Ε.

XXIV - Η προσιτότητα του θανάτου.

Οι μέρες περνούν σε αυτό το μικρό χαριτωμένο μάτσο λαμαρίνες που καλώ σπίτι,έστω προσωρινά. Ο χρόνος, αν και φαίνεται να αλλάζει σημαντικά το μήκος του κάτω από τον καυτό αιγαιοπελαγήτικο ήλιο,ξεχύνεται πάνω μας και όταν στερέψει η φωτιά,είμαι ήδη έξω από το πλοίο.

Χρόνος. Στιγμές. Αρχή,μέση τέλος. Προκαθορισμένες έννοιες καίγονται μαζί με την ανθρωπότητα. Ένα μέτρο για την αποσύνθεσή μας στο γρήγορο βάδην του μέλλοντος. Ποτέ δεν ξέρεις ποια θα είναι η τελευταία σου στιγμή εδώ. Η τελευταία σου εικόνα. Ο τελευταίος ήχος που θα ακούσεις,πριν όλα πνίγουν στην σιωπή και τα καταπιεί το σκοτάδι.

Πριν λίγες μέρες,ένα ατύχημα στο καρνάγιο που είμαστε δεμένοι,έβαλε σε αναστολή όλες τις εργασίες που γινόντουσαν την δεδομένη στιγμή,όπως και πολλές μου σκέψεις σε επαναπροβολή στο μυαλό μου.
Ακριβώς πίσω από την πλάτη μου, σε μια απόσταση ούτε πενήντα μέτρων,ένας άνθρωπος σαρανταπέντε ετών,σε μια στιγμή χάθηκε για πάντα. Έπεσε στο κενό,βρίσκοντας ακαριαίο θάνατο. Ένας άνθρωπος που κάποιοι τον έλεγαν μπαμπά. Ένας άνθρωπος που κάποιοι τον αγάπησαν. Που κάποιος,τον σκέφτηκε εκείνη την ημέρα,χωρίς να τον δει ξανά.

Δεν τον ήξερα. Δεν γνώριζα καν το πρόσωπό του,αλλά πιθανόν να περάσαμε ο ένας δίπλα από τον άλλο σε κάποια κίνησή μας στο κοκκινόχωμα. Σε σοκάρει αυτό. Σε βάζει σε σκέψεις. Σχεδόν δίπλα σου,μια ζωή χάθηκε έτσι. Ένα σπίτι,γέμισε πένθος. Χαμογέλα έσβησαν από πρόσωπα,για πάντα.
Θα μπορούσε να είμαι εγώ στην θέση του. Αν όχι εγώ,κάποιος δικός μου. Φίλος,συνάδελφος,γνωστός σε αυτή την δουλειά που διαλέξαμε ο καθένας με τον τρόπο του να πορευθούμε,σε ένα δικό μας μονοπάτι. Σε τρομάζει ενδόμυχα...

Δεν φοβάμαι τον θάνατο. Υπήρχαν φορές στην ζωή μου που μόνο η σκέψη του με ανακούφιζε. Πως κάποτε,κάποια μέρα,θα λυθούν όλα αυτα που με έπνιγαν. Δεν θα μετάνιωνα για πράγματα που δεν έχω δει,ζήσει,γευτεί. Δεν θα ζητούσα με την νεκρανάσα μου λίγο χρόνο ακόμα. Θα δεχόμουν το τέλος μου,οποίο αυτό και αν ήταν. Preferably?Από το δικό μου χέρι,εκείνη την εποχή.

Όπως καταλαβαίνεις,αγαπητό μου κοινό,έχω στραφεί πολλές φορές ενάντια στον εαυτό μου,εξοικειώνοντάς με με την ιδέα του χαμού μου.
Αλλά αυτό δεν είναι το ίδιο. Όχι.
Απλά η ιδέα και μόνο του κάποιος να φύγει από το σπιτι του και να μην ξαναγυρίσει,πλέον μου φαίνεται τουλάχιστον,πιο προσιτή από ότι την είχα στο μυαλό μου.

Δεν συγκρίνω καταστάσεις,αλλά νιωθω σαν εκείνους που όταν πολέμησαν στο Βιετνάμ,στην Κορέα,στην οποιαδήποτε σύγχρονη κόλαση του κόσμου,ουρλιαζαν:"You have no idea man,you weren't there!" Ε,αυτό ακριβώς.

Σε χτυπάει αλλιώς να συμβαίνει δίπλα σου και ας μην κατάλαβες πως πίσω από την πλάτη σου ένας άνθρωπος χάθηκε για πάντα.

Κρίμα...