Δεν αναγνωρίζω πια τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Φαίνεται σαν κάποιος άγνωστος που τυχαία συναντώ κάθε φορά στον καθρέφτη κάθε μέρα,που κάπως μοιάζει σε εμένα. Ένας άγνωστος,κατσούφης νεαρός που αντιγράφει κάθε μου κίνηση, μα ποτε δεν μου μοιαζει. Πισω από τους μαύρους κύκλους και κατεβασμένα βλέφαρά,πίσω από τα ρουφηγμένα του αξύριστα μάγουλα,μέσα στο κοκκαλιάρικο του στήθος,διακρίνω αχνά κάποιον που ξέρω. Κάποιον που κάποτε χαμογελούσε όταν αυτοί οι δύο τύποι συναντιόντουσαν. Κάποτε, τόσα χρόνια πριν που φαντάζει αιώνες πίσω.
Εκείνα τα χρόνια,αν ο Απόκληρος συναντούσε αυτον τον τυπο και καποιος του ελεγε πως ειναι η αντανάκλασή του στον καθρέφτη,θα γέμιζε τον κόσμο μαύρο κονφετί και σερπαντίνες από την χαρά,την έκπληξή του. Ακόμα και αν είναι τοσο διαφορετικός μέσα έξω από ότι περίμενε,αυτή θα ήταν η αντίδρασή του.
Τώρα,δεν αναγνωρίζω τίποτα σχεδόν σε εκείνον τον τυπάκο που ζει στον καθρέφτη. Που με κοιτάει και τον κοιτάω στα άδεια του μάτια. Που του χαμογελώ και το χαμόγελο που βλέπω πίσω είναι ένα άψυχο,κρύο χαμόγελο αεροσυνοδού στην τελευταία πτήση της ημέρας,πριν γυρίσει σπίτι.
Ποιος εισαι; Μην κουνάς τα χείλη σου,πως τάχα μου μιλάς. Κάνεις πως με κοιτάς αλλά τα μάτια σου κοιτούν πίσω από εμένα. Μέσα από εμένα.
Ποιος είσαι;...
YOU ARE READING
Ε.
Non-FictionΊσως μια μελαγχολική ματιά,ίσως μια υπερδραματοποιημένη προσέγγιση και μια δόση υπερβολής στα μάτια κάποιων,μα αυτά είναι που κάνουν μιά άποψη ενδιαφέρουσα. Αυτο λοιπόν ειναι το journal μου στο ταξίδι της καθημερινής παράνοιας που ζω τα τελευταία χ...
