Ε.

XLIV - Οξεία περίπτωση λαμαρινίασης.

Τελειώνει και αυτός ο μήνας και μένουν είκοσι περίπου μέρες για το πολυπόθητο μου ξέμπαρκο. Το προτελευταίο βήμα πριν την πλήρη ελευθερία μου.

Είκοσι μέρες που φαντάζουν να κυλούν με ρυθμούς low and slow,σε σημείο αηδίας. Μια ώρα στον έξω κόσμο είναι δύο μέρες στις σκουριασμένες λαμαρίνες της γριάς. Μέρες γεμάτες προβλήματα...

Ανέφερα σχεδόν όλα τα προβλήματα που έχω αντιμετωπίσει αυτούς τους δύο μήνες εδω,μονάχα ένα είναι αυτό που εδραιώνεται και δεσπόζει κάθε στιγμή της ημέρας μου εδώ μέσα.

...Ο νέος υποπλοιαρχος.

Ένας άνθρωπος, εξήντα χρόνων, με μηδενική ναυτική παιδεία και εδώ που τα λέμε,γενικά κενός παιδείας. Η γλώσσα του σαν πολυβόλο χτυπάει ασταμάτητα. Μα τι τέσσερεις,μα τι πέντε το πρωί,θα μου αναλύσει το ζώον τα γαμησιάτικα του στην Πάτρα,στην Αγγλία,στην Ινδονησία και στην Σιγκαπούρη,χωρίς βέβαια να έχω ζητήσει ούτε μια από αυτές τις πληροφορίες προφανώς. Θα γκρινιάζει μόνος του πως όλα πάνω στην γριά είναι λάθος (τουλάχιστον είναι κάπως ξύπνιος,τον είχα για πιο κοιμήσαυλο) και τα έχει μονίμως με τον καημένο τον λοστρόμο. Οριακά τον πυροβολεί με καραμπίνα και κάνει το τομάρι του χαλί,σαν τρόπαιο από κάποιο εξωτικό σαφάρι μπροστά από τζάκι.

Αυτός ο λαμπρός (ειλικρινά το γράφω με φόβο μην πέσει το ταβάνι να με πλακώσει εδώ μέσα,δεν θέλει και πολυ) αξιωματικός,που για να ρίξει αλάτι στο φαγητό του,απλά τινάζει τα γαλόνια του πάνω από το πιάτο με τα τοσα χρονια στην θαλασσα,είναι ειλικρινά ο πιο άχρηστος και επικίνδυνος άνθρωπος που έχω συναντήσει ως τώρα στα καράβια.

Τρεις φορές κόντεψε να μας σκοτώσει,ειτε γυρνώντας μας στην πλώρη κάποιου πλοίου,είτε αγνοώντας παραδειγματικά κινήσεις άλλων τριγυρω πλεούμενων και έτρεχα εγώ να σώσω την κατάσταση. Πάνω σε ελιγμούς να χώνει τον κουβά που έχει για κεφάλι μπροστά στο plotter και να μην βλέπω ούτε κίνηση,ούτε πορείες και το καλύτερο,σε δικούς μου χειρισμούς να μου δείχνει πράγματα στο κινητό του,απαιτώντας να δείξω προσοχή. Συγνώμη ρε θείο, αλλά αν κοιτάξω ότι σκατα μου δείχνεις εκείνη την ριμαδοστιγμή στο κινητό σου,έχω την αμυδρά εντύπωση πως θα ΠΕΘΆΝΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΛΑΚΑ. Έρχεται βαπόρι από απέναντι,CPA 0.0 με χρόνο τέσσερα λεπτά. Θες να τον αφήσω να μας περάσει από πάνω βρε χοιροβοσκέ με γαλόνια να μην μείνει κολυμπιθρόξυλο από την γριά?

Όχι δόκιμος,όχι τζόβενο,όχι καμαρωτάκι. Γαμημένος υποπλοίαρχος με χαρτιά και διπλώματα.

Πόσες φορές κρατήθηκα να μην του περάσω το τιμόνι κολάρο,να ξέρατε...Η να τον πετάξω με κλωτσιά τύπου Λεωνίδα κατά μεσής πελάγους να τον φάνε τα σκυλόψαρα του Αιγαίου,μπας και κάνω μια βάρδια ήσυχη, χωρίς να μου ανέβει η πίεση σαράντα.

Μιλάει μόνος του. Κάνει διάλογο με τον εαυτό του. Δεν μιλάω και συνεχίζει σαν να του είπα "κάνε μου τα ούμπαλα πλανήτες."

Προφανώς χωρίς να πιω καφέ,είμαι στην πιο ζωώδη φάση μου. Και εσύ με βλέπεις έτοιμο να σε γδάρω ζωντανό για να σε κάνω γκεσταπίτικες καμπαρντίνες αν αρχίσεις τα δικά σου και παρόλα αυτά,το ρισκάρεις,μου μιλάς για ότι μαλακια δίχως συνοχή σου έρχεται στο γαμωκέφαλό σου,λες και στο ζήτησα. Θα τσαντιστεί μόνος του,θα φωνάζει μόνος του και θα εκνευρίζεται ακόμα χειρότερα κάθε φορά που η ένταση της φωνής του ανεβαίνει,λες και ακούει πράγματα.

"SOMEONE MAKE A NOTE OF THIS MAN'S BRAVERY PEOPLE."

Δεν κρατήθηκα. Το είπα στον πλοίαρχο. Δεν θα μου γίνουν τα ήδη πετσοκομμένα νεύρα μου κιλοτάκια με την ανευθυνότητα και την απύθμενη ηλιθιότητα του.
"-Ήξερα πως τα πράγματα είναι άσχημα με την πάρτη του αλλά όχι και έτσι." Γύρισε και μου είπε.

Να το χέσω αγάπη μου!Ο άνθρωπος κάνει μόνος του βάρδιες. Πιο ασφαλής θα ένιωθα να άφηνα ένα εξάχρονο με καλλιτεχνικές ανησυχίες μονο του στην γέφυρα πάρα αυτόν,γαμω την τύχη που με δέρνει στο κωλοβάπορο που βρήκα να έρθω.

Η ιδέα του να τον φιμώσω και να τον κλείσω σε κανένα αρμάριο δεν είναι καθόλου κακή. Πως το εξηγώ βέβαια μετά στον πλοίαρχο είναι ένα θέμα από μόνο του βέβαια που αυτή την στιγμή υστερώ να αντιμετωπίσω. Όχι πως ο άνθρωπος θα τα βάλει μαζί μου, χθες το βράδυ σαλπάροντας από Σαντορίνη, δίνει εντολή ο πλοίαρχος "Γραμμή για την Οία.",οικισμός στο βόρειο μέρος του νησιού.
"-Οία;Φτάσαμε κιόλας στην Οια;"Μας φωνάζει και άρχισε να ψάχνει στο plotter και στους χάρτες. Ο πλοίαρχος,απελπισμένος με το φρούτο που του στείλανε για υποπλοιαρχο γυρίζει και με κοιτάει με ένα βλέμμα που ούρλιαζε "Τι ακούω καπτα-Απόκληρε και δεν σωριάζομαι εδώ μεσα;". Μπερδεψε την Οια με την Ίο. Μετά βίας προσπαθούσα να κρατήσω το νευρικό γέλιο που με έπιασε,ξεροβήχοντας και να μάχομαι ταυτόχρονα με το gag reflex μου από την μπόχα που μου ερχόταν από την απλυσιά του υποπλοιαρχου. Με γνώμονα όλα αυτά,υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να με βοηθήσει και αυτός σε αυτή την συνωμοσία ενάντια στον λαιμό του πλοιου. Λέγανε οι παλιοί ναυτικοί,το κεφάλι είναι ο καπετάνιος μα ο σβέρκος είναι ο υποπλοιαρχος.

ΚΑΙ ΕΓΩ ΤΙ ΕΙΜΑΙ? ΤΟ ΚΟΛΑΡΟ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΚΡΑΤΑΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΓΚΡΕΜΊΣΟΥΜΕ;

Ειλικρινά, κρατιέμαι πλέον ζωντανός και ξύπνιος με τσιγάρα,ενεργειακά ποτά και καθαρό μίσος για τους πάντες και τα παντα σχετικά με αυτό το βαπόρι.

Εικοσικάτι μέρες ακόμα....

Θα περάσουν. Σαν πέτρα στα νεφρά βέβαια, μα θα περάσουν.

Θα φύγω με κωλοδάχτυλα υψωμένα στους ουρανούς που θα κρύψουν τον ήλιο.