Ε.

XXIX - Το πείσμα της γριάς.

Αυτό που συμβαίνει είναι άνευ προηγούμενου,εδώ μέσα. Η γριά, όπως αποκαλεί το πλήρωμα το πλοίο έχει βαλθεί να μας εξοντώσει όλους έναν προς ένα.

Τα καπάκια των αμπαριών είναι χιλιοτρυπημένα λες και γαζώθηκαν με καλάσνικοφ. Είχαν αφήσει,λοστρόμος και ναύτες ανοιχτές τέσσερεις ανθρωποθυρίδες και βάλανε στις δύο τις πλωριές εξαεριστικά για να γίνει οξυγόνωση στις δεξαμενές που ήταν σφραγισμένες.

Θα αφήσω ασχολίαστο πλήρως το γεγονός πως οι ναύτες και ο λοστρομος έσπαγαν τσιμέντα και μπετά λες και είμαστε κλιμάκιο του ΥΠΕΧΟΔΕ ή απλά,ένστολοι γιάπηδες και εγώ με τον πλοίαρχο με φτυάρια ανά χείρας να μαζεύουμε τα μπάζα. Θα προσπεράσω επίσης τα απανωτά Black out λόγω καταιγίδας που μαινόταν σαν να μην υπάρχει αύριο.

Δευτερόλεπτα αφού ξάπλωσα,άκουσα την υποπλοίαρχο να με φωνάζει έξω από την μηχανή. "Τρέχα πλημμύρισε το αμπάρι και έχουμε τα εξαεριστικά στην πρίζα!". Ούτε που κατάλαβα πότε φόρεσα ένα παντελόνι και μια μπλούζα που βρήκα διπλωμένη στο γραφείο μου. Το γεγονός πως πλημμύρισε ξανά η γριά δεν μου κάνει καμία εντύπωση πλέον. Δεν είμαστε βαπόρι εμείς εδώ,νιπτήρας με προπέλα και σημαιάκια είμαστε!

Περνώντας σκυφτός από το χαμηλοτάβανο μηχανοστάσιο όσο πιο γρήγορα μπορώ,βλέπω ξανά μαζεμένο νερό σε κάθε κοίλο σημείο του αμπαριού. Ο λοστρόμος με έναν μηχανοδηγό ήδη άρχισαν να κλείνουν τις ανθρωποθυρίδες με εργαλεία που ο ήχος τους έκανε αντίλαλο μέσα στο άδειο αμπάρι και καθώς τα κύματα ήχου πήγαιναν και γύριζαν από μπουλμέ σε μπουλμέ,τα νεύρα μου ήδη θύμιζαν ακραία κουρδισμένες χορδές σε κιθάρα,λίγο πριν σπάσουν και πάρουν παραμάζωμα ότι βρεθεί στο διάβα τους.

Το κακό δεν έγινε ευτυχώς. Τα ρεύματα και τα καλώδια ήταν αρκετά μακριά από τις τρύπες στα καπάκια των αμπαριων και μπορέσαμε να τα βγάλουμε με ασφάλεια εκτός λειτουργίας.

Στα πλοία και κυρίως στην γριά,το κύριο πρόβλημα είναι ένα. ΤΟ ΝΕΡΌ!

Όχι μήπως στερέψουν οι δεξαμενές και δεν έχουμε να πλυθούμε (πάγιος μου φόβος δεν σας κρύβω),ούτε το νερό της θάλασσας που κάποια στιγμή αποφάσισε να κάνει εισροή από κάποιο μικρό άνοιγμα που α μη τι άλλο,έχουμε πολλά.
Πλέον είναι και το νερό της βροχής. Αν γίνεται χαμούλης μέσα Ιουλίου,φανταστείτε απλά τι συμβαίνει εδώ στο καταχείμωνο.

Ρίξαμε μια καταδυόμενη αντλία σε μια σεντίνα αλλά η άλλη της άκρη έπρεπε να βγει έξω από το πλοίο. Σχεδόν με ύφος πρωταγωνιστή ταινίας δράσης,ανέβηκα με το ένα χέρι την σκάλα διαφυγής που συνδέει το αμπάρι με το κατάστρωμα,κρατώντας στο άλλο τον πράσινο,λασπωμενο σωλήνα της αντλίας. Φτάνοντας στο ύψος του καταστρώματος,η εικόνα έμοιαζε όντως λες και είναι βγαλμένη από ταινία. Λευκοί προβολείς να φωτίζουν το πλοίο,λαμαρίνες και μέταλλα που τρίζουν,βροχή,κεραυνοί να φωτίζουν παλευκο τον ουρανό και ένας Απόκληρος να έχει μαγκώσει τον αγκώνα του στην σκάλα παλεύοντας με τον σωλήνα που δεν ήταν πρόθυμος να βγει με καμία δύναμη έξω. Όταν κατάφερα επιτέλους να τον τραβήξω έξω και να τον πετάξω έξω από το πλοίο,γύρισα ξανά στο αμπάρι στάζοντας από το μεδούλι,να ασφαλίσουμε και να σφραγίσουμε ότι είχε απομείνει. Με τα πολλά, δύο το βράδυ σχόλασε η μοναδική αυτή γιορτή. Το ναυτικό αυτό πανηγύρι.

Αρχίζω να πιστεύω πως ειλικρινά πως η γριά είναι ζωντανή. Είναι ζωντανή και δεν θέλει να φύγει από το καρνάγιο. Βολεύτηκε δύο χρόνια εδώ και μας εκδικείται όλους στην προσπάθεια μας να την κρατήσουμε ζωντανή.

Σήμερα υποτίθεται πως θα βγούμε δοκιμαστικό ταξίδι ξανά. Έχουμε μόνιμη κλίση πέντε μπίρες στα αριστερά που κανείς δεν ξέρει το γιατί,αυτό με τα χιλιοτρυπημένα αμπάρια, θέματα με την παροχή ρεύματος...Ανάθεμα την αξιοπλοΐα του!

Θα φύγω,το συντομότερο δυνατόν.