Ε.

I. Λίγα πράγματα,σκόρπια.

 Ποτέ δεν ήμουν καλός στις εισαγωγές. Είναι μια ευθύνη στο μυαλό μου που απαιτεί να φέρω είς πέρας τις προσδοκίες κάποιου παίζοντας με τις λέξεις και τα γράμματα που ακολουθούν. Μπορεί να το έχει πεί κι άλλος πρίν απο εμένα αυτό. Δεν έχει σημασία.  Το μόνο που μπορώ να σας πώ με ασφάλεια αγαπητοί μου,είναι πως ένιωσα ξαφνικά την,ανάγκη,αν το θέλετε να μοιραστώ με εσάς τον κόσμο μου. Τις σκέψεις μου και ίσως,τις αθεράπευτες φοβίες μου που αναπτύχθηκαν μέσα μου αυτά τα 26 χρόνια που περπατώ σε αυτόν τον πλανήτη. 26 χρόνια παράνοιας,βραχύβιας ευτυχίας,ερωτηματικών και αν μου επιτρέπετε,βλακωδών επιλογών και αποφάσεων που χρήζουν ερώτηση. και άλλα τα οποία θα αποκαλύπτονται σιγά σιγά καθώς οι σελίδες πληθαίνουν.

 Το μόνο που χρειάζετε να ξέρετε σε αυτό το σημείο είναι πως ονομάζομαι Ε. Ο Aπόκληρος Ε. Ο περίεργος τύπος που φοράει πάντα μαύρα. Εκείνος που μέχρι να πέσει το φώς του ήλιου,φοράει γυαλιά ηλίου,ίσως για να το παίξει κάποιος,ίσως για να κρύψει το βλέμμα του απο τον κόσμο γύρω του. Ίσως,ο πρωταγωνιστής στην δική του ιστορία. Ο τύπος που όλοι είχανε κάποτε δεί,μιλήσει,χαιρετήσει στον δρόμο απο ευγένεια,χωρίς να ξέρουν το όνομά του,μα η φιγούρα, τους είναι γνώριμη. Απρόσιτος,ψώνιο,τρελός,στον κόσμο του. Αυτός είμαι. Μπορεί και εσύ να με έχεις δεί και εσύ σε κάποια γνωστή πλατεία ή σοκάκι,να περπατάω μόνος με σκοπό και να χάνομαι στην θάλασσα του κόσμου,χωρίς να κοιτάξω πίσω.

 Είχα σκοπό να αφήσω την εισαγωγή χωρίς την παρούσα παράγραφο και συνειδήτοποιώ πως εν τέλει δεν είμαι καλός ούτε στο να γράφω μια όποια κατακλείδα. Όταν το μυαλό τρέχει και οι σκέψεις είναι πολλές,φαντάζει εύκολο για κάποιον τρίτο,το να αρχίσω από κάπου και να φτάσω κάπου. Ο χείμαρος όμως της υπερανάλυσης συναντά τα νερά των συναισθημάτων και της εσωτερικής μου μάχης και γίνονται αχαλίνωτοι ωκεανοί που με παρασύρουν στα βάθη αμαχητί.