Ε.

XXIII - Γλυκόπικρη αρχή.

Η ζέστη γίνεται ανυπόφορη μέσα στην λαμαρίνα,αλλά που και που φυσά κανένα γλυκό αεράκι στο καρνάγιο που το σαραβαλάκι μας είναι δεμένο για εργασίες και φουσκώνει το ανοιχτό μου πουκάμισο. Η δροσιά με αγκαλιάζει και η θαλάσσια αύρα με ξεπλένει από την σκόνη του πλοιου,καθώς ο ήλιος εξοργίζεται μαινόμενος πάνω από τα κεφάλια μας.

Κάθομαι και σκέφτομαι πως ίσως είναι η πρώτη φορά που μου αρέσει τόσο πολύ η δουλειά μου. Ο κόσμος, η κατάσταση του μικρού αυτού πλοίου,που μονο το ημερολόγιό του ξέρει πόσα κύματα έχει περάσει,πόσες θαλασσες ταξίδεψε και πόσα όνειρα και ποσες άραγε, επιθυμίες παλιων ναυτικών πριν από εμένα αντήχισαν μέσα στους μπουλμέδες και στους στενούς του αλουέδες;

Επιτέλους, μπήκε και αυτο στον δρόμο του. Μετά από τόσο καιρό,τόση αναμονή...

Τα συναισθήματά μου όμως,παρ'όλα αυτά είναι δεμένα με μια δυνατή κλωστή που σφίγγεται γύρω τους κάθε μέρα όλο και περισσότερο.

Παρασυρμένος από έρωτα,από αγάπη,έκανα κακό στον μόνο άνθρωπο που με έκανε να ονειρευτω πραγματικά δίπλα του. Να τον αγαπήσω και να με αγαπήσει. Τον τύλιξα και εγώ σαν τον πεινασμένο πύθωνα,χωρίς να το καταλάβω και κόντεψα να τον στραγγαλίσω. Ακόμα και τα πιο αγαθά, αθώα συναισθήματα μπορούν να γίνουν επικίνδυνα, όχι μόνο για εμάς,μα και για εκείνον που τα δέχεται. Και εγώ,αποδείχθηκα καταστροφικός εν τέλει.

Δεν τον κατηγορώ. Δεν κρατώ κακία. Δεν μπορώ να μισήσω ή να νιώσω οργή για εκείνον τον άνθρωπο που σημαίνει τόσα για εμένα και βεβαίως, που δεν μου φταίει σε τίποτα. Που το μόνο που έκανε ήταν να με αγκαλιάσει και ας είμαι σπασμένος,δένοντας τα συντρίμμια μου χωρίς καν να το ξέρει. Να μου δώσει ότι είχε και μπορούσε να μου δώσει... Το μόνο που ζήτησε ήταν το αυτονόητο. Χρόνο. Χώρο. Μα μάντεψε ποίος τα έκανε σκατά.

Ας είναι η ύστατη μου θυσία το να κρατήσω κάτι για εμένα. Το να σιωπώ όταν θέλω να ξεχειλίσω την ψυχή μου πάνω του. Εύχομαι μόνο να είναι καλά. Θέλω μόνο να είναι καλά. Όση ευτυχία έχει στερηθεί,όση αγάπη,να την έχει στην ζωή της,ακόμα και αν δεν μπορώ να τα προσφέρω εγώ. Όσο και αν με πονάει,αυτό το τελευταίο, το εννοώ.

Σε αγαπώ και θα σε αγαπώ μέχρι να ξεψυχήσω. Μέχρι η τελευταία σταγόνα της σαρακοφαγωμένης μου ψυχής με εγκαταλείψει και μείνω μόνο οστά και νεκρή σαρκα,θα σε αγαπώ. Ακομα και ύστερα από αυτό και ας μην ξέρω τι υπάρχει μετά,θα σε αγαπώ. Έχω τόσα πολλά κομμάτια σου πλέον μέσα μου που φυτεύτηκαν και άνθισαν και έγιναν πλέον και δικά μου.
Θα σε θέλω και ας μην σε έχω. Για όσο... Ακόμα και αν αυτό είναι το για πάντα. Εσύ είσαι το δικό μου για πάντα.

Όσα νιώσαμε, όσα ονειρευτήκαμε,όσα ζήσαμε δεν θα χαθούν ποτέ στα αζήτητα του μυαλού μου. Δεν θα σβήσει ποτέ η φλόγα του πάθους που καίει στην καρδιά μου από την μέρα που σε γνώρισα. Εύχομαι μόνο να γίνουν πραγματικότητα κάποια μέρα αν το θέλεις και εσύ.

Αν όλοι αξίζουμε κάποια στιγμή στην ζωή μας εξιλέωση, εύχομαι η δική μου να είναι όταν επιτέλους το νέφος μέσα μου επιτέλους διαλύσει από τα δικά μου χερια. Όταν κατατροπώσω τους δαίμονές μου και σηκωθώ νικητής από αυτούς. Κατακτητής,κυρίαρχος ξανά του εαυτού μου. To claim the Outcast back from abyss.

Μέχρι τότε πρόσεχε. Πάντα θα είμαι εδώ για εσένα. Σε αγαπώ. Το ξέρω πως και εσύ.