Ε.

LIV - Το πύρινο μειδίαμα της δικαίωσης.

Ο άνεμος γυρίζει το μικρό μας πειρατικό σαν καρουζέλ γύρω από την άγκυρά του κάπου στον Ευβοϊκό κόλπο. Μόνος στην γέφυρα με παρέα μια μισοάδεια κούπα καφέ,τσιγάρα,black metal και τις σκέψεις μου να μου τρυπούν το μυαλό.

Αναρωτιέμαι, ύστερα από τόσα χρόνια πως στον κόρακα γίνεται να μοιάζουν τόσο ευτυχισμένα τα πιο κατάπτυστα πρόσωπα που είχα την ατυχία να γνωρίσω και σαν να μην έφταναν όλα αυτά,ο ηλίθιος εγώ να τα βάλω και σε δεσποτική θέση στη ζωή μου.

Μοιάζουν, μα δεν είναι.

Η βρωμιά σας με αηδιάζει...

Κόσμοι ολόκληροι βασισμένοι σε ψέματα και αυταπάτες. Κόσμοι πλασμένοι από τον πηλό του εγωισμού σας και ψημένοι στις φλόγες των μάταιων φιλοδοξιών σας.

Παλιότερα είχα γράψει πως δεν είναι όλα για όλους. Η ευτυχία,η ευημερία, ακόμα και η ίδια η ζωή. Δεν άλλαξα μυαλά έκτοτε,μα θα προσθέσω πως ούτε η φιλοδοξίες είναι για όλους. Τα όνειρα και η άνοδος. Τα μεγαλεπήβολα οραματα και οι βαρύγδουπες λέξεις που σας πνίγουν όταν τις αναλογίζεστε. Ο κόσμος ο ίδιος. Η γαλήνη που κάθε ψυχή ποθεί.

Ξανά και ξανά,η λαγνεία μου για την καταστροφή σας με απανθρακώνει ψυχικά. Με καίει και με τρώει,μα μου αρέσει. Ειλικρινά, ο πόνος σας,ο μόχθος σας και η καθημερινή σας πάλη με τον εαυτό σας είναι το καύσιμο στη φωτιά της εκδίκησής μου. Αφού δεν το βρήκατε από εμένα,ας το βρείτε από την τύχη,σύμπαν,κάρμα,κόσμο you name it. It matters not to me.

Το μόνο που έχει σημασία είναι πως εν τέλει το δηλητήριο που με τάισαν σιγά σιγά,δηλητηριάζει και εκείνους με τον ένα ή άλλο τρόπο. Και ευχαριστιέμαι το κάθε δευτερόλεπτο,την καθε στιγμή.

Ναι,είπαμε. Δεν είμαι ο ανώτερος άνθρωπος. Δεν είμαι ο μεγαλόκαρδος που συγχωρεί. Δεν είμαι ενάρετος. Είμαι ένα μικρόψυχο κωλόπαιδι που ευτυχεί με την δυστυχία των άλλων και ασχέτως με το ποσο πνιγμένος στα σκατα μπορεί να είμαι,πάντα θα νιώθω οργασμικές ανατριχίλες να ανεβοκατεβαίνουν τη ραχοκοκαλιά μου όταν νιώθω πως πονάνε. Πως υποφέρουν. Όσα χρόνια και αν περάσουν,θα με ξεδιψά ο ιδρώτας του Γολγοθά σας.

Πάντα θα ζητώ κι άλλο.

Πάντα θα θέλω να σας βλέπω να τσαλακώνεστε.

Να κυλιέστε στη λάσπη που σαν παράσιτα δικαιωματικά ανήκετε.

Η σαδιστική μου δίψα δεν θα σβήσει ποτέ.

Θα σβήσει μοναχά όταν αποφασίσω εγώ να σβήσω τα φώτα του κόσμου μου δια παντός και δεν σκοπεύω να είναι τώρα στα κοντά. Η οδύνη σας άλλωστε μου δίνει ζωή. Κίνητρο. Λόγο. Μειδίαμα στο σκελετιασμένο κρανίο μου.

Τα φιλιά μου εκεί στον βορρά,

παράσιτα,σφήκες και λοιπα ζωύφια...

Fuckin pest.