Ε.

XIV - Μια κάποια ανυπομονησία.

Δεν ξέρω γιατί ακριβώς θέλω να γράψω. Ίσως έτσι όλες μου οι σκέψεις μπουν σε κάποιον μπούσουλα. Η τουλάχιστον,όσες μπορώ να συλλάβω στο ανίερο χάος που γυρνά σαν ανεμοστρόβιλος στο μυαλό μου. Ίσως η ανάγκη μου για επικοινωνία. Basic fucking human interaction. Η σιωπή με πνίγει εδώ. Και τι άλλο άλλωστε θα μπορούσε με να κανει; Ο τρόφιμος που ακούει στο όνομα Απόκληρος, είναι στο κελί του. Δεν φαίνεται να φωνάζει, να ζητάει κάτι. Να εκδηλώνει την κάποια του ανάγκη. Άρα όλα κυλούν καλώς. Όλα κυλούν όπως η φυλακή του ορίζει. Δεν φαίνεται να τρώει,αλλά τουλάχιστον δεν τελειώνει τις προμήθειες του σωφρονιστικού αυτού ιδρύματος στην μέση του πουθενά. Και για φαντάσου, την διαδικασία που χρειάζεται να έρθουν οι προμήθειες εδώ. Άσε,και η ακρίβεια ξυρίζει. Η βενζίνη,αγαθά. Όλα κοστίζουν.

Και κοστίζουν και σε εμένα.

Σήμερα έλαβα ένα κομμάτι του παρελθόντος μου,που εδώ και μήνες σάπιζαν στην ντουλάπα ενός εξίσου σάπιου,απρόσωπου,άδειου ανθρώπου. Επίσημα,το κεφάλαιο αυτό έκλεισε και θα ανήκει για πάντα στο ήδη,αρκετά βεβαρημένο μου παρελθόν. Yesterday is dead and gone my friends, αλλά πάντα η σκιά που άφησε στην ζωή μας θα είναι εκεί. Εγώ προσπαθώ αντί να μην την κοιτάω, να χαμηλώσω κι άλλο τα φώτα ώστε το σκοτάδι μέσα μου να την καταπιεί στα βαθύτερα τάρταρα και να μην εμφανιστεί ποτέ ξανά.

Σύντομα, έστω για λίγο (αν και εύχομαι για περισσότερο) θα φύγω για λίγο από εδώ μέσα. Μακριά από την απομόνωση που μου στοίχησε τα πάντα.
Σύντομα, θα αναπνεύσω ξανά. Θα χαθώ στην θάλασσα που κανένας ναυτικός δεν ταξίδεψε ποτέ. Εκεί που το ηλιοβασίλεμα είναι αιώνιο και τα νερά ζεστά,γεμάτα ιστορίες και όνειρα,με αγκαλιάζουν με την πιο γλυκιά θαλπωρή.

Ανυπομονώ για αυτή την μέρα,της μεγάλης απόδρασης. Σχεδόν χαράζω στους τοίχους τις μέρες που απέμειναν για αυτή την μεγάλη μέρα,την μεγάλη διαδρομή,μα η αγκαλιά που με περιμένει στο τέρμα, είναι μεγαλύτερη από όλα αυτά...

Μεγαλύτερη και από εμένα τον ίδιο.

Πόσο μου έχεις λείψει...