Ε.

ΧΧΧΙΙΙ - Προσωπεία και αλμύρα.

Δεν υπάρχουν νέα από τον πλανήτη Μιτζέλα. Ένας πλανήτης που φαντάζει πιο κοντά στον ήλιο από όλους. Ο ελάχιστος αέρας που φυσάει είναι καυτός και αυτός. Η ιδια καθημερινότητα στο σταματημενο πλοίο. Ο ιδρώτας,τα πετρελαια και τα δακρυα,λιγμοί και θόρυβοι από τα μηχανήματα γίνονται ένα. Έχω γίνει κομμάτι του πλοιου και εγώ. Ένα ακόμα φθαρμένο εξάρτημα,στην αρχαίο αυτό σύνθετο οργανισμό,που σχεδιάστηκε να ταξιδεύει τον κόσμο.
Κάνω θόρυβο,στάζω και χρειάζομαι συντήρηση. Μα σε αντίθεση με την γριά,δεν μπορεί κανένας να με βοηθήσει.

Βλέπετε δεν ανοίγομαι εύκολα σε κόσμο. Κυρίως αυτός είναι και ο λόγος της ανωνυμίας μου εδώ. Κάθε πρωί που θα σηκωθώ φοράω την μάσκα του αξιωματικού και όχι του πραγματικού Απόκληρου. Το πρόσωπο που θέλουν να βλεπουν εκείνοι και το προσωπο που θελω εγω να βλεπουν. Μια αμοιβαία συμφωνια που δεν ειπώθηκε ποτε απο καμια απο τις δυο πλευρες. Με συμφέρει και με καλύπτει, ασχέτως του ψυχικου κόστους και σθένους που απαιτεί καθημερινά.
Έχει την πλάκα του βέβαια να υποδύεσαι πως είσαι κάποιος που δεν είσαι. Ένας υπομονετικός,χαμογελαστός και ευγενικός αξιωματικός που αγαπά την δουλειά του και την ιδιότητά του εδώ.

Κάθε άλλο παρά αλήθεια είναι η τελευταία πρόταση. Είμαι ένας νευρικός,γκρινιάρης,μίζερος,στριμένος και ευερέθιστος άνθρωπος (ή τουλάχιστον ετσι με εχουν ονομάσει) που θα άλλαζε καριέρα με την πρώτη ευκαιρία χωρίς να το σκεφτεί πολύ. Είμαι ένας άνθρωπος που έχει βαρεθεί τους πάντες και τα παντα. Η καθημερινότητα και η πραγματικότητα των άλλων ανθρώπων των αρρωσταίνει. Δεν μπορεί να είναι ξανά φυλακισμένος. Είμαι μια ιδέα δεμένη σε σάρκα και οστά. Μια ιδέα,που ζητάει ελευθερία ξανά...

Και αυτή η ιδέα,γίνεται ανεξέλεγκτος χείμαρρος σαν κλείσω πίσω την πόρτα της καμπίνας μου. Δίχως σχήμα και μορφή,απλώνομαι παντού τριγύρω,από γωνία σε γωνία, περιμένοντας και ονειρεύοντας την μέρα που θα φύγω από εδώ. Αν είμαι τυχερός,έχω και ένα μισοάδειο πακέτο τσιγάρα και δύο κρύες μπίρες στο ψυγείο μου.

Ξανα ο ιδιος παρονομαστής. Τάσεις φυγής,όνειρά δραπέτευσης,σχέδια απόδρασης.
Αργά ή γρήγορα θα έρθει η πολυπόθητη μέρα.

Και μετά τι;

Και αν μετά πάλι θέλω να το βάλω στα πόδια και να φύγω; Και αν πνίγομαι ξανά; Και αν η ιστορία μου συνεχίσει να κάνει τον ίδιο γαμημένο κύκλο ξανά και ξανά και ξανά; Και...Και...Και...

Δεν με παίρνει για ελιγμούς αποφυγής πια. Τους εξάντλησα όλους. Ή τουλάχιστον,αυτούς που ξέρω πως δουλεύουν. Δεν αντέχω την ίδια φαρσοκωμωδία όμως...