Ε.

XIX - Σχεδιο απόδρασης.

Αυτός είμαι. Φτιαγμένος από όνειρα δεμένα στην μίζερη σάρκα. Θρεμένος από τα δάκρυά μου και την απομόνωση.
Μεγαλωμένος στο θερμοκήπιο της χειραγώγησης, στερήθηκα τον ουρανό και τον αέρα. Πως ένας κόσμος που δικαιωματικά μου ανήκει,είναι απρόσιτος για εμένα και μόνο για εμένα.

Τρέμω,φοβάμαι. Πνίγομαι όταν σκέφτομαι πως τα ριζωμένα πόδια μου μπορει να μην φύγουν ποτέ από την κόλαση μου. Πως η αλυσίδα μου,στον τοίχο χτισμένη,θα με τραβήξει ξανά πίσω. Θα με σύρει ξανά πίσω,μέχρι να κουρελιαστώ. Μέχρι να σακατευτώ ξανά στις πέτρες του διάβα μου και το μόνο μου φάρμακο να είναι το οινόπνευμα και ο καπνός. Τα δικά μου κώνεια, που κάνουν τον πόνο μου θαμπό,μα ποτέ δεν τον εξαφανίζουν. Και σαν απόμακρος φίλος,θα κάτσει ξανά δίπλα μου,χωρίς να μου μιλάει. Ξέρω ότι είναι εκεί,τον νιώθω. Ακούω την ανάσα του να γρηγορεύει,καθώς καλύπτει την δική μου με το χέρι του. Δεν μπορώ να φωνάξω,ήδη δεν ακούει εκεί κανείς.

Τα δάκρυα δεν έχουν νόημα πια. Και αυτά,σε ένα συναισθηματικό επισκεπτήριο θα έρθουν και θα φύγουν την γνωστή ώρα,όπου είμαι μόνος.

Χθες είπα πως θέλω να σπάσω αυτή την αλυσίδα. Ειλικρινά το έχω ανάγκη. Έχω ανάγκη και δικαίωμα να ζησω. Όχι απλά να υπάρχω. Όχι απλά να αιωρούμαι μισοπεθαμένος στην γυάλα μου,σαν το γερασμένο χρυσόψαρο,που και αυτό μετράει ίσως τις μέρες του,μέχρι να ξανοιχτεί ξανά στο ατελείωτο νερό,ή μέχρι το νερό να το κερδίσει. Δεν δέχομαι τέτοια μοίρα. Εγώ διαλέγω την μοίρα μου. Γιατί όμως για ακόμα μια φορά είμαι τόσο περιορισμένος στις επιλογές;

Γιατί να έχουν μπει όλα σε μια αέναη παύση,όταν στον υπόλοιπο κόσμο οι πηγές της ζωής αν δεν τρέχουν,τουλάχιστον στάζουν λιγάκι τυχη;

Είμαι χαρούμενος και ευτυχισμένος με κάποια πράγματα. Δεν θα το αρνηθώ. Θα ήταν ύστατο ψέμα να έλεγα το αντίθετο. Μήνες τώρα,κάτι μικρό μα ταυτοχρόνως τόσο μεγάλο είναι ο λόγος που με κάνει να χαμογελώ ακόμα και όταν υποφέρω. Να ξυπνάω κάθε πρωί και να βλέπω πως είναι εκεί. Ότι κάποιος,νοιάζεται. Ότι κάποιος, αγαπάει εκείνον τον περίεργο τυπάκο με τα μαύρα ρούχα του και τα χαϊμαλιά του. Αυτό μου δίνει τόση δύναμη,που θα τα έβαζα με θεούς και διάολους για να καταφέρω ότι ποτέ βάζω στο στόχαστρό μου.

Μα όμως, βρίσκομαι σε αδιέξοδο ξανά. Πρέπει να κάνω κάτι για αυτό. Ας είναι μια μικρή χαραμάδα κάτω από μια πόρτα. Θα ζουλήξω το κορμί και την ψυχή μου για να περάσω από μέσα της. Να βγω ξανά από το αδιέξοδο του χαμού μου. Και ύστερα βλέπω. Ας μπορέσω να βρω κάτι,κάτι έστω μικρό,να μπορώ να συντηρούμαι. Κάτι που να με κρατήσει μακριά από την φυλακή μου. Κάτι που θα με κρατήσει εδώ.

Να ανθισω ξανά. Να ζήσω ξανά. Και σιγά σιγά,η κάθε μέρα θα είναι ένα πέρασμα της λίμας πάνω στην αλυσίδα μου. Κάποια μέρα,θα ελευθερωθώ από τα δεσμά μου. Θα κάνω ότι απέτυχε να κάνει ο Προμηθέας. Κουράστηκα να πονάω. Κουράστηκα να ουρλιάζω την νύχτα και να μην με ακούει κανείς. Κουράστηκα να πεθαίνω το βράδυ για να ξαναγεννιέμαι το πρωί,μόνο για να ξαναπεθάνω το βράδυ. Ο φαύλος κύκλος της οδύνης πρέπει να κλείσει οριστικά.

Έτσι θα βγω από αυτή την παράνοια. Μια ευκαιρία μου είναι αρκετή για να την αρπάξω. Μια σπίθα και θα λαμπαδιάσει ο κόσμος που αφήνω πίσω.