Ε.

ΙΧ - Η μέρα μετά.

Τα μάτια μου, πρησμένα σαν να με γροθοκόπησαν κάποιοι και κράτησαν την μελάνια για κάποιο μου χρέος. Στεγνός λαιμός και γλώσσα καμμένη από τα πολλά τσιγάρα. Ο καφές είναι πάντα παρηγοριά και κατεβαίνει γρήγορα,μα τίποτα δεν μπορεί να σβήσει την φλόγα που καίει μέσα μου από χθες. Αναζοπυρώθηκε ξανά και χίλιες γλώσσες τις με γλύφουν με λαγνεία,απανθρακώνοντας με σιγά σιγά.

"Και τι κέρδισες?" Σε ακούω να ρωτάς. Χρόνο. Κέρδισα χρόνο,για να θρηνήσω κάτι που πέθανε πριν καν γεννηθεί. Να θρηνήσω για εμένα. Αν δεν το κάνω εγώ,τότε ποιος;

Ξανά νιώθω να ανοίγει εκείνη η πόρτα που τρίζει και να ξεχύνονται στο δωμάτιο μου αυτοί οι αλλόκοτοι δαίμονες του χθες,χορεύοντας μασκαρεμένοι με τις αναμνήσεις μου. Και εγώ στην μέση αυτού του ξέφρενου γλεντιού που α μη τι άλλο,διασκεδάζω με όλη μου την ύπαρξη. Ή ότι στον διάβολο απέμεινε από εκείνη.

Το σήμερα δεν ξημέρωσε απόψε. Το χθεσινό βράδυ απλά πήρε διαστάσεις εικοσιτετράωρου και συνεχίζει δυναμικά να μου ρέει το αλκοόλ στον λαιμό μου που νιώθει λες και έχω καταπιεί ξυράφια. Το κάνω με περηφάνια,με στόμφο και με επιθυμία του να ξεχάσω πως είναι να υπάρχεις. Πως είναι η ζωή που ζει ο κόσμος και με νύχια και με δόντια θέλουν να την κρατήσουν δίπλα τους,για να μην τους εγκαταλείψει ποτέ. Γελάω...

Ο φόβος τους,η διακοπτόμενη ανάσα τους,πλέον μου φαίνονται ξένα. Όλα κάποια στιγμή αφήνουν τον Απόκληρο.
Συναισθήματα,πρόσωπα,αναμνήσεις,
σκέψεις,όνειρά,εφιάλτες. Το μόνο που με συντροφεύει πάντα είναι το κάψιμο του κενού. Το άδειο κέλυφος που άφησαν όλα εκείνα πίσω,μέσα μου. Πως γίνεται γαμωτο να πονάει κάτι που δεν υπαρχει;

Για αυτό πίνω σαν το ερπετό. Πίνω μέχρι να έρπομαι και εγώ,ή να πάρω απαντήσεις. Ότι έρθει πρώτο. Σε αυτή την κατάσταση που είμαι,δεν με χαλάει τίποτα πλέον. Win-win που λένε και αγγλιστί.

Σε καμαρώνω ώρες ώρες ρε Απόκληρε. Άλλες απλά απορώ με την πάρτη σου. Τι σου συμβαίνει; Τι σκατά περνάει από το μυαλό σου;

Την μία μου νιώθεις πανίσχυρος. Πλήρης. Την άλλη σαν το κουτάβι κρύβεσαι από τα πάντα. Από αυτή την χούφτα ανθρώπων που σε αγαπούν και αγαπάς,από εσένα. Γιατί αγόρι μου; Νιώθω ώρες ώρες πως σου προσφέρεται χέρι για βοήθεια και εσύ το τινάζεις πέρα. Κουνάς το κεφάλι δεξιά αριστερά και λες "καλά είμαι, παράτα με στην μουσική και στο ποτό.".

Θες να φύγεις μακριά. Το καταλαβαίνω. Και εγώ μαζί σου,μαυροφορεμένε και μίζερε φίλε μου. Και αντε,φεύγεις. Αυτό θα σου λύσει όλα τα προβλήματα; Όλη αυτή η καταιγίδα μέσα σου ξαφνικά θα σπάσει και θα γεμίσει ο τόπος ουράνια τοξα; Όχι. Λίγα πράγματα σπάνε την καταιγίδα Απόκληρε και το ξέρεις καλά. Ας μην μπω σε λεπτομέρειες,ξέρεις πολύ καλά για τι και ποιο μιλάω. Τίποτα δεν μπορεί να σε σώσει όμως από εσένα. Αιωνίως θα είσαι η καταδίκη σου. Πιες ξανά και ξανά σε αυτό. Φώναζε "βίβες" στους δαίμονες που ξεφαντώνουν γύρω σου. Δεν μπορείς να τους νικήσεις. Οχι απόψε. Σήμερα θα σε γλεντήσουν εκείνοι. Θα σου ανοίγουν το στόμα να σου ρίξουν τα πιο κατεστραμένα χημικά και εσύ θα τα καταπιείς όλα,όπως πάντα κάνεις. Θα σε χωρέψουν και θα σε στριμώξουν σε μια γωνιά,μέχρι να σε δουν να κλαίς χωρίς ανάσα. Όταν το πρώτο δάκρυ κόψει το μάγουλο σου θα γελάσουν. Θα κερδίσουν. Δεν σε νοιάζει όμως απόψε να κυριαρχήσεις ή να ηττηθείς. Σε νοιάζει να περάσει το γαμώβραδο.

Βίβες κύριοι...