Ε.

LXIII - Ας είναι.

Ακόμα μια φορά που ξυπνάω και βυθίζομαι στην πλήρη απόγνωση και παράνοια. Νιώθω ξανά πώς πνίγομαι. Πως ο ίδιος ο αέρας που αναπνέω με στραγγαλίζει απαλά, μα ποτέ δεν μου κάνει τη χάρη να με σκοτώσει και να με λυτρώσει.

Καλο και χρυσό το χιουμοράκι στα τελευταία μου entries,αλλά είναι αδύνατον να τα αντιμετωπίζω όλα καθημερινά με σαρκασμό και καυστικότητα. Καπου κουράζομαι και εγώ μα συνεπώς και εσείς εδώ. Ναι, εσείς οι δύο τρεις που μια στο τόσο ανοίγετε το Ε. και σκέφτεστε,τι να γράφει αυτή η καταραμένη ψυχή ο Απόκληρος. τι φρίκες μπορεί να βάρεσε αυτή την εβδομάδα? Τα υπαρξιακά του,τα γκομενικά του ή οι επαγγελματικές του τραγωδίες κάπου σε κάποια θάλασσα είναι το καύσιμο στη φωτιά της οργής του?

Εχουν γίνει ξανά όλα μύλος ρε. Ολα. Πουτάνα όλα.

Το μόνο που θέλω,είναι να έχω την ησυχία μου. Την ψυχική μου γαλήνη. Και τι έχω από αυτά? Απολύτως τίποτα.

Αναγκάζομαι να παίζω θέατρο πολλές φορές για το κοινό συμφέρον όλων που με περιτριγυρίζουν και αυτό με δηλητηριάζει κάθε μέρα όλο και περισσότερο. Μια παράσταση που το μονο που κανει εν τέλει είναι να διαιωνίζει το κακό.

Δεν μου αρέσει να με βλέπουν αδύναμο. Το σιχαίνομαι. Παραείμαι περήφανος για κάτι τέτοιο. Μα δεν μπορώ άλλο να προσποιούμαι πως μπορώ να κρατώ το κεφάλι μου ψηλά πλέον όταν όλα γύρω μου καταρρέουν ξανά. Κάποιοι των φίλων μου το ξέρουν,άλλοι αδιαφορούν και το πιο περίεργο? Εκεινοι που δεν με ξέρουν όσο οι άλλοι,που απλά έχουν μια όμορφη εικόνα του Απόκληρου, ανησυχούν περισσότερο από κανέναν. Περίεργο...

Ίσως εκεινοι νοιάζονται περισσότερο για εμένα από όσο αλλοι που ήταν και είναι δίπλα μου,for reasons still unknown to me.

Τι να πεις...

Ειστε πράγματι περίεργοι οι άνθρωποι. Όση αηδία και να μου προκαλεί η ανθρώπινη φύση και κοινωνία, άλλο τόσο μου εμπνέει απορίες.

Σε άλλα τραγελαφικά νέα τώρα.

Πριν λίγες μέρες,είχα πιάσει δουλειά σε κατι μακριά απο τη θάλασσα. Νόμιζα πως τουλάχιστον είχα λύσει το οικονομικό μου πρόβλημα όσο είμαι στη στεριά. Μια ανάπαυλα απο την καθημερινή παράνοια. Μια ανάσα ανακούφισης απο το χάος της καθημερινότητας. Άνθρακες ο θησαυρός αγάπες μου. Ουτε στη βδομάδα πάνω,όσους μας πήραν για μερική απασχόληση μας σουτάραν με συνοπτικές διαδικασίες χωρίς λόγο και αιτία. Ξανά βιογραφικά, ξανα ψάξιμο,ξανα φόβος, ξανα το ίδιο τροπάριο. Ξανα,ξανα,ξανα....

Στον άσσο πάλι ο δικός σου...

Ξανα.

Δεν είναι να χαρώ εγώ με κάτι,από την μύτη θα μου βγει. Ψάχνω μανιωδώς ξανά να κάνω κάτι εδώ,προκειμένου να μην ξαναγυρίσω στις λαμαρίνες κάποιου γερασμένου πειρατικού. Απο την μία εκεί,έχω λύσει το οικονομικό μου,δεν έχω αφεντικά πάνω από το κεφάλι μου και δεν υπάρχει η καθημερινή μου παράνοια. Η στέρηση όμως του ότι έχω οικείο, η κούραση,η αϋπνία,ο κίνδυνος που με περιμένει σε κάθε γωνιά και στροφή μου προκαλούν αποστροφή για ότι διάλεξα τόσα χρόνια να σπουδάσω και να επενδύσω. Και ναι,έχω απογοητευτεί. Απο την δουλειά μου,τον κόσμο,την ύπαρξη την ίδια,την πάρτη μου.
Και ξέρω πως μαζί μου,απογοητευονται και άλλοι.

Σας ζητώ συγνώμη.

Ειναι το μόνο που μπορώ να κάνω πια,πέρα από το να παλεύω με τις αυτοκαταστροφικές μου σκέψεις,που πάντα εμφανίζονται τις πιο ακατάλληλες στιγμές. Δεν περιμένω συγχώρεση, δεν πιστεύω στην δύναμή της. Μα είναι το μόνο που μπορώ να πω γιατί έχω την ευθύνη και εγώ,ως ένα βαθμό.

Με γνώμονα όλα αυτά,βρίσκομαι ενώπιον ενός σταυροδρόμιου. Ευθεία, το άγνωστο. Μπορει για μίλια να συνεχίζει η ίδια ευθεια,η ίδια κατάσταση,χωρίς στροφές και ανηφοροκατηφόρες. Το ίδιο άχαρο,μονότονο μονοπάτι. Δεξιά μου,η επιστροφή στην θάλασσα,που ουτε με πιστόλι στον κρόταφο δεν γυρνάω εκεί. Και αριστερά?Χμμμ...

Δεν έχω ιδεα ακόμα τι είναι. Ίσως φοβάμαι να το ονομάσω και αυτό. Το άγνωστο ίσως,που με το σκοτάδι του που μας ενώνει όλους με τον φόβο. Ίσως η καταστροφή μου. Ίσως το τέλος μου. Ίσως και η λύτρωσή μου.

Οτι και να είναι,καλοδεχούμενο είναι πια.
Ετσι και αλλιώς,εδώ και αρκετό καιρό,τίποτα δεν μου δίνει χαρά. Τιποτα δεν μου προσφέρει μια ουσιώδη απόφαση και κίνητρο για το οτιδήποτε. Απολύτως τίποτα. Πολλοι θα πουν:"είσαι δειλός, τα παρατάς." Αλλοι θα γυρίσουν με υφάκι να σου πουν "γιατί δεν ζητάς βοήθεια?"

Αχ χρυσά μου...

Βοηθεια ζητάς όταν έχεις τα φόντα να σωθείς.
Οταν οι δυνάμεις σου αρκούν για να κολυμπησεις ως την ακτή. Για εμένα? Οποιος έρθει κοντά,θα καταλήξει εν τέλει στο βυθό μαζί μου,να κάνουμε παρεάκι στα μπαρμπούνια και στις τσιπούρες.

Ή τουλάχιστον, αυτό συμπεραίνω από τα πεπραγμένα.

Αν το τελος συνεπάγεται με γαλήνη,δεν θα παλέψω άλλο πια. Παρά μόνο θα δεχτώ ότι έχει να μου δώσει. Θα δεχτώ την μοίρα μου καθώς εκείνη θα με αγκαλιάσει στοργικά πριν σκοτεινιάσουν όλα για παντα.

Ας είναι.

Until next time.