Ε.

XXVI - Οριακά ναυάγιο.

Ακόμα μια Κυριακή που οι πλανήτες αποφάσισαν να ευθυγραμμιστούν και να φροντίσουν πως με το ξύπνημα του ο Απόκληρος, θα κατεβάζει σιχτίρια αντί για καλημέρες. Βέβαια είδα την καταστροφή του Δράμαλη να έρχεται από χθες κιόλας το βράδυ,αλλά εγώ τα λέω,εγώ τα ακούω.

Εντολή πλοιάρχου, να γεμίσει νερό ή δεξαμενή ψύξης του άξονα της μηχανής,όπου η παροχή του βρίσκεται ακριβώς δίπλα από την καμπίνα μου. Ως ευσυνείδητος αξιωματικός,εξέφρασα τις ανησυχίες μου στον πλοίαρχο,λέγοντας του πως από την στιγμή που δεν ξέρουμε την στάθμη του νερού στην δεξαμενή, να μην μείνει όλο το βράδυ η παροχή,μην κάνει υπερχείλιση και γεμίσει το πλοίο νερά.

"-ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΜΑ,ΑΔΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΑΙΡΝΕΙ ΜΕΣΑ 10 ΤΟΝΟΥΣ."

Τι τα θες; Διακοπή ρεύματος το πρωί. Ξυπνάω από φωνές και καντήλια στα ρουμάνικα. Κατεβαίνω από το σχετικά υπερυψωμένο κρεβάτι μου,προσπαθώντας να επικεντρωθώ στην πραγματικότητα του τώρα,να συντονιστώ σε συχνότητα ξύπνιου ανθρώπου. Με το που ακούμπησα το πόδι μου κάτω,ένιωσα υγρασία. Ανάβοντας τα φώτα,αφού επανήλθε το ρεύμα,η καμπίνα μου είχε γεμίσει νερά από την είσοδο. "-That' was definitely not supposed to happen" γρύλισα και έτρεξα να βγω έξω. Ανοίγοντας,βρέθηκα αντιμέτωπος με σκηνή βγαλμένη απευθείας από τον Τιτανικό του Cameron. Νερά ως τον αστράγαλο,φώτα να τρεμοπαίζουν,βρισίδια τα μισά ελληνικά και τα άλλα μισά ρουμάνικα (και ίσως,πράγματα σε γλώσσες που δεν υπάρχουν).
Μονάχα το nearer my god to thee έλλειπε να παίζει στις εννιά το πρωί από μια απελπισμένη ορχήστρα στο κατάστρωμα,γνωρίζοντας πως ο τραγικός της επίλογος,θα γραφτεί σε ένα μικρό καρνάγιο έξω από τον Βόλο με μέσο βύθισμα τα πέντε μέτρα,κατακαλόκαιρο και όχι μια κρύα νύχτα του Απρίλη στον βόρειο Ατλαντικό.

Το μόνο που μπόρεσα να κάνω,ηταν να στρίψω ένα τσιγάρο,κομμάτια ακόμα από τον ύπνο όπως ημουν και να προσπαθώ να χωνέψω το υπερθέαμα. Δεν ήμουν έτοιμος για αυτό. Κάθε μέρα και κάτι ακόμα πιο χαοτικά καταστροφικό θα συμβεί. Πλέον μπορώ να λέω,πως είμαι διασωθεν ναυαγίου που κόντεψε να βυθιστεί μέσα στο ναυπηγείο!

Μέχρι τις έντεκα,οι δύο μηχανικοί είχαν στήσει ήδη μια πρόχειρη αντλία για να ξεκινήσει η απάντληση του νερού,το οποίο είχε φτάσει ως την μηχανή και πάλι καλά,δεν έφτασε μέχρι τις γεννήτριες ή κάποιον πίνακα, γιατί πέρα ότι θα γινόμασταν μια νέα Χιροσίμα,κάτι μου λέει πως εγώ θα μάζευα το ναυτικό αίσχος που θα επακολουθούσε,γιατί ως γνωστόν,ο Απόκληρος πάντα θα επιβιώνει για να μαζεύει τα σπασμένα.

Τουλάχιστον, ο κύριος πλοίαρχος είχε την αξιοπρέπεια να παραδεχτεί το λάθος του και να ζητήσει συγνώμη από όλους μας του Κυριακάτικα τρέχαμε πανικόβλητοι πάνω κάτω. Βέβαια μια συγνώμη δεν θα βγάλει τους τρεις περίπου τόνους νερό από το πλοίο ως δια μαγείας. Μακάρι δηλαδή, όλοι θα ήταν ευτυχισμένοι. Και εγω; Μόνο ευτυχισμένος δεν είμαι. Ούτε που θυμάμαι πόσους κουβάδες άδειασα στην θάλασσα με νερό από το κατάστρωμα μου. Κάπου τα χέρια μου με εγκατέλειψαν. Και το ίδιο και τα λογικά μου. Τόσες ώρες μετά,κάθομαι και γελάω σαν τον φρενοβλαβή κοιτώντας τα ποσά πολλά πράγματα έχουν συμβεί εδώ μέσα από την ώρα που ήρθα. Αυτό με τον εργάτη που σκοτώθηκε,η υποπλοιαρχος έπεσε από μια σκάλα και έσπασε τον ώμο της,η μηχανή παίρνει στροφές μόνο ανάποδα και όχι πρόσω για άγνωστο ακόμα λόγο,εγώ που ξυπνάω κάθε βράδυ αναίτια γύρω στις πέντε το πρωί,τώρα αυτό και άλλα πόσα πολλά μικρά που συμβαίνουν κάθε μέρα είναι αρκετά για να κατακλειδώσω την απόφασή μου,πως μετά από αυτό το μπάρκο,θάλασσα τέλος για εμένα. Τόσα χρόνια,τόσα πλοία,μόνο πράγματα πήραν από εμένα. Δεν αξίζει πλέον ούτε η αμοιβή μου. Δεν με γεμίζει ούτε στο ελάχιστο.

Και ο Αύγουστος δεν είναι μακριά. Μετράω τις μέρες σαν τον κατάδικο ξανά για να φύγω.

Ειρωνεία...

Αλαλαγμό έκανα για να σηκωθώ να φύγω από την φυλακή μου στην πινέζα του χάρτη για να έρθω εδώ. Τώρα,δεν βλέπω την ώρα να ξεμπαρκαρω. Η υπομονή μου έχει φτάσει σε αριθμούς που μετρούν υπό του μηδενός πλέον, με όλους και ολα. Ποτέ δεν ένιωσα ξανά την ανάγκη να φωνάξω "-Fuck it! Screw everything and everyone! Every man for himself!" τόσο δυνατά που να με ακούσουν σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου που έχω ταξιδέψει και πιστέψτε με,δεν είναι και λίγα. Από τα βάθη της Ασίας, ως την μέση ανατολή και Ευρώπη.

Ποιος πάει τώρα να μαζέψει την καμπίνα,πνιγμένη στο νερό....