Ε.

Χ - Ενα μέσο δειγμα breakdown.

Ξανά ο ίδιος Γολγοθάς ξεδιπλώνεται μπροστά μου. Ένας δρόμος στρωμένος με αγκάθια που για κάποιον λόγο πέρα της νόησης μου πρέπει να τον περπατήσω ξυπόλητος,όταν άλλοι γύρω μου περπατούν με δίπατες αρβύλες ή ακόμα καλύτερα, έχουν αυτοκίνητο!

Οι συγκυρίες με πνίγουν καθώς ο χρόνος ασταμάτητα παρελαύνει και αδυσώπητα παίρνει από εμένα κομμάτια του εαυτού μου.Τα κρατάει τρόπαια,όπως οι άρχοντες τα τομάρια,τα κέρατα και τα κεφάλια ζώων που σκότωσαν σε κάποιο μακρινό σαφάρι. Πολύ θα ήθελα να ακούσω την ιστορία πίσω από τα δικά μου,που ο χρόνος θα εξιστορούσε στους καλεσμένους του,σε ένα κοσμικό cocktail party.

Κάθε προσπάθεια στο να βρω την σπίθα στην έκρηξη της απελευθέρωσής μου από τα δεσμά μου εδώ πέρα είναι άκαρπη. Παράταση στην παράσταση,αναβολή στην αναβολή.
Κάπου βρίσκω τον Απόκληρο να αηδιάζει. Να θέλει να τα παρατήσει όλα και να χαθεί κυνηγώντας τον ήλιο που εκπνέει το λιγοστό του φως πίσω από τα κύματα μιας πορφυρής θαλασσας φωνάζοντας πως δεν θα τον πιάσουν ποτέ ζωντανό. Επικό, κινηματογραφικό και υπερδραματοποιημένο σε βαθμό όλα αυτα να φαντάζουν άλλο ένα τέλος μιας κοινότυπης Χολιγουντιανής παραγωγής.
Ίσως για αυτό σκέφτομαι,κάποιες στιγμές,να είμαι προορισμένος. Πολύς ντόρος για το τιποτα και στο τέλος ο Αποκληρος δεν είναι τίποτα παραπάνω. Ίσως είμαι μια παραφουσκωμένη ιδέα,εντυπωσιακή,προκλητική,μα εν τέλει τίποτα το διαφορετικό. Ίσως το έχετε ξαναδεί, ίσως σας θυμίζει κάτι άλλο που γράφτηκε,προβλήθηκε και χάθηκε χωρίς να μείνει ακέραιο στις αναμνήσεις του κοινού.

Κουράστηκα αγαπητές και αγαπητοί μου. Σιχάθηκα την ίδια φαρσοκωμωδία.
Οι σπόροι που εναπόθεσα σε ένα πρόσφορο έδαφος,πότισα με τις προσμονές μου και τα όνειρά μου,φαίνεται να μην έπιασαν ρίζες.

Και ρωτάω,γιατι ρε γαμώτο;

Όσο και να μισώ την δουλειά μου,τους ανθρώπους της και την φιλοσοφία της,δυστυχώς είναι το μόνο πράγμα που ξέρω να κάνω και με πληρώνει καλά. Δυστυχώς,είναι η μόνη μου διέξοδος να φύγω από εδώ και να ξεκινήσω μια νέα ζωή. Νιώθω τα πόδια μου κομμένα όσο γράφω αυτές τις λέξεις και το στέρνο μου άδειο από αέρα. Λες και οι τοίχοι ξανά,βάλθηκαν να με συνθλίψουν.
Οι κραυγές μου για βοήθεια δεν ακούγονται. Πνιγμένες σε δάκρυα και αναφιλητά,χάνονται...

Sav zey...