Ε.

LXIV - Avanti maéstro!

Βράδυ Πέμπτης. Όχι πολύ αργότερα από το τελευταίο μου κεφάλαιο που καταχώρησα νωρίτερα σήμερα. Πίσω από την οθόνη, προσπαθώ να κάνω κεφάλι και να γράψω μουσική. Αποτυγχανω και στα δύο. Πίνω σαν το όργιο και δεν έχω νιώσει τίποτα. Μόνο έξω με χτυπάει πια το αλκοολ? Τι διαολο?
Στη μάταιη μου προσπάθεια,ακούω τα δημιουργήματά μου,μήπως νιώσω μια παραπάνω έμπνευση. Ανόφελο.

Οι δημιουργίες μου. Η μουσική μου. Τα παιδιά μου που απαρτίζονται από νότες που ακροβατούν σε ένα πεντάγραμμο, άλλες παχιές και ολόκληρες, πιάνουν ολόκληρα μέτρα,χωρίς να τις διαδέχονται άλλες. Κάποιες άλλες,ισχνές και γρήγορες, δεμένες σε όγδοα και δέκατα χέρι χέρι η μια με την άλλη,οργανώνονται σε τριπλέτες και μοτίβα που μόνο αυτά μπορούν να ζωγραφίσουν τον κόσμο μέσα μου,όπως τους ορίζει ο αυταρχικός μου μετρονόμος να κάνουν.
Ενας κόσμος που κάποτε φλεγόταν σα κολασμένη λαίλαπα γυρω μου. Τώρα,παγωμένος και σκοτεινός περιμένει πια να πέσει η αυλαία αργά ή γρήγορα για να σφραγιστεί για πάντα.

Σήμερα,αύριο,σε δέκα μέρες. Τι σημασία έχει?

Το καταλαβαίνω πια και όταν τα ακούω. Απο επικές και πομπώδεις ενορχηστρώσεις,πλέον γράφω καλογυαλισμένα ρέκβιεμ. Ένας οπερετικός θρήνος που μόνο σε εμένα βγάζει το πλήρες του νόημα. Και μόνο εγώ θα συνεχίσω να στοιχιώνομαι από τις μινόρε συγχωρδίες μου,που με συνοδεύουν ψηθιρίζοντας στ'αυτι μου κάθε μέρα,καλώντας με να τους δώσω την αθανασία στο αναλόγιό μου.

Και μόνο αυτές θα μείνουν. Κομμάτι της μουσικής μου,κομμάτι δικό μου. Ακόμα και όταν φύγω επιτέλους,αυτά θα είναι εκεί,και ας μην τα ακούσει ποτέ κανείς. Ας μην τα καταλάβει ποτέ κανείς,η τέχνη δεν είναι για όλους. Τιποτα δεν είναι για όλους. Ειμαστε απλά έτσι σχεδιασμένοι. Αταιριαστα κομμάτια ενός παζλ στα χέρια ενός αγνωστου και υπερόπτη κόσμου ολάκερου. Μέσω αυτών,περνάω και εγώ στην αιωνιότητα. Σπαω τα δεσμά της θνητής μου φυλακής και κατατροπώνω τον χρόνο. Μεσω αυτών,γίνομαι ο χρόνος. Γίνομαι ένα χρονικό που κράτησε για λίγο,μα έχει την αίσθηση αιώνων.

Μεσω αυτών,θα είμαι για πάντα ελεύθερος.

Μια ιδέα είμαι αλλωστε. Και οι ιδέες δεν φυλακιζονται,δεν περιορίζονται.

Ο Απόκληρος, δεν περιορίζεται.

Ο κόσμος,του ανήκει.

Ο χρόνος,του ανήκει.

Δεν προσκυνά ευτελή ιδεώδη που τον μαντρώνουν. Ο άνεμος,πάντα θα βρει τρόπο να δραπετεύσει.

Εν τέλει,αρχίζω να γίνομαι κομμάτια σιγά σιγά.

Γειά μας....