυχτίου, που είχαν τους κρατούμενους μιας τουρκικής φυλακής να βολοδέρνουν όλοι μέρα-κάθε μερα γύρω από μια κολώνα.

Αποτέλεσμα? Ο Απόκληρος να παρατήσει τον εαυτό του πλήρως και σωματικά και ψυχικά. Eventually, έφτασα να ζυγίζω εκατόν φεύγα κιλά. Οταν τα βρόντηξα λοιπόν ολα και έφυγα από την Θεσσαλονίκη πήρα καποιες αποφάσεις για τον εαυτό μου. Το τι θέλω από εμένα και πως θέλω να είμαι. Εστρωσα κατά πολύ το πρόγραμμά της καθημερινότητας μου και μαζί με φρίκες, μπάρκο και καθημερινό σκότωμα κάτω από τον αιγαιοπελαγήτικο ήλιο (που κάποιοι πληρώνουν κιόλας για να λιαζονται σαν τις σαύρες απο κατω του,δηλαδή κάπου ήμαρτον και έλεος) έφτασα στο σημείο να με κοιτάω στον καθρέφτη και να λέω "φτου φτου σκόρδα,παίδαρε!".

Νομιζω πως μετά από εξήντα δύο κεφαλαια εδώ μέσα είναι πλέον πασιφανές πως είμαι αυτάρεσκος μέχρι αηδίας,όταν παθαίνω την επιφοίτηση και συνειδητοποιώ πως είμαι αυτό το dead but delicious που έλεγε και ο αγαπημένος Vladislav στο What we do in the shadows.

Εεεεεεεεεεελα μου όμως που ο δικός σου αβέλει αχαλιά έκτοτε? Η ιδέα του να ξαναγίνω μπαροτάτος με τρομοκρατεί ίσως όσο με τρομοκρατούν και οι αράχνες. Εχω μπει στο τρυπάκι να μετράω τις θερμίδες μια μια,λες και μου τις χρωστάνε και ξέρεις τι? Ειμαι απολύτως καλά με αυτό. Εχω πλέον την αυτοπειθαρχία να ξέρω τι χρειάζομαι πραγματικά και τι όχι και το να ξέρω τι στον διάτανο τρώω και κατα πόσο με οφελεί μόνο κακό δεν κάνει.

Ετσι λοιπόν εδώ και ένα χρόνο σχεδόν ήμουν σταθερά γύρω στα εξήντα πέντε κιλά. Ναι, μισός άνθρωπος από όπως ημουν προ διετίας.

Καποια στιγμή όμως,όταν είδα τον δείκτη να πέφτει στα εξήντα ένα μέσα σε λίγες βδομάδες,γλυκάθηκα ρε παιδιά.

Καπου εκεί ήθελα να διατηρηθώ και ειλικρινέστατα,αν μπορούσα να τσιμεντώσω το στομάχι μου (δεδομένου πως ο δείκτης δεν θα ανέβαινε από το μπετόν αρμέ) θα το έκανα ευχαρίστως.

Ε καπου εδώ χαλάει η μπίζνα.

Ενω ο τρόπος ζωής μου παραμένει ίδιος,ξαφνικά βλέπω τα νούμερα να κάνουν skyrocket στο άπειρο και ακόμα παραπέρα,μέρα με την μέρα. Ποση κατακράτηση να έχω πια? Πόσο πρησμένος να είμαι από τα καθημερινά ξύδια,τα οποία τα έχω ελαττώσει στο μηδέν σχεδόν (και είναι ένας ακόμα λόγος που είμαι αλαφιασμένος κάθε μέρα,με εξαίρεση τις τελευταίες μέρες που θυμίζω θαμώνα στο καπηλειό του Νίκα, ασχέτως που δεν θα έτρωγα ψωμί και σύκα. Και πως να μην το κάνω άλλωστε,εδω μαθαίνω απο τρίτους πως λεω πράγματα σε κοσμο χωρίς να το ξερω και η κοινωνική μου ζωή πάει ολοταχώς για τ'ανάθεμα,πως να μην πίνω σαν καταραμένος για να μην αρχίσω να μοιράζω κουτουλίδια?)

Η διατροφή μου πλέον θυμίζει αιγοπρόβατου,όπως με κοροϊδεύουν οι φίλοι μου δικαίως,αλλά ξέρεις τι? Δεν έχω κανένα θέμα με αυτό. Αλλά το κέρατό μου το τράγιο, δεν γίνεται να παίρνω βάρος με μαρούλια,ραπανάκια, ρόκες και λοιπά ζαρζαβατικά που έχουν κάνει το ψυγείο να μοιάζει με γιάφκα του μπάρμπα Στάθη. Έχω κυρίξει πράσινο τζιχάντ στη κουζίνα μου πλέον και τα αποτελέσματα από ότι φαίνεται είναι εναντίον μου.

Τι σκατά,πάλι σέρβις θέλω η αντίκα? Δεν έχει λογική συνοχή όλο αυτό,αλλά θα μου πεις,τι έχει λογική συνοχή στη ζωή μου?

Ακριβώς!

Γενικά,εξαιρετικά πάει και αυτό σήμερα...

Σιχτίρια, αναθέματα και παναθέματα.