Ε.

LIII - Παλιές κακές συνήθειες.

Καλή χρονιά από το μικρό μας πειρατικό που οργώνει ασταμάτητα όλο το Αιγαίο, χειμώνα καλοκαίρι.

Εν τέλει γύρισα ξανά στην αγαπημένη μου γριά. Μετά το ντελίριο αηδίας και αλλοφροσύνης που είχα στο προηγούμενο τριμπούρδελο που κάποιοι είχαν το ύστατο θράσος να ονομάσουν πλοίο,επέστρεψα. Με τα καλά του,αν και ελάχιστα μα και με τα στραβά του,το έχω αγαπήσει αυτό το καραβάκι. Αυτό το κάτεργο εβδομήντα μέτρων έχει γίνει ξανά το άσυλό μου.

Σχεδόν ένα μήνα τώρα,έχουμε ψοφήσει στα ταξιδια. Τρεις μέρες κάναμε παυση λόγων Χριστουγέννων και δύο λόγω πρωτοχρονιάς. Ελάχιστες μέρες ανάπαυλας συγκριτικά με το ασταμάτητο μπούσουλα που έχει το βαπόρι. Τουλαχιστον τα λιμάνια, οι φορτοεκφορτώσεις,η χαρτούρα και η  γραφειοκρατία,είναι αρκετά για να με απασχολούν κατά την διάρκεια της ημέρας μακριά από τις σκέψεις μου. Σκεψεις που με στοιχειώνουν κάθε βράδυ,ξορκίζοντας μακριά κάθε ιδέα ύπνου. Σκέψεις που με ζυγώνουν κάθε φορά που κλείνει η ξύλινη πόρτα της καμπίνας όπου μαζί με το χιτώνιο της στολής μου,κρεμάω και το προσωπείο που φοράω κάθε μέρα εδώ.
Ίσως καμία φορά προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου πως αυτό το προσωπείο, αυτή η καλογυαλισμένη εικόνα που προβάλλω είναι πραγματική.

Κάποιος τώρα τελευταία,πριν ξαναφύγω,μου είπε "μέχρι πότε θα τρέχεις από τα προβλήματά σου,Απόκληρε;"

Μια ερώτηση στην οποία αδυνατώ να απαντήσω.

Ίσως το μόνο πράγμα που μου έμεινε πλέον είναι να δραπετεύω σαν την αράχνη,κάτω από σκοτεινές χαραμάδες στα ρήγματα της πραγματικότητας που με περιβάλλει με την πρώτη ευκαιρία.

Δεν είμαι φυγόπονος,μοναχά κουρασμένος.

"Δε γαμιέται?" Σκέφτομαι καθώς γυρίζω από πλευρό σε πλευρό μέχρι ο ήχος της θάλασσας που χτυπάει την καμπίνα μου να με νανουρίσει.

Λίγες μέρες ακόμα υπομονή, η τσέπη να ξαναγεμίσει και επιστρέφω σπίτι. Εδώ ένας χρόνος πέρασε,τι είναι ένας μηνας;