Ε.

VI - Μια μέρα ακόμα...

Έχω περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου σε αυτή την γραφική κουτσουλιά μικροσωμου υδρόβιου πτηνού, που βρίσκεται σε κάθε χάρτη και δεσπόζει με περισσή περηφάνια στο βορειοδυτικό μέρος του. Ποτέ δεν μπόρεσα να πω βέβαια πως κάποια μέρα χαίρει εξέχουσας σημασίας εδώ. Μια γκρίζα, ουδέτερη,άγευστη ζώνη στης οποίας το εύρος εναποθετόταν το κάθε εικοσιτετράωρο. Ύπνος, endless suffering, choking and despair,ύπνος και ξανά μανά από την αρχή την επομένη. Ένας φαύλος κύκλος με τάσεις ουροβόρου,που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά από τα νεότερα μου χρόνια μέχρι πρότινος. Το μόνο μου άσυλο τόσα χρόνια, περα από λίτρα αλκόολ και εμπορευματοκιβωτίων τσιγάρων που πλούτισαν τον Παπαστράτο,τους τέσσερεις τοίχους του δωματίου μου και της μουσικής,ηταν στην πραγματικότητα η φαντασία μου και τα όνειρά μου. Ένα μέρος όπου μπορούσα από μικρός να ταξιδέψω, να νιώσω ασφάλεια, να νιώσω αγαπητός,όπου ίσως αγαπηθώ και αγαπήσω. Να είμαι κάπου μακριά από αυτόν τον δηλητηριασμένο τόπο,όπου το μόνο που φυτρώνει στα χώματα του είναι σήψη και μιζέρια.

Κι όμως,τα όνειρά μας,μπορούν να γίνουν αλήθεια. Με σάρκα και οστά. Πραγματικά όσο και εμείς. Καμιά φορά, ακόμα και τα όνειρά που νομίζαμε πως τα ξεχάσαμε όταν ξυπνήσαμε ή έχουμε τόσες λίγες αναμνήσεις από εκείνα,ακόμα και εκείνα,τα οποία μας μεθυσαν συναισθήματα γεννιόντας καταιγίδες και ουράνια τόξα οπου οταν ξυπνήσαμε,δεν πιστεύουμε αυτό που είδαμε και δεν το μοιραζόμαστε ούτε με τον ενδότερο μονόλογο του εαυτού μας,μπορούμε να τα δούμε να ξετυλίγονται μπροστά στα μάτια μας. Εν πλω,στα λιμνάζοντα νερά μιας γυάλινης λίμνης που μοιάζει με θάλασσα από μακριά,στα αχαρτογράφητα και λιθόστρωτα,ανώμαλα στενά μιας πόλης που μοιάζει δίπλα τους πέρασμα σε άλλο κόσμο και εποχή. Κάτω από γέρους πλάτανους την νύχτα και από ξεστρωμένα παπλώματα το ξημέρωμα. Σε ένα σκοτεινό μαγαζί με σκελετούς με λιωμένα μυαλά από μέθη και τέχνη. Μπορούν να μου κρατούν το χέρι σφιχτά,καθώς με ξεναγούν και εκείνα σε κόσμους μέσα στον μικρό μα ατελείωτο μικρόκοσμό μου. Και μέρα με την μέρα,μεγαλώνουν μέσα μου. Απλώνουν τα μαλλιά τους σαν κύματα στην άμμο μιας μαύρης παραλίας από βασάλτη και οψιδιανό και λαξεύουν τις τραχιές ακτές μου. Βράχια τα οποία αποθαρρύνουν άλλους,τώρα παίρνουν ξανά σχήμα. Μνημείο μιας έκρηξης που γέμισε τον κόσμο με λάβα δακρύων και τέφρα,τώρα οι ακμές του σιγανά ησυχάζουν. Τα μυτερά βράχια που αμύνουν τις ακτογραμμές γίνονται κορμιά από λεία πέτρα.

Είναι από εκείνα τα όνειρά που ξυπνάς και είναι ακόμα δίπλα σου στο κρεβάτι που και εκείνα με την σειρά τους ονειρεύονται. Ταξιδεύουν. Κουρνιάζουν με ασφάλεια και εμπιστοσύνη ανάμεσα σε δύο παγωμένα χέρια που σιγά σιγά τα ζεσταίνουν. Από εκείνα που ξέρουν να σταματούν τον χρόνο με ένα άγγιγμα. Με ένα βλέμμα. Μια λέξη. Μια πνοή μακριά από την δική μου.

Ένα όνειρο μπορεί να γίνει όλος σου ο κόσμος εν τέλει. Σε ένα σύμπαν όπου οι πιθανότητες είναι άπειρες και οι συγκυρίες απρόβλεπτες,το όνειρο παύει να είναι μια γλυκιά ανακούφιση που την βρίσκεις μόνο στον βαθύτερο ύπνο. Είναι εκεί,πραγματικό. Σε κοιτάζει στα μάτια και σε καθηλώνει. Και σου δίνει το ελεύθερο να εκδηλώσεις κάθε πτυχή του εαυτού σου. Κάθε φοβία,κάθε επιθυμία.
Κάθε τι που είσαι εσύ. Κάθε τι που είμαι εγώ. Που με απαρτίζει,σχηματίζει και με θυμίζει.

Έτσι λοιπόν μπορώ να πω με σιγουριά,πως το γκρίζο έπαψε να περιγράφει όλες μου τις μέρες στον τρισκατάρατο αυτό τόπο. Αυτές τις μέρες έζησα. Δεν υπήρχα απλά. Δεν έσυρα το κουφάρι μου άνευ λόγου δεξιά και αριστερά,σαν μαριονέτα στις κλωστές της ανιαρής ζωής μου. Δεν ένιωσα πνιγμένος από την πραγματικότητα στην οποία είμαι παγιδευμένος. Και αυτές οι μέρες θα ξανάρθουν,όπως και εκείνο.
Όλες οι μέρες του χρόνου,δεν είναι αρκετές για να χορτάσω αυτό το όνειρο. Πάντα θα του ζητάω μια μέρα ακόμα...