Ε.

LII - Σε καθε βαπόρι ενας τρελός, στο δικο μου όλοι.

(Γραμμένο αρχές Νοεμβρίου 2022)

Αυτό που σε κάθε πλοίο που θα είμαι πρέπει να πληθαίνουν και οι ηλίθιοι μαζί με την υπηρεσία μου,πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει.

Όπως θα καταλάβατε από την σύντομη αυτή εισαγωγή, βρίσκομαι ξανά σε πλοίο. Μην αναρωτηθείτε το γιατί. Ας πούμε πως έχω τάσεις φυγής απο τα προβλήματά μου στην στεριά και είναι μια πάρα πολύ καλή ευκαιρία για να αναβάλω την καταπολέμηση και την λύση τους πάντα σε ένα αύριο που δεν έρχεται ποτέ. Με αυτά, σας παραθέτω τα κάτωθι.

Στο πρώτο μου πλοίο, όλοι,με ελάχιστες εξαιρέσεις από πλήρωμα τριανταδύο ατόμων,ηταν στην καλύτερη των περιπτώσεων για ξύλο σε σκοτεινό δωμάτιο για να μην ξέρουν από που τους έρχονται τα κλωτσομπούνια.

Στο δεύτερό μου,ο ένας ο ανθυποπλοίαρχος. Ζώον δίποδο,που για όλα είχε κάτι να πει και κάτι να γκρινιάξει σαν πεντάχρονο. Στο τρίτο,ένας λοστρόμος που τα έβαζε με θεούς και δαίμονες και όλη μέρα είχε την απαίτηση να παίζει στο καπνιστήριο national geographic,λες και αυτό που χρειάζεται το πλήρωμα την ωρα που τρώει ειναι να ξέρει καθε ποτε οι κροκόδειλοι του Νείλου εχουν περίοδο και πότε τα καριμπού της Εθιοπίας τρώνε γρασιδι αντι για φύλλα.

Στο τελευταίο? Ο αγαπημένος μου υποπλοίαρχος που θα πλήρωνα να δω πως τον πετάνε κακήν κακώς από το πλοίο κατά μεσής πελάγους με τσιμεντογωνία δεμένη στα πόδια,επειδή είναι άχρηστος,άγαρμπος,άσχημος,άξεστος, αμόρφωτος,ανάξιος και ολα τα κακά της μοίρας.

Σε αυτό; Ο σοφός λαός λέει πως το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Σημειώθηκε νέο σκορ κακοτοπιάς, με την πλοιαρχέσα που μου έτυχε. Μια εξηνταπεντάρα στρίγγλα που το μόνο που κάνει είναι να φωνάζει από το πρωί μέχρι το βράδυ,επειδή βαράει χαρμάνες. Μεταξύ μας; Αν ήμουν και εγώ μια ζωή στα χωματάδικα,θα έπεφτα στα βαριά μπας και επιβιώσω κάθε μπάρκο. Αλλά αυτή έσπασε τα καντράν.

Βριζόμαστε από το πρωί ως το βράδυ εδώ μέσα. Με παναγίες ξεκινάει η μέρα και με σιχτίρια από μέρους μου τελειώνει. Στο deck μου,είμαστε τρεις αξιωματικοί. Αυτή,μια υποπλοίαρχος παρατρεχάμενή της και εγώ. Το υπόλοιπο πλήρωμα δεν περνάει ουτε κάτω από τη σκάλα για να μην τους πάρει καμία αδέσποτη από την λωρίδα της Γάζας που φτάσαμε να είμαστε εδώ μέσα.

Από την μέρα ένα,μου έκανε ξεκάθαρο πως είμαι ανεπιθύμητος εδώ. Το γιατί δεν το γνωρίζω. Το μόνο που ξέρω όμως με σιγουριά είναι πως έχει ρουφιάνους σε όλο το πλοίο που της δίνουν ραπόρτο για ότι και αν συμβεί εδώ μέσα. Ναύτες,λοστρόμος και ένας δόκιμος είναι τα αυτιά και τα μάτια της. Μόνο ένας ναύτης,ο Σταύρος είναι αυτός που σηκώνει κεφάλι ενάντια στην κατάχρηση εξουσίας που ασκεί αυτή η κατάπτυστη αξιωματικός εδώ.

Τον δε μάγειρα,που τον είχα μαζί μου και στο προηγούμενο τον έχει ρημάξει στις παρατηρήσεις και στις προσβολές. Με βλέπω μαζί με αυτόν,εναν τρίτο μηχανικο και τον ναύτη,να κάνουμε κόμμα εναντίον τους και να διαπράξουμε το ύψιστο κακούργημα στην θάλασσα. Την ανταρσία.

Χμμ...

Είναι εκείνες οι στιγμές που απλά σκέφτομαι να κοιτάω στα μάτια ένα τέτοιο άτομο,ανήμπορο πλέον να αντιμετωπίσει την οργή του πληρώματος και να του πω με την πιο σταθερή φωνή που θα μπορούσα να έχω:
"I am assuming command of this vessel. You are dismissed,captain." Και να τους κλειδαμπαρώσουν σε κάποιο στρίτζο μέχρι να τους βάλουμε να περπατήσουν τη σανίδα στα ανοιχτά,με τη μόνη εναλλακτική τους, το ματωμένο ξίφος μου.

Όσο Χόλιγουντ και να είναι αυτό,δυστυχώς δεν μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο εδώ μέσα,τουλάχιστον ακόμα. Θέμα ημερών ίσως.

Ωρών,ίσως και λεπτών τώρα που το σκέφτομαι. Είναι αγάπη μου να με δοκιμάσει το λάθος άτομο τη λάθος ώρα και εκείνη,ως τώρα έχει κατοχυρώσει δικαιωματικά τον τίτλο.

Ποιος θα μου το έλεγε πως θα ζητούσα εγώ,ο εξευγενισμένος πειρατής του Αιγαίου, ο κουρσάρος της νευρικότητας και βαρώνος τον φρικών,πως θα κινούσα γη,ουρανό και σύμπαν να γυρίσω στην γριά,το πλοίο που εν τέλει αγάπησα να μισώ και μίσησα να αγαπώ.

Αν δεν σφαχτούμε καμία μέρα εδώ μέσα,χρησιμοποιώντας μπουγατσομάχαιρο για γιαταγάνι,θα φύγω πανηγυρικά ουρλιάζοντας προς πάσα κατεύθυνση.

Στ'ανάθεμα, συφιλιασμένα κοπρόσκυλα.