Ε.

XLI - Πειρατικές σκεψεις.

Θυμάμαι αποσπασματικά το χθεσινό βράδυ.
Θυμάμαι να χορεύω μόνος βαλς σε έναν έρημο δρόμο με Mortiis να παίζει στα ακουστικά μου στην αστροφεγγιά και εκείνα,οι μόνοι βουβοί θεατές μου. Να με κοιτούν καθώς παραπατούσα και έβρισκα ξανά την ισορροπία μου σε ένα χωμάτινο μονοπάτι ανάμεσα στα δέντρα. Μια δική μου στιγμή. Μια δική μου απελευθέρωση.

Δεν ξέρω το γιατί. Δεν με νοιάζει να το μάθω. It felt right that moment. Άλλωστε ύστερα από τόσο ρούμι που κατέβασα, λογικό και επόμενο ήταν να βγει στην επιφάνεια ο εκλεπτυσμένος πειρατής που κρύβεται μέσα μου.

Ένας πολυταξιδεμένος,κουρασμένος πειρατής που δεν έμαθε ποτέ από τα λάθη του,με μια ευαίσθητη χορδή για τα πιο φίνα πράγματα της ζωης πέρα από την τραχιά πλευρά της στην θάλασσα. Ένας πειρατής,που έκαψε όλους τους χάρτες θησαυρού γιατί δεν τον ενδιαφέρουν πια τα μπαούλα με το χρυσάφι,θαμενα σε μια παραλία κατω απο φοινικόδεντρα. Σιχαθηκε να ψάχνει. Εκει που θέλει να πάει,δεν θα τον ταξιδέψει κανένας χάρτης...

Και αυτός ο πειρατής ήταν η συντροφιά νου μέχρι να πέσω στο κρεβάτι της καμπίνας μου,όπου κατά πάσα πιθανότητα πρέπει να αποκοιμήθηκα σαν μούμια,γιατί πριν από λίγο που σηκώθηκα ο σβέρκος και η πλάτη μου έδειχναν σημάδια πρόωρης νεκρικής ακαμψίας.

Το σώμα μου νιώθω πως με εγκαταλείπει ώρες ώρες. Φθείρεται από τον ήλιο και την αλμύρα,ακολουθώντας το μοτίβο της νοητικής αποσύνθεσης που έχω υποστεί από την μέρα που ήρθα εδω. Μοιάζω με ηχώ του εαυτού μου πια.

Μια ηχώ που θα συνεχίσει να αντηχεί στους μπουλμέδες της γριάς μέχρι να φύγω. Και μετά,το άγνωστο...

Αύριο ξεκινάμε επισήμως ταξίδια. Φεύγουμε από το καρνάγιο της Μιτζέλας με κατεύθυνση τα Πευκάκια για ανεφοδιασμό,έπειτα προς Αλμυρό για φόρτωση με τελικό προορισμό την Τήνο για παραδοση φορτίου. Αυτό το "άγιο" νησί που το λιμάνι του πάντα θα μου θυμίζει τις δύσκολες προσεγγίσεις που έχει όταν φυσούν βοριάδες. Όσες φορές έδεσα εκεί,ήμουν με την ψυχή στο στόμα. Σκορτσάρανε οι κάβοι σαν διάολοι έτσι όπως μας έπαιρνε ο αέρας...

Μετά,άγνωστη η πορεία μας. Αν και μεταξύ μας,με τα προβλήματα που έχει η γριά,δεν μας βλέπω να πηγαίνουμε και πολύ μακριά.

Ας είναι...